“พี่เทวาคะ”
เสียงเรียกเบาๆ เสียงเล็ก ๆ สดใส จากเด็กน้อยคนหนึ่ง เป็นเสียงที่คุ้นเคยและสะกดใจอย่างประหลาด ผมหยุดก้าวเดินและค่อยๆ หันมา ใจแอบสั่นไหวเล็กน้อย เหมือนหัวใจได้เจอสิ่งที่เฝ้ารอ ในหัวใจผมมีคำว่า ในที่สุดก็เจอ ก้องอยู่รำไร
ในช่วงความคิด มีคำหนึ่ง วกวนขึ้นมา เขากำลังเอ่ยคำว่า “ริสา” ขึ้นมา
แต่คำนั้นกลับไม่เอ่ยออกไป ผมจำได้ว่าไม่เคยรู้จักสาวน้อยคนนี้มาก่อน แต่ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่านี้คืออะไร น้องถักเปียผูกโบว์สีขาว ตาโต ตัวเล็กๆ ใบหน้าไร้เดียงสาแต่ดูแววตาเฉลียวฉลาดไม่เบา
“คับ”
ผมเพียงตอบรับได้เท่านั้น
น้องก็ไม่พูดอะไรต่อ มีเพียงแววตาที่มองผม แววตาเต็มไปความหมายที่น้องส่งมาให้ผม คิดถึง น้อยใจ แง่งอน คาดหวัง เพียงเสี้ยววินาทีเธอส่งความรู้สึกเหล่านั้นมาให้ผม มันมากมายเกินไป แต่ผมเกือบจะถามกลับไปว่า เป็นอย่างไรบ้าง
“มีอะไรรึเปล่าครับ” ผมเอ่ยปากถามอีกครั
