“รำคาญ!! ฉันทำให้นายรำคาญตรงไหนกันยะ” เปรมมิกาชักสีหน้าใส่เต็มสิบ “ฉันก็อยู่ของฉันดี ๆ นายนั่นแหละ เสือกพาตัวเองมาทำให้ฉันรำคาญเองช่วยไม่ได้ คนเขาจะหลับจะนอนยังเสือกปลุกอยู่ได้” หญิงสาวพูดอย่างไม่รักษาน้ำใจคนฟังเลยสักนิด แล้วไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับเธอก็พาร่างอวบอัดด้วยวัยสาวสะพรั่งเดินกลับไปยังเตียงนอนอย่างทุลักทุเล
“แล้วใครบ้าเอาเวลากลางวันนอน กลางคืนไม่หลับไม่นอนแถมยังเปิดทีวีเสียจนเสียงดังไปสามบ้านเจ็ดบ้านไม่กลัวกระจกหน้าต่างจะแตกอย่างเธอละ” แม้ห้องนอนของเขาจะสร้างอย่างปิดกั้นเสียงรบกวนจากภายนอกและไม่ให้เสียงจากภายในเล็ดลอดออกไปได้ ทว่าไม่ได้สร้างให้มันกันเสียงสะเทือน เมื่ออีกฝ่ายเปิดเพลงเสียงดังกระหึ่ม ยามเขานอนบนเตียงจึงยังรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือน
“แล้วไหนจะทำบ้านรกสกปรกอย่างกับรังหนูอีก” เขาทำงานในไร่ในสวนมาเหนื่อยๆ มาถึงก็ต้องจัดเก็บข้าวของในบ้านซึ่งอีกฝ่ายทำเอาไว้เลอะเทอะ ไม่ว่าจะ
