“เธอจะเอาอะไรเพิ่มรึเปล่านอส” ฉันถามพร้อมทั้งหยิบเครื่องใช้พวกสบู่ ยาสีฟันใส่รถเข็นของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หลังจากทานข้าว พูดคุยกับครอบครัวได้สักพักพ่อของนอสก็ชวนนาฬิไปปั่นจักรยาน ปู่เป็นคนสอนหลานสาวปั่นค่ะ มีบันทึกภาพกันไว้ด้วย คือรับรู้ได้เลยว่าท่านรักนาฬิจริง ๆ เมื่อปั่นจักรยานไปได้สักพักใหญ่ นาฬิก็เปลี่ยนเป็นการเล่นขายของ ตัวเองเป็นคนขาย ปู่กับย่าเป็นคนซื้อ ซึ่งคุณปู่สายเปย์ก็ยอมค่ะ ยอมหลานทุกอย่าง ฉันและนอสจึงขอตัวกลับมาที่ห้อง ระหว่างทางฉันนึกขึ้นมาได้ว่าต้องซื้อของใช้กลับห้อง เลยบอกให้นอสแวะห้าง
“เอาเธอได้มั้ยครับ ถ้าเอาเธอเค้าต้องซื้อเท่าไหร่” ทำหน้าอ้อนเกาะรถเข็น คิดว่าน่ารักมากมั้ง
ก็เออ นั่นแหละ ก็น่ารัก แต่มันใช่เรื่องที่จะแซวกันในห้างไหม
“เธอ” ฉันทำหน้าเอือม ๆ และเลือกดูของใช้ต่อ
“เขินใช่มะ”
“นอสอย่ากวนเค้า เดี๋ยวเค้าลืมว่าอะไรที่ห้องหมดบ้าง” ฉันพูดแก้เขิน
“ที่ห้องถุง
