หลังจากกลับมาจากบ้านคุณตาคุณยาย ริสาก็ต้องกลับมาเรียนหนังสือตามปกติ
ความสัมพันธ์ของริสากับเทวา ขยับขึ้นมาเล็กน้อย เล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆ
ริสานั่งแกว่งขาตรงระเบียงอยู่หน้าห้อง ป.1 รอเทวา ใบหน้าเปื้อนยิ้มบางๆ มือถือขวดโหลดในนั้นมีดาวเล็กๆ หลากสี
ริสาตั้งใจพับเอง ทำมาฝากให้เทวาเป็นของฝาก ใกล้ถึงเวลาเข้าเรียน เทวาก็จะเดินมาเป็นเวลาปกติ
"พี่เทวาคะ" ริสาค่อยๆ ยืนขวดโหลใส่ดาวให้เทวา พอเอาเข้าจริงๆ มันก็มีเขินอยู่นะ
“ขอบใจน้องริสา” เทวายืนมือไปรับแล้วหันหลังเดินหนีทันที
ฟิ้ว ฟิ้ว เสียงลมในใจริสา อีกแล้ว อีกแล้ว เดินหนีอีกแล้ว
ขวดโหลใบใหญ่เบอเร่อ เธอพับดาวตั้งหลายคืนได้คุยกันแค่ประโยคเดียวเอง
แต่ว่า…ท่าทางเขินอายเมื่อกี้ของเทวา รอยยิ้มเล็กๆ ยิ้มบางๆ ช่างอบอุ่นจัง เทวาของริสาน่ารักจังเลย
แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า ท่องไว้ริสา "เราแค่ ป.1 เราแค่ ป.1 "
เดี๋ยวตอนเที่ยงมานั่งรอ
