“อึก” ระบม คำเดียวเลยที่รับรู้ตอนนี้
“จะนอนรอวันตายหรือไง ลุกไปทำข้าวเช้าได้แล้ว” เสียงคุ้นหูกับคำพูดที่แทงทะลุถึงหัวใจที่รู้ว่ามีอยู่คนเดียวดังขึ้น แต่ฉันไม่ได้หันไปมองหรอก เพราะรู้อยู่แล้วว่าใคร
“ค่ะ” ฉันพยายามลากตัวเองลงจากที่เตียงเพื่อเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง
ตุบ
“อ๊ะ” ขาที่สั่นพร้อมกับไม่มีแรงทำให้ฉันต้องล้มลงไปกับพื้น
“อย่ามาสำออย เพราะฉันไม่สนใจ รีบไปจัดการตัวเองแล้วออกไปทำอาหารก่อนที่ฉันจะโมโห” เสียงเข้มที่เอ่ยออกมาด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง และก็เหมือนเดิมที่ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามคำสั่ง
“ค่ะ”
ใช้เวลาแค่สิบนาทีในการจัดการตัวเองแล้วรีบออกมาจัดการอาหารให้คุณภีมก่อนที่เค้าจะโมโหหิวแล้วทำโทษฉันอีก
“เสร็จแล้วค่ะ จะทานเลยไหมคะ”
“รอบรรพบุรุษเธอตัดริบบิ้นหรือไง”
“ค่ะ” ฉันตอบกลับแล้วเดินมาเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะ
“คลุกเอาไปกินไกลๆฉัน กินเสร็จจะได้กลับ”
“ค่ะ” ฉันเดินไปหยิบจานอีกใบเ
