เวลา 4 ทุ่ม
เขาเดินมาที่เตียงนอนยืนอยู่ข้างเตียงฝั่งที่เธอนอนหลับอยู่ ยืนจ้องมองใบหน้าของคนที่นอนหลับสนิทด้วยความระอายแก่ใจที่มีต่อเธอ ต่อให้เขาจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธอแล้ว แต่เขาก็รู้ดีแก่ใจว่าที่เขายอมแต่งงานกับเธอตั้งแต่แรกเป็นเพราะอะไร
เขานั่งลงยองๆข้างเตียงมองใบหน้ามี่เหมือนมีเหงื่อจากใบหน้าเธอไหลซึมออกมาก็นึกขำ ยิ่งเห็นชุดที่เธอใส่นอนก็ส่ายหน้าในความคิดพิเรนของเธอ เขาจึงปลดกระดุมเสื้อชุดนอนเธอออก แล้วตามด้วยกางเกงนอน
“คุณจะทำอะไรฉัน..?”
เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงเธอทักขึ้น
“คือผม..”
เธอรีบลุกขึ้นนั่งอย่างไวแล้วผลักตัวเขาให้ออกห่าง
“จะทำบ้าอะไรของคุณ นี่คุณเป็นหมอโรคจิตหรือไงถึงได้จะมาลักหลับฉันแบบนี้..?”
“ผมยังไม่ได้คิดจะทำอะไรคุณเลยนะ..”
เธอขยับตัวไปจนชิดขอบเตียงอีกฝั่งแล้วคอยดึงเสื้อตัวเองไว้เพื่อไม่ให้เขาเข้ามายุ่งกับร่างกายของเธอได้ง่ายๆ
