1
1528 Words
ซีรีส์ บ่วงเล่ห์แสนกล
เล่ม 1 บ่วงเล่ห์แสนกล
“แต่งงานเหรอครับ” เคน คุณธรรม ชายหนุ่มวัย 29 อุทานเมื่อได้ยินมารดาพูดเรื่องแต่งงาน
“จ้ะ คู่หมั้นของเราไง หนูรันนรินทร์น่ะ”
“เด็กนั่นเหรอครับ ไม่เอาหรอก” เคนทำท่าสยอง รันนรินทร์เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่พูดน้อย แทบไม่พูด เอาแต่นั่งร้อยมาลัย หน้าซีดๆ จืดชืดยิ่งกว่าผีดิบเสียอีก เขากระเดือกไม่ลงจริงๆ
“ไม่รู้ล่ะ หมั้นกันแล้ว ยังไงก็ต้องแต่งงานกัน”
“ถอนหมั้นไปเลยครับ สินสอดทุกอย่างผมยกให้”
“ไม่ได้ ถ้าเราขัดคำสั่งแม่ ทรัพย์สินของแม่ทั้งหมดยกให้หนูรันนรินทร์ดีไหม”
“อะไรนะครับ ยายนั่นเป็นลูกคุณแม่หรือไง ถึงได้ไปยกให้ ผมเป็นลูกแท้ๆ”
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงลูกต้องแต่งงานกับหนูรัน”
“ผมไม่ชอบแบบนั้น”
“แกชอบแบบไหน แบบที่ควงๆ อยู่เหรอ โอ๊ย! แม่ไม่เอานะ น่าเกลียดน่ากลัวทั้งนั้น”
“คุณแม่ก็พูดเกินไป น่าเกลียดน่ากลัวตรงไหนครับ ออกจะน่ารักเซ็กซี่น่า... เอา”
“เดี๋ยวนี้ลามกใหญ่แล้วนะเรา กับแม่กับเชื้อก็ไม่เว้น”
“ยายหนูรันของคุณแม่ นมใหญ่ ก้นใหญ่แล้วก็...”
“พอเลย”
“ถ้าไม่ใหญ่ผมไม่เอาทำพันธุ์นะครับ”
“เขานั่นแหละจะไม่เอาแกทำพันธุ์ มั่วเสียขนาดนี้ กลัวจะเป็นเอดส์ตายก่อนวัยอันควร”
“คุณแม่ไม่รู้อะไรซะแล้วนะครับ เดี๋ยวนี้มียาต้านไวรัสเอดส์นะครับ กินแล้วเขาอยู่กันเป็นสิบๆ ปี ไม่เหมือนเป็นมะเร็ง ตายง่ายกว่าเอดส์อีก”
“แกอยากเป็นหรือไง ลูกบ้า!” มารดาเหวใส่
“ไม่อยากเป็นครับ ผมรู้จักป้องกันนะครับ”
“ถุงยางอนามัยมันแตกได้ มีรูได้ เกิดแม่ผู้หญิงพวกนั้นเจาะถุงยางแกจะทำยังไง ทั้งติดเอดส์ทั้งต้องรับเด็กในท้องมาเป็นลูก”
“โธ่... คุณแม่ครับ ดูละครน้ำเน่ามากไปหรือเปล่าครับ”
“แม่จัดเตรียมงานแต่งให้แกเรียบร้อยแล้ว ยังไงแกก็ต้องแต่ง”
“เมื่อไหร่ครับ”
“ต้นเดือนหน้า”
“คุณแม่!”
“ไม่ต้องมาทำเสียงดังใส่ แม่พูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น ถ้าแกขืนพูดมาก เตรียมไปนอนข้างถนนได้เลย แม่จะยกทรัพย์สมบัติให้หนูรันให้หมดเลย”
“ก็ได้ครับ”
“แกรับปากแล้วนะ”
“ครับ”
“แกห้ามเหลวไหล ในระหว่างนี้ทำตัวดีๆ เข้าไว้ งดเที่ยวงดสังสรรค์”
“โอ๊ย! คุณแม่ครับ ผมจะแต่งงานหรือจะไปบวชครับ ให้ผมงดทุกอย่าง”
“แม่ตามใจแกมามากแล้ว คราวนี้แกต้องตามใจแม่บ้าง”
“โอเคครับ” คนรับปากแอบกรอกตาไปมา คนอย่างเขานะเหรอจะยอมให้ใครบังคับง่ายๆ มารดาของเขาแค่ขู่ไปแบบนั้นเองแหละ เขารู้หรอกว่าท่านไม่ยกทรัพย์สมบัติให้คนที่ไม่ใช่ลูกแน่นอน
เคนมองบ้านพักตากอากาศหลังงามที่ตั้งอยู่ริมทะเลแล้วมีความสุขสุดๆ ไปเลย ป่านนี้ที่บ้านของเขาคงวุ่นน่าดู
อยากบังคับให้เขาแต่งงานกันนักใช่ไหม ชายหนุ่มเดินขึ้นบ้านพักของตัวเองอย่างมีความสุข บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่เขาซื้อมาด้วยเงินของตัวเอง ซึ่งเพื่อนเป็นคนขายให้ ไม่ใช่ของครอบครัว และไม่มีใครรู้แน่นอน กว่าจะหาเขาเจอ ยายเจ้าสาวผีดิบของเขาคงซีดเหลือแต่คำว่า “ไก่ต้ม” แล้วกระมัง
ทำไมประตูไม่ได้ล็อก!!!
เคนมองประตูบ้านของตัวเองด้วยความงุนงง หรือโจรจะเข้าบ้านของเขา
บ้านหลังนี้ไม่มีอะไรมากมายให้โจรมาปล้นหรอก แต่ใครมันกล้าเหยียบเข้ามาในถ้ำเสือ ได้เจอดีแน่ๆ
เสียงก๊อกๆ แก๊กๆ ในบ้านทำให้เขาล้วงปืนในกระเป๋าออกมาถือเอาไว้
ยิงต่อสู้กับโจรในบ้านตัวเองไม่ผิดกฎหมายหรอก
“หยุดนะ อย่าขยับ”
“ว้าย!” ไปรยาหวีดร้อง ก่อนจะยกมือขึ้นอย่างตกใจ เธอเบิกตา กว้างมองคนแปลกหน้าที่เอาปืนมาจ่อด้วยความสงสัยระคนงุนงง
“คะ... นายเป็นใคร ขะ... เข้ามาในบ้านฉันทำไม ต้องการอะไร”
“เธอนั่นแหละ เข้ามาขโมยของใช่ไหม เป็นนางโจรแถวนี้หรือแถวไหน”
“บ้าเหรอ! นี่มันบ้านของฉันย่ะ” เธอเหวใส่ ลืมตัวไปชั่วคราว
“ยกมือขึ้น ฉันไม่ไว้ใจนางจิ้งจอกอย่างเธอหรอก”
“ไอ้บ้า บ้านของฉันชัดๆ นายนั่นและจะโดนข้อหาบุกรุกบ้านของคนอื่น”
“งั้นเราไปโรงพักกัน ดูสิว่าเธอกับฉันใครจะอยู่ใครจะไป”
“ได้เลย แต่ก่อนไป ฉันจะเอาโฉนดที่ดินให้นายดูก่อน” เธอเดินไปยังตู้ไม้ใบใหญ่ ก่อนจะค้นหาอะไรสักอย่าง แต่ยิ่งหาเธอยิ่งหน้าเครียด
โฉนดที่ดินหาย หาไม่เจอ!!!
ไม่!!!!!
ไปรยาตกใจถึงขีดสุด หน้าซีดๆ ของอีกฝ่ายทำให้เคนเริ่มคิดว่านางโจรของเธอกำลังจนมุม
“หาไอ้นี่อยู่เหรอ” เคนโชว์โฉนดที่ดินแผ่นที่เธอกำลังหาขึ้นมาให้ดู ไปรยาอ้าปากค้าง มันไปอยู่ในมือเขาได้ยังไงกันนะ
“นายขโมยไปได้ยังไง เอามานี่เลยนะ” เธอตรงเข้าคว้าโฉนดแผ่นนั้นอย่างโมโหสุดใจ
“ยายเตี้ย นี่มันโฉนดที่ดิน ที่เจ้าของบ้านขายให้ฉัน” เขาใช้มือดันศีรษะเล็กๆ ของเธอเอาไว้ เธอไม่สามารถกระโดดขึ้นมาคว้าโฉนดฉบับนั้นได้
“นี่มันโฉนดที่ดินบ้านของฉัน”
“เอ๊ะ! ยายจิ้งจอกเก้าหาง ยอมมอบตัวกับตำรวจซะดีๆ ฉันอาจจะไม่เอาผิดเธอก็ได้ แต่โมเมว่าบ้านคนอื่นเป็นของตัวเองแบบนี้ มันไม่แฟร์เลยนะ” เคนผลักร่างหญิงสาวจนกระเด็น
“โอ๊ย!” เธอร้องเสียงหลง มองเขาอย่างอาฆาตมาดร้าย
“เฮ้ยๆๆๆ อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันกลัว” เขาทำท่าหวาดกลัวไม่จริง เท้าสะเอวมองเธออย่างเอาเรื่อง
“นายมีหลักฐานอะไรที่บอกว่าโฉนดที่ดินฉบับนี้เป็นของนาย ดูชื่อสลักหลักเลย ชื่อพ่อแม่ฉัน นี่บัตรประชาชนของฉัน นามสกุลเหมือนชื่อด้านหลังโฉนดที่ดิน” เธอควักหลักฐานออกมา เคนฟังตอนแรกก็ขำๆ แต่เขาเริ่มเอะใจ
“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ”
“โฉนดที่ดินนี้ของฉัน ชื่อในโฉนดชื่อพ่อแม่ฉัน ไม่เชื่อนายแหกตาดูเลย” เขาคว้าบัตรประชาชนของเธอไปถือเอาไว้ ก่อนจะดูชื่อด้านหลังโฉนด และอ้าปากค้าง
“เธอเป็นอะไรกับปราบชัย” เขาเริ่มตงิดๆ ปราบชัยเคยเล่าเรื่องน้องสาวให้เขาฟังบ่อยๆ แต่เขาไม่เคยเห็นหน้าหรอกนะ
“พี่ชายฉัน แต่ๆๆ นายรู้จักพี่ปูได้ยังไงกัน” ไปรยาหรือเป้อ้าปากค้างตาโต เริ่มประมวลทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่าง หรือว่า?
“เธอเป็นน้องสาวของไอ้ปูเหรอ”
“ใช่ แล้วนายเป็นอะไรกับพี่ปู”
“เพื่อน”
“ห๊า! อย่าบอกนะว่าพี่ปูขายบ้านหลังนี้ให้นาย”
“ใช่ ดังนั้นบ้านหลังนี้เป็นของฉัน เธอย้ายออกไปได้แล้ว”
“บ้าน่ะสิ พ่อกับแม่ยกให้เราสองคน ยังไม่ได้โอนกรรมสิทธิ์ด้วยซ้ำ ชื่อยังเป็นของพ่อแม่เราอยู่เลย ดังนั้นฉันมีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้เหมือนกัน พี่ปูแอบเอาไปขายไม่ปรึกษาฉัน ฉันไม่ยอมนะจะบอกให้” เธอเท้าสะเอวมองเขาอย่างท้าทาย เป็นตายยังไงก็ไม่ยอมเด็ดขาด
“เอางี้แล้วกัน เธอไปขอเงินจากพี่ชายของเธอ ตอนนี้พี่ชายของเธอกำลังดำเนินเรื่องโอนกรรมสิทธิ์อยู่ สรุปว่าฉันเสียเงินแล้ว ไม่ยอมแน่ๆ”
“ฉันก็ไม่ยอม” เธอแทบจะกระโดดกัดหูเขาให้ขาด ทั้งสองจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“แล้วจะเอาไง” เขาเอ่ยถาม มองเธอไม่ลดละ
“ไม่เอาไง นายไปขอเงินพี่ชายฉัน แล้วเจ๊ากันไป”
“พูดง่ายจริงนะแม่คุณ ถ้าพี่ชายของเธอบอกว่าใช้เงินหมดไปแล้ว ฉันมิเสียเงินฟรีหรือไง”
“นั่นมันปัญหาของคุณ อยากซื้อของไม่เช็กดูให้ดีเสียก่อนทำไมล่ะ มีอย่างที่ไหนซื้อที่ดิน โฉนดไม่ใช่ชื่อของคนขาย แถมยังต้องทำเรื่องโอนกันอีกหลายทอด ขึ้นศาลอีก เพราะยังไม่รู้ว่าคนขายจะได้เป็นเจ้าของไหม แต่นายยังจะซื้อ มีเงินอย่างเดียวคงเหนี่ยวไม่อยู่ ถ้าไม่โง่ควบคู่นี่คงซื้อไม่ได้นะ”
“เธอว่าฉันโง่เหรอยายปากกรรไกร” เขาตกหลุมรักน้องสาวของเพื่อน เพราะเพื่อนเล่าว่าน้องสาวน่ารัก แต่พอเจอตัวจริง! หุ่นนี่แบบว่าน่าปล้ำอย่างเดียวเลย แต่ไม่น่ารัก...
“อยากรับก็รับไปสิ ฉันด่าลอยๆ”
“ไม่รู้แหละ พี่ชายของเธอ เธอไปเคลียร์เอาเอง”
“หูหนวกหรือไง ฉันไม่ขาย”
“พี่ชายของเธอมีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ด้วย เขาขาย... และฉันก็ซื้อแล้วด้วย ดังนั้นฉันมีสิทธิ์ครึ่งหนึ่ง”
- Writer
