Karanlığın içinde olmak aslında o kadar kötü bir şey değil. Yaptığın hataları, yanlışları kimse görmüyor, yada sen öyle sanıyorsun. Oysa ki başkasının bilip, görmesine gerek yok. Sen bildikten sonra, vicdanın asla rahat bırakmıyor, içten içe yiyip bitiriyor seni. Hatalarının bedelini başkasına ödettiğini sanar iken, en büyük bedeli kendin ödüyorsun.
Bir haftalık hastane macerasından sonra yine eve gelmiştim. Ölmeyi bile beceremeyen beceriksizin biriydim. Yaptığım en iyi şey ise insanları üzmekti. Annem ve babamın benim yüzünden üzülmesini istemesem de en çok ben üzüyordum. "Allah'ıma binlerce şükür olsun, seni bize bağışladı kızım" diyen annemi üzmeye hiç hakkım yoktu. Artık kendime söz vermiştim hiç kimseyi üzmeyecektim. Madem ölmeyi dahi beceremiyorum, iyi bir insan olmaya çalışıp beni
