Odanın içinde sürekli dolaşmaya başladım. Aşağı insem ayrı bir dertti, ama odanın içinde bekle, bekle açıkmıştım. Zaten akşamda doğru, düzgün yememiştim. Daha fazla burada durmanın anlamı yok. Hem mutfakta olacak halleri yoktur, olsada yapacak bir şey yok. Ben onlara nasıl katlanıyorsam, onlarda bana katlanmak zorundalar diyerek aşağı indim. Mutfağa geçtiğimde ortalıkta kimse yoktu. Anladığım kadarıyla onlarda daha kahvaltı yapmamışlardı. Yine insanlığım baş kaldırdığı için onlarada kahvaltı hazırlamaya karar verdim. O cadıya acımasam da karnındaki bebek için yapabilirdim. Kahvaltılıkları masaya koydum, çayı yaptım, birde ortaya menemen yaptıktan sonra hazırdı bence. O cadıya çok bileydi, börek çörek yapacak halim yoktu. Mutfaktan çıkıp oturma odasına geçtiğimde kimse yoktu. Ee bunlar nere
