6.ทำลายนางซะ
1682 Words
“เงินมากมายนี้คืออะไรกันครับท่านดยุค?”
เซนมองเหรียญทองในหีบอย่างตกใจ…
“ข้าจะต้องแต่งงานกับคามิเลีย…ข้าได้ยินข่าวมาว่าเจ้ากับนางไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่…ทำวิธีใดก็ได้ให้แบรนเดอร์ล่มสลาย…หากนางไร้ที่พึ่งพิงแล้วมาแต่งงานกับข้า ข้าจะให้เงินเจ้าอีกห้าแสนเหรียญทอง”
เซนชะงัก…เขามองไปที่เคเดนอย่างตกใจ
“ท่านจะให้ข้าทำลายตระกูลตัวเองเพื่อมารับเงินจากท่านเนี่ยนะ!…”
“ฮะ…ฮ่า..!!”
เคเดนหัวเราะ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจากโซฟา
“มีทางเหลือให้เจ้าเลือกรึไง? …กล้าพูดออกมารึเปล่าว่าเจ้าจะไม่ทำตามที่ข้าสั่ง….”
เซอร์ชาล็อตชักดาบออกมาจ่อที่คอของเซน
“…ดะ..ได้ครับท่านดยุค…ข้าจะทำตามที่ท่านสั่งทุกอย่าง…”
เคเดนมองที่เซนอย่างสมเพชก่อนที่เขานะเดินออกมาจากบ้านพักของเซน
วันนี้อากาศค่อนข้างดี…เธอจะทำอะไรอยู่กันนะคามิเลีย….จะคิดขยายกิจการหรือว่าจะคิดหาธุรกิจอย่างอื่นทำกันนะ
“ไปตามสืบเรื่องคามิเลียมาว่าวันนี้นางทำอะไรบ้าง…แล้วมารายงานข้า…”
เซอร์ชาล็อตก้มหน้าลงก่อนที่เขาจะเดินจากไป…
…….
“ท่านเซอร์มาทำอะไรที่นี่คะ?”
นาดิกาถามขณะที่เธอนั้นกำลังตากชุดของท่านคามิเลียอยู่ด้านหลังร้านตัดชุด….
“เลดี้มาทำอะไรที่นี่ครับ!!!”
“ข้าถามท่านก่อนเหตุใดท่านมาถามข้ากลับล่ะคะ? …ข้ามาทำงานค่ะ ท่านก็รู้ว่าตระกูลของข้ากำลังถังแตก…หากไม่ทำงานก็จะถูกท่านพ่อขายออกไปแต่งงานกับใครสักคนที่มีเงินพอจ่ายค่าตัวของข้า….”
ดานิกาเดินเข้ามาหาชาล็อตก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่ซึมออกมาจากใบหน้าของเขา
“ท่านดูเหนื่อยนะคะ จะรีบไปไหนกัน?”
“ปะ…เปล่าครับ…ข้าขอตัวก่อน!!”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ!!…เย็นนี้ท่านว่างไหมคะ?”
ชาล็อตหันมามองที่ดานิกา…วันนี้เธอรวบผมทั้งผมขึ้นไปมัดด้านบน…เนื้อตัวของเธอเปียกไปด้วยน้ำจากการซักผ้า…
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงงดงาม…ในสายตาของเขา
“….ว่างครับ”
“ดีเลย…วันนี้จะมีงานแต่ของดยุคแมริโน่…ทางตระกลูแมริโน่จะเปิดคฤหาสน์พร้อมกับจัดเลี้ยงให้ชาวเมืองเข้าไปเที่ยว…เราไปด้วยกันนะคะ…ประมาณหนึ่งทุ่มท่านมารับข้าที่นี่นะ!!”
“ได้ครับ….”
เขาส่งยิ้มให้ดานิกาก่อนจะรีบหลบไปทำงานที่ท่านดยุคมอบหมาย
……
“เจ้าควรจะไปงานแต่งของดยุคแมริโน่นะ…ที่นั่นเจ้าจะพบผู้คนมากมาย…อาจจะได้ประโยชน์จากการทำธุรกิจ…รวมไปถึงอาจจะได้คนรักสักคน…”
“ป๊าบ!!!”
“มันใช่เวลามาล้อเล่นรึไงแอสรัน!!..ข้าไม่ว่างพอจะไปงานไร้สาระเช่นนั้นหรอก…”
“แต่ข้าต้องไปนี่สิ…แมริโน่จ่ายเงินจำนวนมากเพื่อให้ข้าไปร่ายเวทย์เรียกฝนดอกไม้ออกมา…ข้าก็แค่อยากจะชวนเจ้าไปด้วย….”
คามิเลียถอนหายใจ…
“หากว่าข้าทำงานพวกนี้เสร็จ…ข้าจะตามไป…”
….งานกองท่วมหัวเช่นนี้…อีกสิบวันจะเสร็จรึเปล่า!!!
“ไปเถอะคามิเลีย…ที่นั่นมีของกินอร่อยๆ เยอะแยะเลย…”
เธอถอนหายใจก่อนจะมองหน้าของแอสรัน
“บอกมาตามตรงว่าเจ้าได้รับเงินจากใคร ถึงมาชวนข้าเช่นนี้….”
แอสรันเม้มปากแน่นก่อนที่เขาจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามคามิเลีย
“แกรนด์ดัชเชสแมริโน่อยากให้ข้าพาเจ้าไปด้วยเพราะลูกชายคนเล็กของนางยังไม่มีคู่หมั้น…เจ้าก็รู้ถึงข่าวลือของเจ้าในช่วงนี้…สตรีที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล…ใครๆ ก็อยากได้เจ้าไปเป็นลูกสะใภ้ทั้งนั้นแหละ!”
“…นางให้เงินเจ้ามาเท่าไหร่?”
“…..ก็…ไม่ได้มาก…”
“แอสรัน…เท่าไหร่?”
“หนึ่งร้อยเหรียญทอง…..”
คามิเลียแบมือออกมา…
“เอามาให้ข้าสิ..แล้วข้าจะไป….”
แอสรันส่งถุงเงินให้คามิเลีย…
“เจ้าไม่ติดจะแบ่งให้ข้าบ้างรึไง!”
“คนที่ขายเพื่อนเพียงเพราะเงินร้อยเหรียญทองไม่ควรมากล่าวเช่นนี้นะ….”
“ข้าขายเจ้าที่ไหนกัน!!…ก็แค่พาเจ้าไปงานเท่านั้นเอง…อีกอย่างแมริโน่ก็ถือเป็นตระกลูที่ร่ำรวยมหาศาลหากเจ้าได้แต่เข้าตระกลูที่ยิ่งใหญ่เช่นนั้น…มันก็ดีต่อตัวเจ้าไม่ใช่รึไง!”
คามิเลียถอนหายใจ
“บอกตามตรงแอสรัน…ข้าไม่มีความคิดที่จะแต่งงานหรือว่ามีความรักกับใครเลย…ตอนนี้ข้าอยากเจอลูกสาวของข้า…แล้วใช้ชีวิตบนกองเงินกองทองที่ข้าหามาเอง…ข้าไม่อยากเอาชีวิตไปผูกติดกับคนอื่นเพียงเพราะคำว่ารักที่ไร้สาระนั่นอีกแล้ว…ที่ข้าจะไปงานในวันนี้ก็เพราะข้าคิดว่ามันจะดีต่อธุรกิจของข้า…เจ้าอย่าได้ทำตัวเป็นพ่อสื่ออีก…มิเช่นนั้นข้าจะโกรธเจ้าจริงๆ ละนะ…”
แอสรันก้มหน้าลง
“ขะ…ข้าขอโทษ…ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว”
คามิเลียมองหน้าที่สำนึกผิดของแอสรัน เธอถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
“เจ้าไปเตรียมตัวเถิด..เดี๋ยวค่อยมารับข้า ข้าขอทำงานอีกสักพัก”
“…ได้..”
แอสรันลุกขึ้นก่อนจะเดินจากไป…
“ชุดมาแล้วค่ะนายหญิง!!!..”
ดานิการีบวิ่งเอาชุดมาให้คามิเลียในห้องทำงาน….
คามิเลียยกยิ้มให้ดานิกา…เด็กน้อยผู้นี้อายราวสิบหกปีแต่เธอกลับมองโลกในมุมที่แตกต่างจากเด็กอายุสิบหกปีคนอื่น
ดานิกาเลือกที่จะทำทุกอย่าง…เพื่อให้ปากท้องของตัวเองได้อิ่มโดยที่ไม่ต้องพึ่งพาบารอนซีเร่พ่อของเธอ
เป็นลูกสาวบารอนแต่ต้องมาทำงานหนักเช่นนี้…เด็กหญิงผู้อื่นอาจจะไม่ยอมทำ…แต่ดานิกาเป็นคนขยันและไม่เกี่ยงงานหนักหรือเบา…
คามิเลียรับสมัครพนักงานเพิ่ม…ดานิการีบมาสมัครงานพอดีจึงได้พูดคุยกัน…
เธอรู้สึกถูกใจเด็กผู้นี้อย่างประหลาด…จึงได้ให้คนไปสืบเรื่องของดานิกา…
“เย็นนี้เจ้าไปไหนรึเปล่า?”
ดานิกาส่งยิ้มให้คามิเลีย
“ข้ามีนัดไปงานแต่งของท่านดยุคแมริโน่กับคนที่ข้ากำลังจีบอยู่ค่ะ!!”
คามิเลียหัวเราะเบาๆ
“แล้วมีชุดไปแล้วเหรอ…ไปเลือกชุดในร้านใส่ไปเถิด…คิดซะว่าเป็นการช่วยเหลือเล็กๆ น้อยจากข้า…หวังว่าคนที่เจ้าจีบจะยอมรับรักเจ้านะ”
“ขอบคุณมากค่ะนายหญิง!!…ข้าจะยอมรับใช้นายหญิงไปจนกว่าข้าจะตายเลยค่ะ!!!”
“….อย่าให้เป็นเช่นนั้นสิดานิกา…เจ้าต้องแต่งงานกับคนที่เจ้ารัก…ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขสิ…จะมารับใช้ข้าทั้งชีวิตทำไมกัน!”
ดานิกาส่วยิ้มจางๆ ให้กับนายหญิงของเธอ…มันแปลกที่นายหญิงอายุมากกว่าเธอเพียงสามปีแต่คำพูดและมุมมองของนายหญิงมันเหมือนกับว่าท่านได้ผ่านโลกมาแล้วครึ่งชีวิต…
“ไปเถอะ…ไปเตรียมตัวได้แล้ว…”
คามิเลียกล่าวก่อนที่เธอจะก้มลงดูรายรับรายจ่ายของคฤหาสน์แบรนเดอร์ในเดือนนี้…
คนรับใช้ที่คฤหาสน์…ดูมากเกินไปไหมนะ..
แต่การจะไล่คนรับใช้ที่ทำงานอยู่กับแบรนเดอร์มาทั้งชีวิตออก…นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรกระทำเลย…
คามิเลียยกปากกาขนนกขึ้นมาร่างแบบคร่าวๆ บนกระดาษ..
มีคนงานสูงอายุกว่าครึ่งในคฤหาสน์…ต้องหางานที่ผู้สูงอายุทำได้…มันจะได้เกิดเป็นรายได้ให้แก่ตัวของพวกเขา…และเป็นรายได้ให้แบรนเดอร์อีกทางด้วย…
คามิเลียใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ เพื่อใช้ความคิด…
“บอกมาทีว่าตั้งแต่ข้าไปเจ้าก็ไม่ได้ลุกจากเก้าอี้นี่เลยงั้นเรอะ!!”
“อ๊ะ…ขอโทษที..ข้ามัวแต่ทำงานจนลืมเวลา…ข้าจะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ..เจ้านั่งรอก่อน!!”
แอสรันยกมือขึ้นเสยผมก่อนที่เขาจะนั่งลงบนโซฟา…วันนี้เขาสวมชุดคลุมสีทองของนักเวทย์..ผมถูกเซตมาอย่างดีนั้นรับกับใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา…
แอสรันหยิบองุ่นบนโต๊ะขึ้นมากินระหว่างรอคามิเลียอาบน้ำ…เธอใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เดินออกมาในชุดคลุมอาบน้ำ…ก่อนจะหยิบชุดที่แขวนอยู่มาสวม…
เธอสวมชุดราวกับลืมว่าเขานั้นนั่งอยู่ตรงนี้….ให้ตายเถอะคามิเลีย!!
“แอสรันมาช่วยติดกระดุมด้านหลังให้หน่อยสิ!!!”
แอสรันถอนหายใจก่อนที่เขาจะเดินไปติดกระดุมด้านหลังชุดให้เธอ
ชุดสีชมพูดูอ่อนหวาน…เข้ากับใบหน้าที่งดงามของเธออย่างมาก…แต่มันดันขัดกับนิสัยเธอเนี่ยสิ!!คามิเลียนั่งลงหน้ากระจกก่อนที่เธอจะรวบผมขึ้นไปมัดด้านบนเพื่อโชว์ลำคอขาว…เธอสวมอัญมณีที่เป็นทับทิมทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นสร้อยคอ แหวน ต่างหูและปิ่นปักผม
คามิเลียใช้เวลาแต่งหน้าไม่นาน เธอเช็คใบหน้าของตัวเองในกระจกครั้งสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้นมาหาแอสรัน
“ไปเถอะ!!..ข้าเสร็จแล้ว”
ถึงเธอจะเจ้าเล่ห์และมากแผนการราวกับปีศาจจิ้งจอก…แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธความงดงามบนใบหน้านั้นได้เลย
- Writer
