ตอนที่22 ไม่เคยเต็มใจ
“กลับไปก่อนนะ คนไข้ของพี่ร่างกายอ่อนแอถ้านนท์ยังอยู่เดี๋ยวก็ตื่นมาร้องไห้ไม่หยุดอีก”
“ผม..”
“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะดูแลให้เป็นพิเศษ”
“ผมรออยู่หน้าห้องก็แล้วกัน” นนท์นภัทรมองหน้าคนที่นอนหลับไปเพราะฤทธิ์ยาคลายเครียดหนึ่งอึดใจ อยากเห็นเธออยู่ในสายตาตลอดแต่จำใจเดินออกไปจากห้องนี้อย่างสวนทางกับความต้องการ
.....
เจ้าของใบหน้าขาวซีดจ้องมองเพดานห้องพักฟื้นอย่างเลื่อนลอย เธอตื่นจากภวังค์นานนับยี่สิบนาทีได้แต่ไม่คิดขยับตัวหรือเปลี่ยนอิริยาบทแม้แต่นิดเดียว เธอได้ยินเสียงเหมือนยังมีใครอีกคนอยู่ในห้องนี้แต่ก็ไม่ได้สนใจว่าคน ๆ นั้นจะเป็นใคร
“ตื่นนานหรือยังคะ หมอทำให้ตื่นหรือเปล่า”
“ฉันรู้สึกว่านอนมากเกินไปแล้วน่ะค่ะ เลยนอนต่อไม่ไหว” ขณะที่ตอบกลับแพทย์สาวพิมลดายังคงโฟกัสสายตาไปที่เพดานสีขาวดังเดิมก่อนที่ไหล่ของเธอจะถูกสัมผัสเบา ๆ อย่างอบอุ่น
“ถ้าอยากแจ้งความหมอจะช่วยค่
