"โหวว...มาวิ่งต้องดูดีขนาดนี้ป้ะ..."ระหว่างที่พี่พอร์ชกำลังอธิบายหัวข้อถัดไปอย่างน่าเบื่อ สายตาของฉันก็หันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง หน้าตาหล่อมาก หล่อแบบน่ากระชากมาเป็นพ่อของลูก ผิวใสมาก ยิ่งกระทบกับแสงแดดตอนนี้ก็คือออร่าไม่ไหว ผมปาดข้างนึกว่าอปป้า นี่อยากจะเดินเข้าไปแล้วบอกว่าซารังเฮโย ก็กลัวคนแถวนี้จะน้อยใจ
"อะ...แฮ่ม!!"แต่เมื่อเห็นว่าฉันไม่สนใจที่เขาสอน ก็กระแอมเรียกสติของฉัน พร้อมกับสายตาที่จ้องดุเขม็ง "ถ้าไม่ตั้งใจ...จะไม่สอนแล้วนะ..."อะงอนฉันซะงั้น
"ตั้งใจอยู่ค่ะ...แต่มันน่าเบื่อนี่นา...ดูคนหล่อกระชุ่มกระชวยกว่าตั้งเยอะ"ว่าแล้วก็ปรายตาไปมองอีกสักแว๊บนึง
"งั้นก็มองหน้าพี่!!"
"อุ้ย...มีชมตัวเองด้วยนะเราอ่า...แต่ไม่เป็นไรให้อภัย...เพราะหล่อจริงๆนี่นา"ฉันกล่าวลอยหน้าลอยตา แล้วส่งยิ้มกว้างให้เขา แววตาของพี่พอร์ชดูวูบไหวไปเล็กน้อย หยอดวันละนิดต้องมีหวั่นไหวกันบ้างล่ะ
"อย่าเพ้อเจ้อ เป็นเด็กเ
