When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
[แล้วถ้าผลลัพท์ที่ออกมามันไม่ตรงกับที่ใจเมต้องการล่ะ ไม่เท่ากับว่าเมกำลังพาตัวเองเข้ากองไฟ แล้วกำลังสุมไฟเผาตัวเองเหรอ] ศิรอรเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี “เรารู้ แต่ไม่รู้ทำไม เราถึงยังอยากลอง ให้เราได้ลองดูสักครั้งนะออย ถ้าเราเจ็บจนทนไม่ไหว เราจะเป็นฝ่ายเดินออกมาเอง” เมยาวีกังวลเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ยังไม่ละความพยายาม [มันเป็นชีวิตของเม แล้วแต่เมตัดสินใจเถอะ แต่จำไว้อย่างหนึ่งนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะอยู่ข้างเมเสมอ] ศิริอรให้กำลังใจเพื่อนสนิท “ขอบคุณมากนะออยที่เข้าใจเรา” เมยาวีเอ่ยทั้งน้ำตา เธอรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่มีเพื่อนของเธอเข้าใจ และคอยเป็นเบาะรองให้เธอเมื่อเธอล้ม [ไม่เป็นไรหรอก ลืมไปแล้วเหรอว่าเราเป็นเพื่อนกัน ยังไงเราก็อยากให้เมสมหวังนะ] ศิริอรกล่าวก่อนที่จะวางสายไป ในขณะที่เมยาวีก็ได้แต่นั่งนิ่งใช้ความคิดอยู่ตามลำพัง เธอไม่เห็นหนทางเดินต่อไปข้างหน้าเลย ตอนนี้เธอเหมือนคนตาบอดที