ช่วงนี้งานของคามิเลียดูจะล้นมืออยู่บ้าง
เนื่องจากเธอต้องดูแลร้านตัดชุดของไคโร…คามิเลียก็เลยเปลี่ยนร้านตัดเสื้อของแบรนเดอร์ที่เธอกำลังสร้างให้เป็นร้านขายเครื่องประดับต่างๆ แทน
เวลาผ่านไปสองเดือนอย่างรวดเร็ว…
“เพล้ง!!!”
“ใครเป็นคนทำอาหารพวกนี้มาห๊ะ!!! ไล่มันออกให้หมด!!”
เคเดนเวี้ยงจานอาหารบนโต๊ะทิ้ง…นี่เป็นอาหารจานที่สิบแล้วที่ยกมา
เซอร์ชาล็อตทำได้แค่ถอนหายใจเท่านั้น
อารมณ์ของท่านดยุคช่วงนี้ขึ้นๆ ลงๆ มาราวหนึ่งเดือนแล้ว…เมื่ออาทิตย์ก่อนเขามารายงานเกี่ยวกับกาสิโนที่กำลังก่อสร้างก็มาเจอกับท่านดยุคที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่..
ใช่…ร้องไห้อย่างหนัก
ในวินาทีนั้นเขาคิดว่าตัวเองได้เป็นบ้าไปแล้ว!!..ท่านดยุคร้องไห้เพียงเพราะ…หมึกบนโต๊ะหมด…
ชาล็อตคิดว่านั่นคือเหตุการณ์ที่อาจจะบ้าบอที่สุดในชีวิตเขาแล้ว
แต่ผ่านมาอีกสามวันท่านดยุคก็เริ่มไม่สามารถรับประทานอาหารได้เลย…
พ่อครัวกว่าสิบคนขอคฤหาสน์ไคโร
