ทอฝันตะวันดาว

บทที่ 1 ห่างหาย

ความผิดพลาดครั้งเก่าในวัยเยาว์ของเธอ ด้วยความที่ยังเด็กและด้วยความผูกพัน รักฝังใจแค่คนๆเดียว เขาคือคนที่อยู่เคียงข้าง ดูแลใส่ใจ เอาใจเธอทุกเรื่อง เธอจึงยึดติด และคิดว่าเขาคนนั้นต้องเป็นของเธอคนเดียว ใครก็ไม่มีสิทธิ์ได้เขาไป เขาที่เห็นเธอเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทของพ่อ เขามักจะตามพ่อมาหาเพื่อนเสมอ เด็กสาวตัวเล็ก ตาโตแบ๊ว แก้มป่องน่ารัก เป็นน้องที่น่าทะนุถนอม เขาจึงเอาใจ และดูแลเป็นพิเศษ กับเขาเห็นเป็นน้องสาวอีกคนที่เขารักมาก แต่ใครจะรู้น้องสาวที่เขาดูแลใส่ใจ จะทำให้เขาต้องสูญเสียคนรักไป คนน้องสาวที่น่ารักร้ายอย่างไม่น่าให้อภัย ความรักของเขาต้องพังลง และเป็นเหตุให้เขาเกลียดชังน้องสาวอย่างเธอ ขยะแขยงสิ่งที่เธอทำ ความน่ารักกลายเป็นรำคาญ เขาตีตัวออกห่างและทำทุกทางที่จะทำให้ผู้หญิงที่แสนเกลียดชังคนนี้ให้ออกไปจากชีวิตของเขาสักที เขาไม่อยากจะเจอผู้หญิงร้ายกาจ และไม่อยากให้เธอมาเกี่ยวข้องใดๆกับเขาอีก

แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งสองต้องกลับมาเจอกันอีกครั้ง เธอจะสามารถแก้ไขอดีตที่ผิดพลาดได้ไหม

ม่านทอฝัน Talk

ฉันนั่งอยู่ในรถสปอร์ตหรูของฉัน มองดูป้ายที่เขียนไว้ว่า ไร่ตะวันดาว ฉันทอดสายตามองเข้าไปในไร่ ความหลังครั้งหนึ่งก็แว๊บขึ้นมาในหัว ความทรงจำเก่าๆเกี่ยวกับที่ และสิ่งที่ทำให้ฉันต้องจากไป

'ผ่านมานาน 6 ปีแล้วนะที่ฉันไม่ได้กลับมาไร่แห่งนี้

เขาเป็นอย่างไรบ้างนะ' ฉันได้แต่คิดคนเดียวในใจ

ฉันยังไม่กล้าขับรถเข้าไป คนที่นี่จะยังเหมือนเดิมไหม

"คุณลุงคะ ทอฝันถึงไร่แล้วนะคะ" ฉันโทรหาคุณลุงที่เป็นเพื่อนสนิทของคุณพ่อ ที่คอยดูแล และให้การช่วยเหลือในทุกๆด้าน ไม่ว่าช่วงที่เรียน ชีวิตความเป็นอยู่ ตอนนี้ฉันเรียนจบมาได้ปีกว่าๆแล้ว แต่ฉันยังคงอาศัยอยู่ที่กรุงเทพซึ่งเป็นฉันมาเรียนมหาวิทยาลัย ฝึกงาน จนกระทั่งจบ ตอนนี้คุณลุงอยากให้ฉันกลับไร่ทางเหนือ กลับมาศึกษางานด้านบริหารกับคุณลุงที่ ไร่ เพื่อที่ฉันจะได้เก่ง และไปบริหาร ไร่ที่คุณพ่อสร้างมา ซึ่งตอนนี้คุณลุงและพี่ภูตะวันดูแลไว้ให้

"หนูฝัน ตอนนี้หนูอยู่ไหนลูก" เสียงลุงภูผาบอกมาในสาย

"ตอนนี้ทอฝันอยู่ที่หน้าประตูไร่ค่ะ" ฉันมองดูป้ายไร่ นานแค่ไหนแล้วมาไม่ได้มาที่ มีคนบางคนเคยบอกไว้ไม่ให้ฉันมาเหยียบที่ไร่นี้อีก ถ้าเขารู้เขาจะทำยังไงกับฉัน

"ลุงอยู่ที่ออฟฟิศ หนูขับรถมาหาลุงกับพี่ตะวันที่ออฟฟิศก่อนได้ไหม ลุงมีคนจะแนะนำให้หนูรู้จักก่อน หนูจำทางได้ใช่ไหม หรือว่าลุงจะให้คนไปรับหนูดี" คุณลุงภูเป็นห่วงกลัวฉันจะหลงทาง เพราะฉันไม่ได้กลับมาที่เหนือนานแล้ว อะไรๆก็ดูเปลี่ยนไปเสียหมด ถึงแม้ฉันจะเกิดและโตมาที่นี่ก็ตาม

"พ่อจะให้คนไปรับทำไม โตเป็นควายแล้วต้องหัดช่วยเหลือตัวเองไม่ใช่เป็นกาฝากอยู่ร่ำไป" ฉันจำได้ว่าเป็นเสียงพี่ตะวันที่แทรกเข้ามาในโทรศัพท์คุณลุง ภู สิ่งที่ได้ยิน ทำฉันสะอึกจนแทบหยุดหายใจ เสียงนี้ที่ไม่ได้ยินมานานตั้งแต่เหตุการณ์ครั้ง ไม่ดุดันแฝงไปด้วยความเกลียดชังชัดเจน

"คุณลุงคะ ถ้าทอฝันเข้าไปเจอพี่ตะวันจะไม่โกรธทอฝันใช่ไหมคะ เพราะพี่ตะวันเคยพูดไว้ ว่าไม่อยากให้ทอฝัน มาเหยียบที่ไร่นี้อีก ทอฝันกลัวจะเป็นปัญหา เดี๋ยวทอฝันค่อยเข้าไปเจอคุณลุงตอนที่พี่ตะวันไม่อยู่ดีไหมคะ" ฉันกังวลใจมาก กลัวจะไปกระตุ้นต่อมอารมณ์ร้ายๆของพี่เขา

ไม่ไปไรลูก เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เดี๋ยวลุงคุยกับพี่เขาเอง ไม่ต้องห่วงนะลูก ลุงรู้ว่าตอนนี้ทอฝันเปลี่ยนไป และโตขึ้นมากแล้ว" พี่พี่ตะวันฝังใจเรื่องที่ฉันทำมากเลย ภาพที่ตะวันโกรธและไล่ฉัน มันคงเหมือนเพิ่งจะเกิดเมื่อว่าน

"แต่เมื่อกี้ เสียงเหมือนพี่ตะวันไม่ค่อยจะพอใจเลยค่ะ คุณลุงไม่ต้องให้คนมารับทอฝันก็ได้นะคะ ทอฝันไปเองได้ เดี๋ยวทอฝันกำลังขับรถเข้าไปหาคุณลุงไม่ต้องลำบากให้คนมารับก็ได้ค่ะ"

ใจจริงฉันไม่อยากเข้าไปเลย กลัวการเผชิญกลัวสายตาที่มองอย่างเกลียดชัง วันนี้เป็นครั้งแรกในรอบ 6 ปีที่ห่างหายไปจากพี่ตะวัน หลังจากผ่านเหตุการณ์ครั้งเมื่อหลายปีความกลัวยังเกาะกินหัวใจของฉัน กลัวความเกลียดชังของผู้คนที่นี่

ห่างหายไป 6 ในที่สุดฉันก็กลับมาอยู่ตรงนี้

'ขอให้ทุกอย่างมันราบลื่น และไม่มีปัญหา พ่อคะแม่คะ ช่วยให้ทอฝันผ่านมันไปได้อีกครั้งด้วยนะคะ' ฉันได้แต่อธิษฐานขออยู่ในใจ อย่าให้มันมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับฉันอีกเลย แค่การสูญเสียทุกอย่างไป กว่าฉันจะผ่านมันมาได้ ช่างลำบากยากเย็น การได้กลับมายืนที่ไร่ตะวันดาวอีกครั้งมันทั้งรู้สึกดีได้นึกถึงวันเก่าๆ แต่มันก็คงเต็มไปด้วยความโกรธแค้นของใครอีกคนเหมือนกัน