Chapter 4 คุณชายตระกูลจาง [2]
1172 Words
Chapter 4 คุณชายตระกูลจาง [2]
“เจ้ามีงานอันใดก็ไปทำเถิด ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้อีกครู่ใหญ่ถึงจะเข้านอน”
จางชงหยวนเหลือบมองสาวใช้ที่ยังนั่งนิ่ง ก่อนที่นางจะค่อยขยับเบียดกายเข้าหาอย่างเชิญชวน
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก...
และคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย...
ตราบใดที่เขายังไม่ตบแต่งคุณหนูตระกูลใดตระกูลหนึ่งเป็นภรรยา ยังครองตนเป็นโสดไม่แม้แต่จะชายตาแลผู้ใด ก็ย่อมเป็นการให้ความหวังแก่หญิงสาวเหล่านี้
นานวันเข้าเมื่อเขาไม่พึงใจสตรีนางใด ก็มีข่าวเล่าลือว่าเขานั้นรักชอบหลงหยาง แบ่งท้อ ตัดแขนเสื้อ[1] ช่างน่าขันยิ่งนัก เป็นข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริงอยู่แม้เศษเสี้ยว แต่ก็คร้านที่จะแก้ข่าวด้วยรู้แจ้งแก่ใจตนว่ามีใจรักชอบอิสตรี แต่ยังไม่มีอิสตรีนางใดที่เข้ามาครอบครองหัวใจของเขาได้เลยสักคน
“นั่งท่องตำรามาทั้งวัน คุณชายจางคงปวดเมื่อย มาเถอะเจ้าค่ะข้าจะนวดให้ท่านเอง”
เจียวเชินเดินไปหยุดยืนด้านหลังชายหนุ่ม โดยที่เขายังไม่เอ่ยปากอนุญาตนางก็วางมือลงบนไหล่ทั้งสองข้าง แล้วบีบนวดเบาๆ โดยจงใจเบียดร่างชิดแผ่นหลังกว้างของเขา
“ข้าไม่ได้ปวดเมื่อย เจ้ามีงานอันใดก็ไปทำเถอะ”
จางชงหยวนออกปากไล่อย่างสุภาพ ทว่าสาวใช้กลับแสร้งเฉยทำราวกับคำพูดของเขาเป็นเพียงลม พัดเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาของนางเสียอย่างนั้น
“หากเจ้ายังไม่ออกไปจากห้อง ข้าจะไล่เจ้าออกจากจวน”
แม้น้ำเสียงที่เอ่ยเอื้อนจะราบเรียบราวกับไร้ความรู้สึก แต่ทว่าดวงตาที่จ้องมองสาวใช้นั้นไม่ต่างจากคมแส้ที่เฆี่ยนโบยลงกลางแผ่นหลัง
ใบหน้าของเจียวเชินถอดสีจนซีดขาวด้วยความตกใจ กระนั้นนางกลับไม่ยอมแพ้โถมร่างเข้ากอดรัดจางชงหยวนแนบแน่น จงใจใช้หน้าอกขนาดใหญ่เบียดลงบนต้นแขนแข็งแกร่ง
“อา...คุณชายจาง”
นางครางเสียงสั่นกระเส่า เลิกชายกระโปรงขึ้นสูงเพื่ออวดเรียวขาขาวนวลละเอียด นางค่อยๆ เลิกสูงขึ้น สูงขึ้น จนกระทั่งเห็นสะโพกผายงามงอน
ยั่วขนาดนี้ มีหรือจะทนไหว!
“คุณชายจางเจ้าขา ให้ข้าปรนนิบัติท่านเถอะนะเจ้าคะ ข้าอยากเป็นของท่าน”
นางจงใจใช้เสียงกระเส่ายวนยั่ว ตะปบมือลงที่หว่างขาชายหนุ่ม ค่อยเลื่อนขึ้นกอบกุมมังกรลำใหญ่เอาไว้เต็มมือ นางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อพบว่ามังกรที่หลับใหลมีขนาดใหญ่ล้นมือ ไม่อยากจะคิดเลยว่าหากมันตื่นขึ้นมาชูผงาดจะมีขนาดใหญ่อีกสักเพียงใด
แค่คิดร่องชื้นของนางก็ฉ่ำเยิ้มด้วยความต้องการเสียแล้ว
“อา...คุณชายเจ้าขา ทั้งใหญ่ทั้งยาวถูกใจข้าเหลือเกินเจ้าค่ะ”
เจียวเชินแลบลิ้นเลียริมฝีปากตนเองไปมา กำลังจะปลดกางเกงเพื่อก้มลงลิ้มชิมรสมังกรใหญ่ยักษ์ ทว่าจังหวะนั้นเองจางชงหยวนกลับผลักหญิงสาวเต็มแรงจนนางถอยผงะ
“เหตุใดเจ้าจึงดื้อด้านไม่ทำตามคำสั่งข้า”
“คือ...ข้า...”
เจียวเชินอึกอักเมื่อเห็นสายตาตำหนิของคุณชายจางชงหยวน ด้วยรู้ดีว่าแม้คุณชายจะเป็นคนจิตใจดี มีเมตตา โอบอ้อมอารีต่อผู้ตกทุกข์ได้ยาก อีกทั้งยังค่อนข้างเก็บตัว วันๆ หมกตัวอยู่แต่ในกองตำรา ทว่าเมื่อใดที่ลุกขึ้นสั่งการงานอันใด ล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยความเด็ดขาด
แต่กฎธรรมชาติ...บุรุษทุกนามล้วนพึงใจสตรีมิใช่หรือ ยิ่งนางทั้งสวยทั้งสาว หน้าอกใหญ่ราวกับหมั่นโถวลูกโต มีหรือคุณชายจางผู้แสนเย็นชาจะไม่หวั่นไหว
“ข้าตั้งใจจะปรนนิบัติคุณชายจริงๆ นะเจ้าคะ ข้าไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทนเลย นอกจากอยากเห็นท่านมีความสุข ได้ปลดปล่อยความเครียดจากการอ่านตำราเหล่านี้”
นางพูดปดเต็มคำ รู้อยู่แก่ใจว่านางเข้าหาจางชงหยวนเพราะสิ่งใด ตำแหน่งอนุภรรยาหรือฮูหยินของทายาทเพียงคนเดียวของสกุลจาง เป็นหลักประกันได้ว่านางจะสุขสบายไปชั่วชีวิต ไม่ต้องทำงานเป็นสาวใช้เหน็ดเหนื่อยจนสายตัวแทบขาดเฉกเช่นทุกวันนี้
ด้วยรู้ดีว่าในกาลข้างหน้าคุณชายจางชงหยวนผู้นี้จะได้รับตำแหน่งผู้ว่าการแคว้นไห่เหออีกทั้งยังควบคุมการเก็บภาษีอากรทั้งหมด
“เจ้ายังยืนยันว่าจะปรนนิบัติข้าด้วยการมอบร่างกายของเจ้าให้ข้าเชยชมงั้นหรือ...” ชายหนุ่มหยุดพูดแล้วเหลือบตามองเรือนร่างของหญิงสาวราวกับพินิจพิจารณา ก่อนจะพูดต่อไปว่า
“ยืนยัน...ไม่ว่าข้าจะขับไล่เจ้าเช่นไรอย่างนั้นหรือ”
เจียวเชินยิ้มกว้างหมายใจว่าจะได้เสนอตัวให้คุณชายจางเชยชมเป็นแน่ จึงรีบกระเถิบตัวเข้าหาทันที
“เจ้าค่ะ ข้ายืนยัน”
“ถ้าเช่นนั้นข้าขอไล่เจ้าออกจากการเป็นสาวใช้ตระกูลจางนับตั้งแต่ตอนนี้!”
เป็นคำสั่งที่นุ่ม แต่บาดลึกราวกับคมมีดกรีดลงบนเนื้อหนัง เจียวเชินนิ่งอึ้งแข็งเป็นหิน ใบหน้าสวยซีดขาวไร้เลือดฝาด
“ใครอยู่ข้างนอกมานำตัวนางออกไป! ”
จางชงหยวนตะโกนดังลั่น เวรยามสองนายที่กำลังเดินตรวจตรารีบปราดเข้ามารับคำสั่งทันที
“ประกาศออกไปว่านางผู้นี้ได้พ้นจากการเป็นสาวใช้ตระกูลจาง และให้เวลานางจนถึงรุ่งสางเพื่อเก็บข้าวของออกจากจวน หากนางยังดื้อด้านไม่ทำตามคำสั่ง ให้จัดการติดป้ายประกาศประจานความไร้ยางอายของนางให้ทุกคนได้รับรู้”
ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะคุณชายจาง ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย ได้โปรดเถอะเจ้าค่ะ”
เจียวเชินร้องไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ แต่จางชงหยวนยังคงนั่งนิ่งราวกับไม่รับรู้ ไม่ได้ยินคำอ้อนวอน ไม่แยแสหยาดน้ำตาที่รินไหลเป็นสาย
“รีบไปเถอะเจียวเชิน เจ้าอยากถูกติดป้ายประกาศหรือไง”
เวรยามนายหนึ่งพูดขึ้น เขามั่นใจว่าคุณชายจางชงหยวนพูดขู่เรื่องติดป้ายประกาศไปเช่นนั้นเอง เพราะหากทำจริงๆ เท่ากับว่าเจียวเชินจะไร้ที่ยืนในอำเภอฉางทันที อีกทั้งอาจไม่มีชายใดกล้ารับนางเป็นภรรยาเพราะนางมีชื่อเสียงเหม็นคาวไปทั่ว
“ข้าขอโทษเจ้าค่ะ ได้โปรดเห็นใจข้าเถอะเจ้าค่ะคุณชาย ข้าผิดไปแล้ว ข้าสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้อีก”
สาวใช้น้ำตาตกมิอาจดิ้นรนขัดขืน เมื่อเวรยามทั้งสองนายตรงเข้าหิ้วปีกแล้วหามนางออกไปจากห้องตำราอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโยนนางกองไว้บนพื้นอย่างไม่ยี่หระ
[1] รักชอบหลงหยาง แบ่งท้อ ตัดแขนเสื้อ เป็นสำนวนหมายถึงชายผู้ชื่นชอบเพศเดียวกัน
- Writer
