ในห้องนอนของโสดา
" กรี้ดดดดดดดดดดด ไม่จริง คุณฟารอยน์ต้องรักฉัน " โสดากลับมาถึงห้องก็กรีดร้องออกมาด้วยความเดือดดาล โมโหทันที เธอรู้สึกอิจฉาวันหนึ่งมากๆ เพราะวันหนึ่งได้ถือเค้กมาให้ฟารอยน์เป่า แถมสายตาของฟารอยน์ยังเอาแต่จับจ้องมองวันหนึ่งเหมือนกับว่าวันหนึ่งคืออาหารที่แสนอร่อย
" กรี้ดดดดดดดดดด เขาเป็นของฉัน แกไม่มีสิทธิ์อีวันหนึ่ง นังผู้หญิงหน้าด้าน" โสดาเอาแต่กรีดร้องออกมาด้วยความโมโห โกรธแค้น เกลียดชัง หลากหลายอารมณ์ที่มีมากมายที่อยู่ด้านในของโสดา มือเล็กกำเข้าหากันแน่นๆ โสดาเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตของฟารอยน์ขึ้นมากอดและดมกลิ่นที่ติดตามเสื้อ เธอแอบขโมยเสื้อของฟารอยน์มาเธอเอามาไว้ในห้องของเธอ เพื่อเธอจะได้รู้สึกว่าฟารอยน์ได้อยู่ใกล้ๆเธอตลอดเวลา
" เขาเป็นของฉันๆๆ" โสดาพร่ำพูดออกมาด้วยความแค้นเคือง มือเล็กกำเข้าหากันแน่นๆจนเสื้อยับ ถ้าไม่มีวันหนึ่งและไอ้เด็กหน้าตาน่าเกลียดคนนั้นปานนี้ฟารอย
