EP.2 บทลงโทษ
1035 Words
ภีม
“วันนี้ภีมไม่ให้โบว์ไปนอนด้วยจริงหรอคะ” เสียงโบว์ถามผมออกมาเมื่อมาถึงคอนโดของเธอ
“ไม่ ลงไปได้แล้ว ฉันจะกลับ” ผมตอบกลับไปนิ่งๆ
“ก็ได้ค่ะ” ฟอด แล้วเธอก็ลงจากรถผมไป ผมเลยกลับคอนโดตัวเองทันที
ผมภีม ตอนนี้เรียนปี4 มหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง นิสัยผมก็จะเลวหน่อยๆแหละ แต่ผมจะเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ทางใบหน้าเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ถึงกับนิ่งไปเลย
ผมเป็นลูกชายคนเดียว แต่วันหนึ่งพ่อกับแม่ผมก็เกิดสงสารลูกคนใช้ที่บ้านที่ต้องกำพร้าเลยรับเลี้ยงดูอย่างดี จนกลายเป็นว่าสิ่งที่ผมเคยได้เคยมีทั้งหมด ต้องแบ่งให้กับยัยนั่นรวมถึงเวลาและความรักของพ่อกับแม่ด้วย มันเลยทำให้ผมเกลียดยัยนั่นเข้ากระดูกดำ
ส่วนผู้หญิงที่ชื่อโบว์เธอไม่ได้เป็นแฟนผมหรอก ก็แค่คู่นอนที่คุยกันรู้เรื่องที่สุด เลยได้อยู่นานกว่าใคร อีกอย่างเธอก็ร้ายระดับหนึ่ง ผมเลยชอบพาเธอมาคอนโดเพื่อแกล้งยัยนั่นเล่นๆ
แกรก เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ซึ่งผมไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าใคร เพราะคอนโดผมมีแค่ผมกับยัยเด็กคนใช้นั่นแหละที่มีกุญแจ ผู้หญิงคนอื่นๆไม่เคยมีใครมาคอนโดผมตามใจได้ถ้าผมไม่พามา
“ว่างมากใช่ไหม ที่เลิกเรียนแล้วมีเวลาไปเที่ยวเล่น” เมื่อร่างบางปิดประตูเสร็จ ผมก็เอ่ยออกไปอย่างหมั่นไส้ทันที
“เปล่าค่ะ น้ำมนต์แค่เห็นว่ามันยังบ่ายอยู่ก็เลยไปแป๊บเดียว”
“แป๊บเดียว แต่กลับห้องหลังฉันหรอ” กฎของผมที่ให้เธออยู่ที่นี่ก็คือต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ห้ามวุ่นวายกับเรื่องของผมและคนของผม ที่สำคัญต้องกลับห้องมาก่อนผมทุกวัน ยกเว้นกิจกรรมของมหาลัยหรือวันที่เธอเลิกเรียนหลังผม(ซึ่งผมรู้เวลาเรียน-เลิกเรียนของเธอทุกวัน)
“น้ำมนต์ขอโทษค่ะ น้ำมนต์จะไม่ทำอีก”
“ใช่เธอไม่มีสิทธิ์ทำมันอีก แต่คนทำผิดมันก็ต้องถูกลงโทษ” และทุกครั้งที่ยัยนี่ทำอะไรไม่พอใจผม ผมก็ต้องลงโทษเธอทันที แต่จะเรียกลงโทษไม่ถูกหรอก เพราะตั้งแต่เด็กผมก็ทำทุกอย่างให้ยัยนี่ร้องไห้และไม่มีความสุขอยู่แล้ว แต่ยิ่งเวลาเธอทำให้ผมไม่พอใจอันนั้นมันก็คูณสองไปเลย
“คุณภีม น้ำมนต์ขอโทษ น้ำมนต์จะไม่ทำอีกแล้วนะคะ คุณภีมอย่าลงโทษน้ำมนต์เลยนะ” เธอขอร้องผมออกมา ยัยนี่กลัวผมอย่างกับอะไรดี ยิ่งเรื่องทำโทษด้วยนะอย่าให้พูด
“คงไม่ได้ว่ะ คนทำผิดก็ต้องถูกทำโทษ ไม่งั้นมันก็จะทำอีก” ผมพูดด้วยรอยยิ้มร้ายออกไป เพราะผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ลงโทษยัยนี่
“ไม่ค่ะคุณภีม น้ำมนต์จะไม่ทำอีกแล้ว จริงๆนะคะ”
“ฉันต้องเชื่อคนอย่างเธอหรอวะ”
“น้ำมนต์จะไม่ทำจริงๆนะคะ คุณภีมเชื่อน้ำมนต์เถอะนะคะ”
“ไม่”
“ฮึก คุณภีม น้ำมนต์ขอโทษ” ยัยนั่นยกมือไหว้ขอโทษผมทั้งน้ำตา แต่ถามว่าสงสารไหม บอกเลยว่าไม่ น้ำตาเธอผมเห็นมาตั้งแต่เด็กจนเบื่อแล้ว
“เก็บคำขอโทษและเสียงของเธอไว้ดีกว่า ฉันไม่อยากได้ยิน และต่อให้เธอร้องให้ตายฉันก็ไม่สนใจ”
“คุณภีม ครั้งนี้น้ำมนต์ผิดไปแล้วจริงๆ น้ำมนต์ไม่รู้ว่าคุณภีมจะกลับเร็ว นี่คะ”
“แล้วยังไง เธอก็เลยถือโอกาสนี้หนีเที่ยวหรอ” ปกติผมกลับห้องไม่ต่ำกว่าหกโมงเย็น แต่วันนี้ที่ผมเห็นเธออยู่ที่ร้านตอนที่ผมกำลังจะออกจากร้านพอดี ผมก็เลยคิดอะไรดีๆออก
เพราะจริงๆวันนี้ผมตั้งใจว่าจะพาโบว์กลับมาที่ห้องเพราะรู้สึกเบื่อๆ ถ้ามีคนคอยเอาใจและสนองความต้องการได้ก็จะดีขึ้น แต่ก็อย่างว่าแหละ ที่ผมเห็นยัยนั่นอยู่ที่ร้าน ผมก็เลยเปลี่ยนใจไปส่งโบว์และรีบกลับห้องมาเพื่อให้ถึงห้องก่อนเธอตลอด
“ไม่ค่ะ น้ำมนต์แค่คิดว่าไปกับเพื่อนแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับ เพราะที่ผ่านมาน้ำมนต์ไม่เคยได้ไปไหนกับเพื่อน ครั้งนี้น้ำมนต์ก็เลยเกรงใจ” ก็อย่างที่บอกว่าผมรู้เวลาเลิกเรียนของเธอตลอด ทำให้เธอไม่กล้าไปไหนต้องรีบกลับห้อง เพราะเธอไม่รู้ว่าผมจะกลับมาตอนไหนไง
“แล้วฉันกับเพื่อนเธอ เธอกลัวใครมากกว่ากัน ใครมันเป็นคนให้ที่อยู่เธอ ใครมันเป็นให้เงินเธอเรียน”
“น้ำมนต์รู้ น้ำมนต์ขอโทษ น้ำมนต์สำนึกผิดแล้วนะคะ”
“ถ้าสำนึกผิดก็ต้องรับโทษของตัวเอง”
“คุณภีม...”
“เข้าไปอยู่ในห้องเก็บของ” ผมเปลี่ยนเป็นออกคำสั่งด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“ฮึก คุณภีมค๋า น้ำมนต์ขอโทษ อย่าลงโทษน้ำมนต์เลยนะคะ” ยัยนั่นร้องไห้หนักกว่าเดิม ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็ยัยนี่กลัวความมืดสุดๆเลยไง
“จะไปดีๆหรือให้ฉันพาไป”
“คุณภีม น้ำมนต์ขอร้อง น้ำมนต์สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก นะคะ”
“หึ มานี่!” ผมเข้าไปกระชากแขนยัยนั่นเดินตรงไปที่ห้องเก็บของทันที
“คุณภีมค๋า ปล่อยน้ำมนต์ไปเถอะนะคะ น้ำมนต์กลัวแล้ว” เธอพยายามยื้อตัวเองไม่ให้เดินตามแรงผม แต่ก็นะ แรงเธอมันจะสู้แรงผมได้ยังไง
“อยู่ในนี้จนกว่าฉันจะพอใจ แล้วห้ามให้ได้ยินเสียงเธอร้องไห้” ปัง แกรก ผมปิดประตูพร้อมกับล๊อคจากด้านนอกไว้
ส่วนห้องเก็บของมันไม่มีหน้าต่างหรอก เป็นห้องเล็กๆมีแค่ประตูบานเดียวกับหลอดไฟ แต่ไม่ต้องห่วงไป เพราะผมเอาหลอดไฟออกตั้งแต่ที่แม่ให้เธอเข้ามาอยู่กับผมที่นี่แล้ว เพราะผมรู้ว่ายังไงผมก็ต้องใช้ห้องนี้เป็นที่ลงโทษเธออยู่ดี
- Writer
