“ขอบคุณพี่เหมมากนะคะที่เอ็นดูพลับพลึง” เขาลูบผมนุ่มของเธอไปมา ก่อนจะจุมพิตเบาๆ กอดเธอเอาไว้หลวมๆ
“เดี๋ยวพลับพลึงทำกับข้าวต่อนะคะ พี่เหมหิวหรือยังคะ”
“หิวจ้ะ”
“งั้นพลับพลึงจะเร่งมือนะคะ ไม่นานเกินรอ”
“หิวว่าที่เมีย” เธอชะงักมือเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น สาวน้อยก้มงุดกัดปากหน้าแดงยิ่งกว่าผลตำลึงสุก เหมราชนั่งมองสาวน้อยไม่วางตา เขามีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ กับเธอ ชีวิตนี้จะลงหลักปักฐานอยู่ที่นี่จนวันตายครองรักกับเธอที่บ้านเกิดเมืองนอนอย่างมีความสุข เขามีไอเดียร์หลายอย่างที่จะพัฒนาที่ดินของบิดาให้เจริญรุ่งเรืองมากกว่าเดิม บิดามารดาของเขามีที่ดินมากมายที่นี่ อากาศก็ดี เขาหลงรักบรรยากาศที่นี่มากกว่ากรุงเทพมหานครอันเต็มไปด้วยมลพิษ เวลาจะเดินทางไปไหนก็รถติด ความสะดวกนั้นเขาไม่ปฏิเสธว่าที่โน่นดีกว่าที่นี่ แต่ที่นี่มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้เขามีความสุขมากกว่า
“แกงเลียงสุกแล้วค่ะพี่เหม ลองชิมดูสิคะ”
