คามิเลียกอดอกมองไฟที่กำลังลุกไหม้ร้านตัดชุดของแบรนเดอร์…
ไฟลุกโหมกระหน่ำอย่างหนักเพราะร้านของเธอสร้างจากไม้และข้าวของในร้านส่วนใหญ่คือผ้าชนิดต่างๆ
เกินไปจริงๆ…เซนทำเกินไปจริงๆ…
ถึงแม่ในช่วงหลังจากที่เธอทำเงินได้มากมายเมื่อต้นฤดูหนาว…เธอจะวางมือจากร้านตัดเสื้อนี้ไปบางส่วน…แต่ของในร้านบางอย่างมันก็มีค่าต่อจิตใจมากกว่ามูลค่าของมัน
ร้านตัดเสื้อที่ท่านพ่อและท่านแม่ช่วยกันสร้างมา…กำลังมอดไหม้ลงต่อหน้าของเธอ…
ผู้คนต่างช่วยกันวิ่งเอาน้ำมาดับไฟ…
หิมะโปรยปรายลงมาคล้ายกับจะปลอบโยนเธอจากความเศร้าที่แสนสาหัสนี้….
คามิเลียทรุดลงนั่งกับพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ…ขาทั้งสองข้างของเธอมันไร้เรี่ยวแรงเอาดื้อๆ…
“เข้าไปด้านในกันเถอะ…มานั่งตากหิมะเช่นนี้ไม่ดีเลย….”
แอสรันก้มลงไปช้อนตัวของคามิเลียขึ้นมาอุ้ม…เขาเองก็ใจหายเหมือนกัน ร้านตัดชุดที่เขาวิ่งขึ้นวิ่งลงไปหาเธอบ่อยๆ กำลังสลายหายไปในกองเพลิง…
“….ร้องไห้
