คามิเลียนั่งลงที่ห้องโถงพิจารณาคดี ข้างกายของเธอคือแอสรันและลูก้า… เธอเงยหน้ามองแอสรันด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา นี่มันเป็นวันบ้าอะไรของเธอกับเขากันแน่…เหตุใดเราถึงมาเจอเรื่องที่…ทำให้เจ็บปวดใจเช่นนี้ “ท่านนักเวทย์จะเอาอย่างไรก็กล่าวออกมาเลยครับ…ข้าและบุตรสาวจะได้รู้!” ดยุคราวิลมีสีหน้าไม่พอใจนัก เขามองมาที่แอสรันและเรรินอย่างคาดโทษ ….มัน…ยังมีทางเลือกอะไรให้เขาอีกรึไง! หน้าท่านดยุคราวิลที่มองเขามานั้น ราวกับว่าท่านกำลังบอกว่า ยอมแต่งงานกับลูกสาวข้าซะ!!..ไม่งั้นเจ้าตาย!! ที่เขาไม่เข้าใจอีกอย่างก็คือ…เหตุใดถึงต้องพาเขาถ่อมาถึงวังหลวงเช่นนี้ด้วย…อีกทั้งนี่คือห้องไต่สวนและพิจารณาคดี…. ให้ตายเถอะ!!! มันไม่มีทางเลือกอื่นใดอีกแล้ว “….ข้ายอมรับทุกความผิดที่ข้านั้นได้กระทำลงไป…ข้าจะขอรับผิดชอบการกระทำของข้าด้วยการแต่งงานกับนางเองครับ…” ดยุคและดัชเชสราวิลยกยิ้มอย่างพึงพอใจ “เช่นนั้นก็จบ