3.ไม่ชอบใจ
1696 Words
ลมหนาวแรกพัดมาเยือนราชอาณาจักร….เคเดนยืนอยู่ริมระเบียงที่คฤหาสน์ไคโร…
เขาสวมชุดคลุมขนสัตว์สีดำ…พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ
คามิเลีย….ดูท่าว่าเจ้าจะมิใช่ดอกไม้ที่ไร้ค่าแล้วละสิ…
มีสตรีใบหน้างดงามโอบกอดเคเดนจากด้านหลัง..เธอยกยิ้มน้อยๆ อย่างเอียงอายเมื่อเคเดนปรายตามองมาที่เธอ…
“ออกไป..งานของเจ้าจบลงแล้ว ไปรับเงินที่พ่อบ้านแล้วรีบไสหัวไปซะ!”
สตรีผู้นั้นชะงักก่อนที่เธอจะเม้มปากแน่น เธอคลายอ้อมแขนที่กอดเขาออกพร้อมกับเดินเข้ามาเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายบนพื้นขึ้นมาสวม
เธอมิใช่โสเภณี…แต่เธอคือนาดิกา..ลูกสาวของบารอนซีเร่….
เธอหลงรักท่านดยุคมาเนิ่นนานแล้ว…โชคดีที่เมื่อคืนเธอสามารถสวมรอยเป็นสาวใช้ไปรับใช้เคเดนตอนที่เขาเมา
เธอหวังลึกๆ ว่าเขาจะประทับใจในตัวของเธอบ้าง…ทว่าท่าทีที่เย็นชาที่เขาแสดงออกมาเมื่อครู่นี้มันก็ชัดเจนแล้ว….
ว่าเขานั้นไม่เห็นเธอในสายตาเลย
เคเดนปรายตามองสตรีผู้นั้นที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ในห้องของเขา….บุตรสาวบารอนกระจอกๆ ผู้หนึ่ง
ได้ร่วมเตียงกับเขาก็ถือว่ามากเกินพอแล้ว….
มีดีเพียงใบหน้าที่งดงาม…ริอาจมาปีนเตียงของเขา
ช่างไม่ประเมินค่าของตัวเอง….
ชาล็อตเดินเข้ามาหาเขาก่อนจะก้มลงทำความเคารพ..เขาเหลือบมองสตรีที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่แล้วส่งจดหมายให้เคเดน
“ฝากจับตาดูนางไว้ด้วย…อย่าให้นางเข้ามาในสายตาข้าอีก!”
“ครับ..”
เคเดนเปิดจดหมายออก…ตอนนี้แบรนเดอร์กำลังกอบโกยเงินจากการขายเสื้อคลุมและถุงมือ…
เขาหัวเราะเบาๆ
การจะโจมตีคู่ต่อสู้…ควรจะโจมตีตอนที่คู่ต่อสู้เผลอ…มิใช่ตอนที่คู่ต่อสู้ตั้งรับเต็มกำลัง…
ตอนนี้เขาเพียงคลายมือที่กำลังบีบนางไว้ก็เท่านั้น….
คามิเลีย…ข้าจะต้องทำให้เจ้ารู้ซึ้งถึงอำนาจของไคโร…
ข้าจะเด็ดเจ้ามาปักที่แจกันให้ได้..คอยดู!”
……..
คามิเลียยกแก้วไวน์ขึ้นมาวนก่อนที่เธอจะยกขึ้นดื่ม….นี่สินะรสชาติแห่งความสำเร็จ..
ถึงมันจะยังไม่ได้สำเร็จไปเสียทุกอย่าง แต่ก็ถือว่าเธอนั้นพาตัวเองแต่แบรนเดอร์เดินมาใกล้เป้าหมายที่วางไว้แล้วสินะ….
เธอเหม่อมองไปที่ด้านนอกหน้าต่างของโรงแรม หิมะกำลังโปรยปรายลงมา….
วันนี้เธอนัดกับแอสรันที่นี่เพราะเขามีติดค้างเลี้ยงเหล้าเธออยู่ อีกทั้งเขายังรับปากว่าจะพาอัศวินที่เขาคัดเลือกด้วยตัวเองมาด้วย….
ปีหน้า…อัญมณีไพลินจะเป็นที่นิยมมาก…เพราะองค์จักรพรรดินีได้ใส่สร้อยคอที่ประดับด้วยไพลินออกมาวันงานฉลองพิธีราชาภิเษกขององค์รัชทายาท
ชนชั้นสูงจำนวนมากจะหาซื้อไพลินมาสวมใส่…..
การหันไปลงทุนกับเครื่องประดับก็ถือว่าไม่เลว….น่าจะทำเงินให้เธอได้พอสมควรทีเดียว…
คามิเลียเคาะโต๊ะเบาๆ พร้อมกับใช้ความคิด…
โชคดีที่เธอนั้นเป็นคนรักในการอ่าน ใช้ชีวิตที่แล้วคามิเลียใช้เวลาช่วงเช้าของทุกวันไปกับการอ่านข่าวหนังสือพิมพ์ซึ่งนั่นมันทำให้เธอได้ล่วงรู้เหตุการณ์ต่างๆ มากมายที่กำลังจะเกิดขึ้น…
“เป็นเกียรติที่ได้พบเจอเลดี้คามิเลีย…ให้โอกาสข้าได้เลี้ยงอาหารมื้อนี้ได้ไหมครับ”
เคเดนยกยิ้มก่อนที่เขาจะถือวิสาสะนั่งลง…
คามิเลียยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม…
“ถึงข้ากล่าวปฏิเสธออกไปท่านก็จะนั่งอยู่ดี…เช่นนั้นก็นั่งลงเถอะค่ะ…”
“มีเรื่องราวดีๆ เกิดขึ้นหรือครับ เลดี้ถึงได้เปิดไวน์ฉลองเช่นนี้”
คามิเลียมองไปที่เคเดนก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“…..มีเรื่องของข้า…ที่ท่านดยุคไม่รู้ด้วยหรือคะ? …ข้าคิดว่าจะมีคนนำเรื่องของข้าไปรายงานท่านตลอดเสียอีก”
เคเดนหัวเราะร่า…เขายกแก้วไวน์ขึ้นมาวนเบาๆ ก่อนจะมองไปที่คามิเลีย…
เธอยังคงมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาเช่นเดิม…นี่มันออกจะเสียความมั่นใจเล็กน้อย
ในชีวิตของเคเดน..ไม่เคยมีสตรีใดที่ปฏิเสธเขามาก่อน
ท่านแม่ของเขาเป็นสตรีที่เกิดในตระกลูแรงค์ก้า…ตระกูลที่ขึ้นชื่อเรื่องใบหน้าที่งดงาม…
เรื่องหน้าตาของเขานั้นได้รับสืบทอดจากท่านแม่เป็นอย่างดี…
ใบหน้าที่หล่อเหลาและชาติตระกูลที่สูงส่ง…ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจที่นางปฏิเสธเขา…
“ฤดูหนาวในปีนี้มาไวกว่าปีที่แล้ว..ร้านตัดชุดร้านอื่นล้วนแล้วแต่เตรียมผ้าคลุมและถุงมือไม่ทัน…คงจะมีแต่ร้านตัดชุดของแบรนเดอร์เท่านั้นที่สามารถโกยเงินได้เป็นกอบเป็นกำช่วงนี้….”
“ท่านดยุคอิจฉาร้านตัดเสื้อเล็กๆ ของข้างั้นหรือคะ? ..ถึงแม้ช่วงนี้กิจการของข้านั้นจะถือว่าไปได้ด้วยดี…แต่นั้นก็ยังมิอาจวางใจได้…อาจจะมีคู่แข่งที่น่ากลัวซ่อนอยู่ในเงามืด…เตรียมตัวที่จะแย่งลูกค้าของข้าไปได้ทุกเมื่อ….”
“อ่า…ธุรกิจก็คงจะเป็นเช่นนั้น….”
คามิเลียยกยิ้ม
“ท่านดยุคไคโร…ท่านคือบุรุษที่แสนเพียบพร้อมทั้งหน้าตาและชาติตระกูล…ท่านสามารถหาสตรีที่เป็นถึงท่านหญิงมาแต่งงานด้วยยังได้…หากว่าท่านนั้นคิดจะบีบข้าให้จนตรอกเพื่อให้ข้าไปหาท่าน…..เรื่องนั้นมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอนค่ะ…”
เคเดนยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มก่อนที่เขาจะมือขึ้นมาจับปลายผมของคามิเลีย
“…อะไรทำให้เจ้ามั่นใจเช่นนั้น? ….ข้าจะบอกอะไรให้นะคามิเลีย…สิ่งที่เจ้าคิดว่าแน่นอน…วันหนึ่งมันอาจจะพังทลายลงมาก็ได้…อย่าได้ทำท่าทางอวดเก่งราวกับว่าเจ้านั้นรู้ทุกเรื่องทั้งที่ความจริงไม่ได้รู้เรื่องอันใดเลย…อย่าทำให้ความงดงามที่พระเจ้าประทานมาให้สูญเปล่าสิ…เจ้าควรจะแต่งงานกับตระกูลดีๆ แล้วใช้ชีวิตของชนชั้นสูงให้คุ้มค่ามิใช่มาทำตัวอวดเก่งกับข้า…เช่นนี้…”
เคเดนกล่าวในขณะที่ใบหน้าของเขานั้นยังมีรอยยิ้ม…
ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มที่น่าสะอิดสะเอียนที่สุดในชีวิตของคามิเลีย!!!…เธอกำมือแน่นอย่างโกรธแค้น
เธออยากจะตบหน้าเขาแรงๆ สักที…โทษฐานที่เขากล้ากล่าวดูถูกเธอ!!!
คามิเลียยกมือขึ้นมาดึงเส้นผมของเธอที่อยู่ในมือของเคเดนออกมา….
เขาหัวเราะพร้อมกับยกมือตัวเองที่พึ่งจับผมของเธอไปจูบเบาๆ
“….ข้ากล่าวความคิดทั้งหมดของข้าออกมาแล้ว หากว่าท่านดยุคไม่พอใจเราก็แค่ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกัน….”
เคเดนยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มอีกครั้งก่อนที่เขาจะปรายตามองคามิเลีย
“……ถ้าหากว่าเจ้าจะสู้กับข้าก็จงสู้ให้ชนะ…แต่หากว่าเจ้าจะหนีก็หนีข้าให้พ้นแล้วกันคามิเลีย…”
เขาจะมากวนประสาทเธอทำไม!!!.
“มาแล้วคามิเลีย!!!..อ้า!!..สวัสดีครับท่านดยุคไคโร”
แอสรันเดินเข้ามาพร้อมกับยกยิ้มหน้าระรื่น เขานั่งลงข้างๆ คามิเลียก่อนจะหยิบน่องไก่ขึ้นมาแทะอย่างเสียมารยาท
“อื้อ!!!…ไก่ย่างนี่อร่อยเหมือนเดิมเลย!!…ว่าแต่ท่านดยุคมานั่งกับคามิเลียได้ยังไงกันครับ!!..อย่าบอกนะว่าทั้งสองคนรู้จักกัน!!!”
คามิเลียถอนหายใจก่อนที่เธอจะยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
เสียบรรยากาศชะมัด!!..แอสรันมาแล้วแทนที่เขาจะลุกขึ้นไป..เขากลับนั่งดื่มไวน์อย่างไม่สนใจสายตาที่ไม่พอใจของเธอ!!!
….นี่เป็น…การกินไก่ย่างที่กระอักกระอ่วนที่สุดในชีวิตของแอสรันเลยก็ว่าได้…ท่านดยุคมองแต่หน้าของคามิเลีย….ส่วนเธอก็ดื่มเอาๆ ไม่สนใจสายตาร้อนแรงที่มองมา
ส่วนเขา…ได้แต่กินกับหัวเราะแห้งๆ เท่านั้น
ไม่ว่าเขาจะกล่าวชวนคุยเรื่องอะไรออกไปทั้งสองคนต่างก็เงียบ….
“….ข้ากลับแล้วนะแอสรัน!!!…มื้อนี้เจ้าจ่ายด้วย…เจ้าบอกว่าเจ้าจะเลี้ยงข้า!”
คามิเลียกล่าวพร้อมกับลุกขึ้นเดินไป….ซึ่งเธอเดินเซเล็กน้อยเพราะเธอดื่มไวน์เข้าไปราวสองขวด
ไวน์ที่หมักสามปีสองขวด…..แปดสิบเหรียญทอง….
แอสรันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
นี่เธอกล้าสั่งไวน์ราคาเท่ากับที่เขาใช้ซื้อข้าวทั้งเดือนมากินงั้นเรอะ!!!
“เรื่องค่าใช้จ่ายวันนี้…ข้าจะจัดการให้เองครับ…”
แอสรันมองไปที่เคเดนก่อนที่เขาจะยกยิ้มอย่างดีใจ
“รบกวนท่านดยุกไคโรแล้วครับ…เช่นนั้นข้าขอตัวไปดูคามิ…..”
“มีข้อแม้ครับ…ข้าจะจ่ายค่าอาหารให้…แต่ท่านนักเวทย์จะต้องนั่งอยู่ที่นี่จนกว่าร้านจะปิด….”
“ฮะ…ฮ่า…ท่านดยุคล้อเล่นอะไรครับเนี่ย…”
“หน้าตาของข้า…ดูเหมือนคนพูดเล่นงั้นเหรอครับ….”
แอสรันค่อยๆ หุบยิ้มลง…เขามองท่านดยุคด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“ชาล็อตนั่งรอจ่ายค่าอาหารด้วย….”
เคเดนลุกขึ้น…เขาหยิบเสื้อคลุมขนสัตว์ขึ้นมาสวมก่อนจะเดินจากไป…
“ดยุคของท่านนี่…ช่างเป็นคนที่เต็มไปด้วยแผนการซะจริงๆ นะครับเซอร์ชาล็อต…”
“ท่านดยุคเป็นคนฉลาดครับ…ท่านเลือกจะดึงจุดอ่อนของคนที่ท่านต้องการใช้ประโยชน์ออกมา…ใครๆ ต่างก็รู้ถึงนิสัยบูชาเงินของท่านนักเวทย์นี่ครับ…”
แอสรันตักซุบใส่ปาก
“….ข้าจะถือซะว่านั่นคือคำชมนะครับ”
- Writer
