ซูหลิงกลับเข้ามาในบ้านอย่างเงียบเชียบ แต่ก็ไม่พ้นสายตาของชางอี้เหวิน ที่คอยระแวดระวังอันตรายของบ้านหลังนี้อยู่แล้ว
“ไปไหนมาครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ไม่ได้ตำหนิอะไรเพียงแค่แปลกใจ เมื่อเห็นหญิงสาวสวมชุดสีดำมิดชิด ถึงแม้เธอจะดึงผ้าคลุมผมออกแล้วก็ตาม ก็ยังดูลึกลับแปลกตาอยู่ดี
“ตื่นนานแล้วหรือคะ” เสียงหวานๆลองถามหยั่งเชิง เพื่อดูอารมณ์ของอาหนุ่มก่อน
“สักพักแล้วครับ พอเดินไปดูที่ห้องของเราจึงรู้ว่าไม่อยู่ห้อง”
เสียงชายหนุ่มยังนุ่มทุ้มตามเดิม บ่งบอกว่าไม่ได้สงสัยอะไรมาก
“มีคนมาปีนรั้วบ้านค่ะ เลยออกไปสอบถามนิดหน่อย”
ซูหลิงตัดสินใจบอกความจริงออกไป เพราะเห็นว่าอาบุญธรรมอยู่ในอารมณ์ที่พูดคุยกันได้
“ห๊ะ ทำไมไม่เรียกอา รู้ไหมว่าอาเป็นห่วง”
“ฉันรีบออกไปสอบถามเลยไม่ได้เรียกคุณอา เพราะเห็นว่ากำลังนอนหลับอยู่ ครั้งหน้าจะไม่ออกไปคนเดียวแล้วค่ะ อย่าโกรธเลยนะคะ”
“ชอบทำให้เป็นห่วง อ
