5.เริ่มวางเดิมพัน
1864 Words
“สนุกมากไหมคะ? …ท่านกำลังหาความสนุกบนความเจ็บปวดของข้า!…เช่นนี้แล้วท่านยังจะหวังให้ข้านั้นยอมแต่งงานกับท่าน…น่าขำสิ้นดี!”
เคเดนชะงักก่อนที่เขาจะหมุนตัวคามิเลียให้เธอหันหน้ามาหาเขา…
“แค่เป็นสตรีของข้า…มันเจ็บปวดมากนักรึไง?”
“ข้าไม่อยาก…ทอดทิ้งความสามารถทั้งหมดที่ข้ามี…ทอดทิ้งชีวิตที่แสนงดงามของข้า…ไปแต่งงานกับท่าน..ท่านดยุคคะ…ข้าจะขอร้องท่านเป็นครั้งสุดท้าย…ท่านหาสตรีอื่นที่งดงามและดีพร้อมกว่าข้า….”
เคเดนก้มลงไปทาบทับริมฝีปากของเธอ..เขาละเลียดชิมรสหวานจากริมฝีปากของเธอ…ก่อนจะค่อยๆ สอดลิ้นเข้าไปด้านใน…
มือของเขาโอบกอดเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอถอยหนีจากจุมพิตที่เขาบรรจงมอบให้นี้…
คามิเลียหลับตาลง…เธอยอมรับเขาเข้ามาเพราะเธอนั้นมันไร้หนทางต่อสู้!…เธอไม่รู้จะหลีกหนีจากจูบนี้ไปทำไม…เพราะเธอในตอนนี้อยู่ในสภาพเป็นรองเขา…
เคเดนใช้มืออีกข้างดึงเอวของคามิเลียเข้ามาใกล้….ใกล้จนตัวตนที่แข็งขืนของเขาได้สัมผัสกับส่วนกึ่งกลางของเธอ…เธอดิ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่อาจที่จะสู้แรงเขาได้
จิ๊..อยากได้ชะมัดเลยว่ะ!!!….
เคเดนไม่เคยอยากเอาชนะใครมากขนาดนี้เลย!…เขาอยากจะขืนใจแล้วจับเธอแต่งงานให้จบๆ ไป…
แต่นั่นเขาจะได้อะไร…มีแต่ให้เธอเกลียดเขามากขึ้นจากเดิม…
ต้องหาทางทำลายแบรนเดอร์ซะ!…ให้เธอแหลกสลายไร้ที่พึ่ง…เพื่อให้เธอลดการพยศลงบ้าง
ต้องหาจุดอ่อนมาบีบบังคับเธอ…
ท่าทางเขาต้องเริ่มต้นแผนการนี้โดยไวซะแล้ว
“ปล่อยข้าได้แล้วค่ะ!!”
“เจ้าเป็นคนผิดข้อตกลงด้วยซ้ำ!..”
“ก็ท่าน!!!…”
น่ารักแฮะ…ตอนโกรธก็ดูราวน่ารักราวกับกระต่ายน้อยจริงๆ…
เคเดนยกมือขึ้นมาลูบแก้มของคามิเลียเบาๆ
“….ข้าทำไม?”
“ท่านมายั่วโมโหข้าก่อน..อ๊ะ!!”
เคเดนขยับเอวช้าๆ ให้ตัวตนของเขานั้นถูไถไปกับส่วนล่างของเธอ
“คามิเลีย…เจ้าควรจะขอบคุณในความอดทนของข้านะ..ข้ากำลังหักห้ามใจอย่างมากที่จะไม่นำพามัน…เข้าไปในร่างกายเจ้า…”
คามิเลียหน้าแดง!!…เธอมองเขาด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา!!!
อารมณ์โกรธและอารมณ์ต่างๆ ก็ตีกันมั่วไปหมดในหัวตอนนี้!
“อย่าทำหน้าเช่นนั้น…เจ้าถือเป็นคนแรกที่ข้าอาบน้ำให้เลยนะ…เจ้าควรจะดีใจสิ…”
“ท่านกำลังล่วงเกินข้า!”
“จิ๊!..เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าให้คนไปสู่ขอเจ้าเพื่อเป็นการรับผิดชอบดีไหม?”
“ท่านดยุค!!”
“อ่า…เจ้าช่างเอาใจได้ยากเย็น…”
เขาแกะเชือกที่มัดมือของเธอออกมา..คามิเลียทุบที่อกของเคเดนแรงๆ อย่างโมโห…
เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะดึงเธอมากอด…
“แย่แล้ว…มันไม่ยอมสงบลงทำยังไงดีล่ะคามิเลีย?”
แวบหนึ่ง..ในหัวของคามิเลียนึกถึงคาร่าลูกสาวของเธอขึ้นมา..
บางทีหากเธอยอมร่วมเตียงกับเขา…เธออาจจะได้เจอหน้าลูกสาวอีกครั้ง…
คามิเลียกำมือแน่นก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมา…เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนักตัวของเธอนั้นสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด…
เคเดนรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่คามิเลียอยู่ๆ ก็ร้องไห้อย่างหนัก…หรือเขาจะเล่นกับเธอแรงเกินไป….
“…คาร่า…!!”
เขาเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งลงที่ข้างเตียง
“คาร่า…อะ..อึก..คาร่ามาหาแม่มา!!!…”
เคเดนขมวดคิ้ว…เขายกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาจากหางตาของเธอ….ใบหน้ายามหลับของเธอกำลังเจ็บปวด…
อ่า..ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจเลย!!!
……..
“เลดี้ไม่ควรไปพบท่านดยุคอีกนะครับ…!!”
“ข้าไม่ได้ไปพบค่ะ…ข้าเพียงไปแอบมองเขาเท่านั้น!!…แล้วท่านเซอร์เป็นอะไรคะ มาตามติดข้าอยู่ได้!!!”
ชาล็อตมองไปที่ใบหน้าน่ารักน่าชังของดานิกา…ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหาเธอแล้วหยิบใบไม้ที่ติดอยู่บนผมออกให้เธอ
“เพราะว่าท่านดยุคสั่งข้าให้จับตาดูเลดี้เอาไว้…ห้ามให้เลดี้เข้าไปอยู่ในสายตาของท่านดยุคครับ…”
ดานิกามองหน้าชาล็อตที่อยู่ห่างเพียงคืบก่อนที่เธอจะเดินถอยหลังออกมา…
“ท่านดยุครังเกียจข้าขนาดนั้นเลยหรือคะ? ..รู้สึกแย่ชะมัดเลย!!”
“ท่านเป็นคนไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับสตรีน่ะครับ…ท่านดยุคไม่สนใจเรื่องราวของสตรีใดเป็นพิเศษ…คนเช่นท่านดยุคนั้นไม่จำเป็นต้องมีความรักหรอกครับ…”
แสงแดดยามเย็นสาดกระทบที่ตัวของชาล็อต…มันทำให้เขาดูค่อนข้างเด่นชัดในสายตาของเธอเป็นอย่างมาก
“แล้วท่านเซอร์ล่ะคะ? …ความรักสำหรับท่านมันจำเป็นรึเปล่า?”
“…คะ..ครับ?”
…….
ผ่านไปสี่วันหลังจากที่เธอและเคเดนทำเรื่องที่เกือบจะ….แค่เกือบๆ เท่านั้น…
คามิเลียกอดอกมองที่ร้านตัดชุดของตระกลูไคโรที่พึ่งเปิดกิจการเมื่อวาน…เขาขายเสื้อคลุมขนสัตว์ในราคาถูกกว่าที่ร้านของเธอสามสิบเปอร์เซ็นต์…
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าร้านของเขาคนแน่นขนาดไหน…
เธอคาดการณ์เอาไว้แล้ว…ว่าเคเดนจะต้องเปิดร้านตัดชุดเข้าสักวัน…
คงจะเป็นความเมตตาจากเขาล่ะมั้งที่เขาเปิดหลังจากที่เธอทำเงินได้มหาศาลแล้ว…ตอนนี้เสื้อขนสัตว์และถุงมือที่ร้านของเธอหมดแล้ว…
ตอนแรกที่เธอสั่งไม่ให้เมผลิตนั้นมีคำกล่าวถามมากมายออกมาจากผู้จัดการร้าน….ในตอนนี้เมก็คงพอจะเข้าใจแล้วสินะ…
เงินที่เราได้มานั้นเป็นเงินในจำนวนที่ค่อนข้างจะมาก…เธอแบ่งเงินสิบเปอร์เซ็นต์ของจำนวนเงินทั้งหมดเอาไปเพื่อหมุนเวียนในร้านตัดชุดแห่งนี้…
อีกสิบเปอร์เซ็นต์นำไปเก็บที่คฤหาสน์…เงินแปดสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือ…เธอจะนำไปลงทุนอะไรบางอย่างสักหน่อย!
“คำถามละสามเหรียญทอง…..”
คามิเลียขมวดคิ้ว..
“เจ้าเป็นนักเวทย์หรือว่านักต้มตุ๋นกันแน่!”
“เจ้าไม่รู้หรอกคามิเลียว่าการทำนายแต่ละครั้งนั้นสูญเสียพลังเวทย์มากมายแค่ไหน!!”
คามิเลียลอบมองแอสรันก่อนที่เธอจะวางเหรียญทองบนโต๊ะ
“คำถามเดียวเท่านั้น ข้าจะได้เจอกับคาร่าลูกสาวของข้าอีกไหม..สมมุติว่า…ข้าแต่งงานใหม่แล้วข้ามีลูกเด็กคนนั้นจะใช่คาร่าไหมคะ?”
“อืม..รอแปบ!”
แอสรันเริ่มต้นร่ายเวทย์…ล้อมรอบตัวของคามิเลีย
“ฟังนะคามิเลีย…หากเจ้าอยากเจอคาร่าลูกสาวของเจ้าอีก…เจ้าก็จะต้องมีอะไรกับท่านดยุคไคโรเท่านั้น….”
คามิเลียสลดลงทันที….เธอคิดถึงลูกสาวของเธอแทบขาดใจแต่เธอไม่อยาก…กลับไปใช้ชีวิตในฐานะภรรยาของชายผู้นั้นอีกแล้ว
“ข้า..คงจะหมดหนทางได้เจอลูกสาวแล้วสินะ….”
“นี่เหตุใดถึงทำหน้าราวกับจะตายเช่นนั้นเล่า!!!”
“ลูกคือทุกสิ่งทุกอย่างของข้า…เมื่อรู้ว่าจะไม่ได้เจอนางแล้ว…ข้าก็รู้สึกราวกับโลกของข้านั้นพังทลายลง….”
“นี่ฟังนะคามิเลีย…คนเรามีอะไรกันไม่เห็นจำเป็นต้องแต่งงานกันเลย…เจ้าก็แค่ปลอมตัวนิดหน่อย…ข้าได้ยินมาว่าที่คฤหาสน์ไคโรจะจัดงานเลี้ยงเพื่อหาว่าที่ดัชเชส…เจ้าก็ปลอมตัวเข้าไป…..ซะก็สิ้นเรื่อง”
“เจ้ากล่าวเหมือนกับว่าการเข้าไปในคฤหาสน์ไคโรเป็นเรื่องง่าย…”
“คามิเลียเจ้าอย่าลืมสิว่าสหายของเจ้าเป็นใคร!!…ข้าคือจอมเวทผู้ยิ่งใหญ่นะ!!!…แค่พาผู้ติดตามเข้าไปเหตุใดจะทำไมได้”
คามิเลียถอนหายใจ….การเสี่ยงในครั้งนี้อาจจะทำให้เธอได้เจอลูกสาวอีกครั้ง….
เอาวะ!!..เป็นไงเป็นกัน…เธอยอมเสี่ยงไปขืนใจอดีตสามีสักครั้ง!
“งานเลี้ยงจะจัดขึ้นอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า…แต่ก่อนถึงงานเลี้ยงมีงานใหญ่กว่านั้นรออยู่…”
คามิเลียแสยะยิ้มให้กับคำพูดของแอสรัน
“วางใจ…ข้าเตรียมเงินไว้เรียบร้อยแล้ว…เหลือแค่วางเดิมพันเท่านั้น!!”
การแข่งขันอัศวินที่แทบจะยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์….
ครั้งนี้คามิเลียจะเปิดรับแทงเอง…โดยมีแอสรันเป็นหุ้นส่วน
ใช้ชื่อสถานที่รับแทงพนันคือ “ล็อกเนเรอร์…คาร่า”
เงินสามพันเหรียญทองวางอยู่บนโต๊ะจนแอสรันถึงกับตาลาย…
“ร้านตัดชุดของเจ้าทำเงินได้มหาศาลขนาดนี้เลยงั้นเรอะ!!!”
“ที่จริงทำเงินได้หกพันเหรียญทอง แต่ข้าเก็บไว้หมุนเวียนที่ร้านและคฤหาสน์…ส่วนอีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ข้านำไปวางเดิมพันที่อื่นมาบ้างแล้ว…”
แอสรันมองเมดิสันอย่างตกใจ…เขาปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเรื่องการวางแผนเขายอมยกให้เธอเป็นอันดับหนึ่ง
ส่วนอันดับสองคงจะเป็นดยุคไคโร….
คามิเลียหยิบเหรียญทองมาส่วนหนึ่ง…
“เงินส่วนนี้นำไปเช่าร้านที่ทำเลดีที่สุดในตลาดเพื่อเปิดโรงรับพนัน…อีกส่วนเอาไปจ้างคนที่ไว้ใจได้มาเฝ้าร้าน…”
แอสรันพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ในครั้งนี้…เซอร์มารอสจะชนะ…ซึ่งเขาถือเป็นตัวเต็งมาตลอด…การแข่งขันจะมีทั้งหมดสิบหกรอบ..เขาจะชนะทั้งแปดรอบ…ต้องทำให้เขาแพ้สักรอบเพื่อให้คนเดิมพันเซอร์อีธานน้อยลง…”
“หากว่าเขาแพ้จะไม่ทำให้เขาตกรอบงั้นเรอะ!!!”
“ไม่เลยแอสรัน ในครั้งนี้เป็นการนับคะแนนผู้แข่งขัน…เรื่องคะแนนเขานำมาตั้งแต่ห้ารอบแรกด้วยซ้ำ…ต้องทำให้เขาแพ้ในรอบที่เจ็ด…เรื่องนั้นคงจะต้องฝากท่านนักเวทย์ด้วย…”
“อ่า…เรื่องชั่วร้ายเช่นนี้วางใจข้าได้เลย!”
“เรามีเวลาเพียงห้าวัน จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย…ข้าลงทุนไปสามพันเหรียญทอง…หากทุกอย่างเป็นไปตามที่ข้าวางแผนเอาไว้…เราจะได้เงินกว่าแสนเหรียญทองเลยทีเดียว…”
“…คิดไม่ผิดจริงๆ ที่เป็นเพื่อนกับเจ้าคามิเลีย!!!”
แอสรันกล่าวก่อนที่เขาจะรีบวิ่งออกไป….
ต้องรีบหากิจการที่มั่นคงเอาไว้….เพราะเธออยากให้คาร่าเกิดมาในสภาพแวดล้อมที่ดี…
….จริงสิ…อีกสองเดือนนับจากนี้เธอในชีวิตที่แล้วจะถูกเซนลักพาตัวไปขายให้บารอน….ต้องชิงลงมือกับเขาก่อนที่เขาจะมาทำร้ายเธอ
ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่มีสิ่งใดให้ต้องกลัวพี่ชายเธอ….แต่เขาและเธอต่างสืบทอดความฉลาดและเจ้าแผนการมาจากท่านแม่…
เขาถือเป็นคนที่เธอควรจะระวังไว้บ้างไม่มากก็น้อย…
- Writer
