บทที่ 16 ท่านมีศัตรูมากไปหรือไม่
1328 Words
บทที่ 16 ท่านมีศัตรูมากไปหรือไม่
“เสียนอ๋อง” หนึ่งในพระญาติของพระเอกและตัวร้ายที่รับบรรดาศักดิ์ต่อจากท่านปู่ของตน และก็นับว่าเป็นญาติผู้พี่ของนางด้วย ฝ่ายมารดาของเขาคือคนจากสกุลเสิ่น แต่จนถึงตอนล่าสุดที่ได้อ่าน นางก็ยังไม่แน่ใจว่าเขาอยู่ข้างใคร ‘หนิงอ๋องหรือรัชทายาท’
“ว่าที่พระชายาในหนิงอ๋อง แท้จริงแล้วก็ยังไม่ตาย แต่กลับมาอยู่ในที่ดินปกครองของข้าเสียได้ น่าประหลาดใจนัก”
“คนนั้นยังไม่สลบ เขาได้ยินแล้วว่าข้ายังไม่ตาย” นางชี้ไปที่นักฆ่าคนหนึ่งที่เพียงแค่ชากระตุกเพราะเครื่องช็อตไฟฟ้า และได้ยินญาติผู้พี่เฉลยตัวตนของนางออกมาจนหมดเปลือก
เสียนอ๋องเห็นเช่นนั้นก็ให้สัญญาณกับองครักษ์ให้ฆ่าทิ้งเสีย แม้เสิ่นลี่อิงจะปวดใจเพราะงานของนางคือการช่วยคน แต่ในสถานการณ์ที่ต้องเลือกระหว่างชีวิตนางหรือชีวิตศัตรู นางย่อมเลือกตนเอง
“คนที่นำดาบชี้ข้า มาใหม่หรือ”
เสียนอ๋องพยักหน้า อ๋องหนุ่มสะบัดมือให้เหล่าองครักษ์หลบออกไปก่อน “จะเอาผิดหรือไม่”
“ไม่ล่ะ เสียเวลา ท่านมาที่นี่ทำไม”
“นี่มันเขตการปกครองของข้า เจ้าต่างหากยังไม่ตายเหตุใดจึงไม่กลับไป”
“ถูกตามล่าเช่นนี้หากกลับไปข้าย่อมลำบาก ศัตรูอยู่ในที่ลับ ตัวข้าอยู่ในที่แจ้ง ตระกูลเสิ่นคงกำลังตามหาข้าอยู่ แล้วว่าที่สามีผู้นั้นตามหาข้าบ้างหรือไม่”
“ไม่เลย จวนหนิงอ๋องไร้ซึ่งความเคลื่อนไหวใดๆ ตั้งแต่ก่อนเจ้าหายไปเสียอีก”
“หมายความเช่นไร” นางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แม้เรื่องราวในช่วงนี้จะถูกข้ามไปในนิยาย แต่การหายเงียบไปของหนิงอ๋องตัวร้ายของเรื่องจะไม่สำคัญพอให้กล่าวถึงเลยหรือ เช่นนี้สาเหตุที่ไม่ได้มาตามหาเปาหลงให้พบจนตกเป็นเครื่องมือของผู้อื่น ก็เป็นเพราะหนิงอ๋องเองก็อยู่ในสถานการณ์ไม่สู้ดีใช่หรือไม่ ความคิดของเสิ่นลี่อิงกำลังยุ่งเหยิงอย่างถึงที่สุด
หากกลับไปตอนนี้ก็ใช่ว่าข้าจะได้พบหนิงอ๋องสินะ
“หลังเจ้าออกเดินทางไม่นานนัก หนิงอ๋องก็ต้องส่งอ๋องน้อยเข้าเมืองหลวง แต่ในระหว่างนั้นจู่ๆ หนิงอ๋องก็ไม่ปรากฎตัวที่ใด จวนอ๋องเองก็ปิดเงียบไม่รับแขก หลังจากนั้นก็เป็นเจ้าที่ตกผา และอีกไม่นานผู้คนก็รู้ว่าอ๋องน้อยก็หายตัวไป เพราะไปไม่ถึงเมืองหลวงตามกำหนดการ”
นางก้มหน้าหลุบตามองพื้น เกิดอะไรขึ้นกับหนิงอ๋องกันแน่ นางเชื่อว่าเขาต้องไม่ตายเพราะเหตุการณ์หลังจากนี้เขาคือตัวการหลัก
หนิงอ๋องยังอยู่ในจวนหรือหายตัวไปแล้วกันแน่
“คนที่มากับอ๋องน้อย ไม่เหลือเลยหรือ…ข้าควรทำอย่างไร” เสิ่นลี่อิงสะท้อนใจนัก ผู้ติดตามของนางและเปาหลงล้วนตายสิ้น นางและเปาหลงต้องรอดไม่ให้การเสียสละนั้นสูญเปล่า
“ไม่เหลือ”
“เจ้า…ตระกูลเสิ่นเป็นห่วงเจ้ามาก จะให้ทุกคนเข้าใจไปเช่นนี้หรือ โดยเฉพาะบิดามารดาเจ้า กินไม่ได้นอนไม่หลับกันทีเดียว” เสียนอ๋องอย่างไรก็เป็นญาติผู้พี่ของเสิ่นลี่อิง เขาย่อมมีความเป็นห่วงเป็นใยให้นางอยู่
เสิ่นลี่อิงเงียบลงไม่รู้จะตอบสิ่งใดนางรู้สึกผิดต่อเจ้าของร่างนัก เมื่อนางมาอยู่ก็ไร้ซึ่งความรู้สึกผูกพันมิได้นึกให้ละเอียดรอบคอบว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ของร่างนี้จะรู้สึกแหลกสลายสักเพียงใด “ข้า…”
“เห้อ…พ่อของเจ้าถึงกับประกาศกร้าวว่าหากยังไม่เจอศพ ก็จะขอตามหาเจ้าจนกว่าชีวิตตนจะสิ้นไป”
“เรื่องนี้ข้าเองก็รู้สึกผิดอยู่ แต่ศตรูของข้ามิได้มีเพียงคนนอก” แม้นางจะมีของวิเศษติดตัวแต่น้ำกลิ่นจันทร์แก้ได้เพียงพิษ หากพวกเขาจัดการนางด้วยวิธีอื่นนางย่อมมีความเสี่ยง “ห้ามแพร่งพรายเรื่องของข้า จนกว่าจะรู้ความเป็นไปของหนิงอ๋อง”
อย่างน้อยหากมีหนิงอ๋อง บุญคุณที่ดูแลเลี้ยงดูเปาหลงจนปลอดภัยคงช่วยให้เขาใส่ใจความเป็นอยู่ของข้าบ้าง แต่ถ้าประมุขของจวนยังหายเงียบ ศัตรูหน้าไหนจะมาเกรงใจ
“ไปอยู่ที่จวนเสียนอ๋องดีกว่าหรือไม่ ข้าจะได้ดูแลเจ้าได้ มาอยู่ห่างหูห่างตาผู้อื่นอย่างนี้ปลอดภัยแน่หรือ”
“ไม่สะดวกไปอยู่หรอก แบบนั้นน่าจับตามองเกินไป เสียนอ๋องผู้ไร้ซึ่งชายารองพาแม่นางน้อยเข้าจวนคงได้เป็นข่าวลือไปถึงเมืองหลวง แต่ข้าขอฝากสิ่งนี้ให้ท่านพ่อท่านแม่ของข้าแทน” นางส่งถุงหอมที่เสิ่นลี่อิงคนเดิมใช้ติดกายเสมอไปให้เสียนอ๋อง “บอกพวกเขาว่าข้ามิเป็นอันใด ลดกำลังตามหา แต่อย่าหยุดเด็ดขาด แสดงให้แนบเนียน ถึงเวลาข้าจะกลับไปเอง”
“ย่อมได้ แต่เจ้าต้องบอกข้าว่าอาวุธของเจ้าคือสิ่งใด”
“อาวุธนี้ได้มาตอนหยุดหายใจ ท่านเทพประทานให้”
สายตาของเสียนอ๋องเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเจ้าจ้องหน้านางนิ่ง เขาและเจ้าของร่างเก่าเคยสนิทกันมาก แต่หลังจากมารับบรรดาศักดิ์ เสียนอ๋องก็ต้องมาอยู่ไกลจากเมืองหลวงจึงห่างเหินกันไป
นางรอเขาพูดเรื่องวันนี้ แต่เมื่อเขาไม่คิดจะบอกว่าเหตุใดจึงถูกตามฆ่านางก็จะไม่ถาม ญาติผู้พี่ของนางผู้นี้ตามความทรงจำของคุณหนูเสิ่น หากยิ่งถามก็จะยิ่งเก็บเงียบ เมื่อไม่มีใครพูดกันอีกนางจึงต้องพูดทำลายความเงียบขึ้นมาเอง
“เสียเวลามากแล้ว เจ้าก็ลืมไปเสียว่าเจอข้า หากมีข่าวหนิงอ๋องให้จัดงานชมจันทร์ในจวนเสียนอ๋องข้าจะไปพบท่านเอง” เมื่อเห็นว่าญาติตนพยักหน้ารับและยื่นป้ายเข้าออกจวนมาให้เรียบร้อยแล้ว เสิ่นลี่อิงก็ก้าวเท้าสับๆ ออกจากป่ามาทันที
ต้องมีเรื่องให้ถามเปาหลงอีกเสียแล้ว
.
.
“ลี่อิง! เจ้ามาเสียที ข้ากำลังจะให้สามีไปตามเจ้าในป่า ไปนานเหลือเกิน เกิดอันใดขึ้น” จินเหมยร้องออกมาทันที่ที่เห็นเงานางเดินมา
“ในป่ามืดนัก ข้าเดินวนอยู่ครู่ใหญ่จึงออกมาช้า เปาหลงเล่าพี่จิน”
“ร้องไห้เป็นห่วงเจ้าจนหลับไปเสียแล้ว เด็กเคยหลงป่า เมื่อเห็นเจ้าไม่มาคงคิดไปเสียมากมาย เจ้าอุ้มกลับเถิด”
.
.
.
เปาเปาเอ๋ย เกิดสิ่งใดขึ้นกับพ่อเจ้ากันแน่นะ
เสิ่นลี่อิงอุ้มเปาหลงวางลงบนเตียง ก่อนจะนั่งลงข้างกัน นางคิดว่าการจัดการครั้งนี้อาจเป็นฝีมือของผู้บงการคนเดียวกันก็ได้! คนที่มีความเกี่ยวข้องกับจวนหนิงอ๋องถูกจัดการในเวลาไล่เลี่ยกันทั้งหมด จัดการด้วยวิธีการเดียวกัน มีเพียงหนิงอ๋องที่นางยังไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใด
แผนการณ์ที่สามารถลบคนออกจากกระดานได้ 3 คนในคราวเดียวจะต้องมีเกลือเป็นหนอนจึงจะสำเร็จได้ เห็นทีตอนนี้จวนหนิงอ๋องจะอันตรายที่สุดเสียแล้ว ใครบ้างที่มือยาวพอจะสาวเข้าไปถึงภายในจวนอ๋อง
คนต่างแคว้น ฮองเฮา ซูเฟย หรือจะเป็นพระเอกในนิยายแต่ตอนนี้น่าจะอายุแค่ 12 13 ไม่น่าใช่.. ปวดหัวจริง! หนิงอ๋องศัตรูของท่านมีมากเกินไปหรือไม่
- Writer
