“คุณแม่ครับ คุณแม่”
“วิ่งช้าๆสิครับจีซัส เดี๋ยวก็หกล้มหรอก คุณแม่อยู่นี่ครับ”
เสียงหวานละมุนเอ่ยขึ้น ก่อนจะรีบเดินเข้ามารับเอาร่างอ้วนป้อมของ จีซัส บุตรชายที่กำลังวิ่งตรงมาทางเธอเพราะกลัวว่าจะหกล้ม ไม่นานเด็กตัวน้อยก็เข้าสู่อ้อมกอดของเธอ ลลินอดที่จะกดจูบลงไปบนแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุขของบุตรชายไม่ได้ ก่อนจะพากันเดินออกไปทางออกผู้โดยสารในสนามบินนานาชาติของประเทศไทย
นี่ก็เกือบสามปีแล้วสินะที่เธอจากที่นี่ไป และคิดว่าคงจะไม่กลับมาอีก แต่สุดท้ายก็ได้มายืนอยู่ในแผ่นดินเกิดอีกครั้ง เพราะทั้งบิดาและครอบครัวของน้องชายตัดสินใจที่จะกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยกัน ทีแรกลลินคิดว่าจะอยู่ที่โน่นกับจีซัสกันสองคนแต่เพราะบิดาไม่ยอมเธอกับลูกเลยต้องตามมาด้วย ทีแรกหญิงสาวคิดหนัก แต่พอเวลาผ่านไปเธอก็เริ่มคิดอะไรได้หลายๆอย่าง เมื่อเวลาผ่านไปทุกเรื่องราวก็คงถูกลืมเลือนสุดท้ายเธอเลยยอมกลับมา แต่เป็นหลังจากที่ทุกคนกลับมา
