เทพอู่เฉินระลึกตนได้ว่ากระทำการอุกอาจไปสักหน่อย เมื่อสงบจิตใจร้อนรุ่มลงแล้วรับรู้ว่าทั้งสองอยู่ที่ใดจึงแอบตามไปเงียบ ๆ
นั่นก็หลังจากที่เพลิงอัคคีปีศาจจากนัยน์ตารุธิระผลาญเผาไปครึ่งภพภูมิ!
อาเป้ยไม่ได้รู้ตัวว่าเทพปีศาจจำแลงกายเป็นอสรพิษขนาดเล็ก เลื้อยผ่านพงไพรตามหลังนางมาถึงอาศรมแห่งหนึ่ง นางมัวแต่สนใจดอกจื่อเถิงหลัว ****[1] เถาวัลย์มากมายประดับด้วยบุปผาหล่นลงเป็นเส้นสายราวม่านน้ำตก ทั้งสีม่วง สีขาว สีแดง ทั้งหมดนั้นล้วนงดงามตระการตา
หากเป็นบนโลกมนุษย์ของนางก็มักจะเห็นเป็นสีม่วง สีชมพู บนเทวโลกกลับมีหลากหลายสีสัน นางยกมือขึ้นบังแสงอรุณที่สาดส่องลงมาผ่านช่องว่างระหว่างบุปผชาติร้อยเรียงกันเป็นพวงให้พ้นจากใบหน้า พื้นที่แห่งนี้สดใสแตกต่างจากเมฆาทึบทะมึน ท้องนภาสีแดงฉานน่ากลัวเมื่อสักครู่
ใบหน้างามตะลึงพรึงเพริด พรรณไม้สูงตระหง่านทำให้นางผู้ไม่เคยพบสวนบุปผางามมาก่อน ตื่นเต้นจนลืมผู้ที่นางตั
