เพียงรักภักดิ์ใจ

ขอแค่ได้มอง

จากบทรักในย่ำรุ่งที่คนทั้งสองนั้นได้เสพสมบทรักจนอิ่มพลี ร่างกายที่อ่อนแรงจนล้าได้นอนพักกายาอย่างเต็มอิ่ม จนเวลานั้นเคลื่อนคล้อยตามเข็มนาฬิกามาจวบจนบ่าย กว่าคนทั้งคู่นั้นจะตื่นจากการหลับใหล

"ดาวตื่นได้แล้วนะ" ชายหนุ่มตัวใหญ่เอ่ยเรียกหวังปลุกคนตัวเล็กให้ลุกตื่น เพราะป่านนี้เธอคงจะหิวข้าวแย่แล้ว "ดาวครับ" เมื่อเรียกครั้งแรกไม่มีการไหวติงจนต้องเรียกซ้ำพร้อมสะกิดพวงแก้มกลม

"อื้อ ดาวง่วงอะ" หญิงสาวลืมตาสะลึมสะลือพร้อมว่ากล่าว

"ไปอาบน้ำนะ บ่ายแล้ว" ชายหนุ่มบอกกล่าวพร้อมฝังจมูกลงพวงแก้มอย่างแสนรัก "ลุกเร็วววววววว"

"ค่ะ...ลุกแล้วค่ะ" หญิงร่างเล็กลุกจากเตียงหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างว่าง่าย สายตาของชายหนุ่มมองอิริยาบถของหญิงสาวด้วยรอยยิ้มที่แสนจะพิมพ์ใจ เมื่อการได้เชยชมเธอนั้นสมดั่งใจ และเขาจะเป็นผู้ชายที่จะปกป้องดูแลเธอนับจากนี้และตลอดไป

เวลาผ่านไปจนหญิงสาวนั้นย่างกรายออกจากห้องน้ำ เสื้อคลุมตัวใหญ่ผูกมัดแน่นรอบเอวด้วยเชือกสีขาว ผมที่เปียกชุ่มจากการสระถูกโพกรอบด้วยผ้าผืนเล็กสีขาว เดินไปหวังจะจัดการใส่เสื้อผ้าแต่ต้องชะงักขาและหันไปมองตามเสียงเรียกนั้น

"ดาว"

"คะ?" เสียงนุ่มนวลเอ่ยเรียกและเธอก็ตอบรับทันที

"มานั่งนี่สิ" มือหนาตบพื้นที่นอนข้างตัวชี้เป้าหมาย หญิงสาวเดินไปตามคำสั่งอย่างว่าง่ายไม่มีปฏิเสธ

"ทุกอย่างที่พี่ทำไปเมื่อคืน พี่มีสติดี พี่มีความรับผิดชอบพอ และที่ทำทั้งหมดเพราะ...รัก" คำพูดที่กลั่นออกมาจากใจเมื่อหญิงสาวนั่งลงข้าง ๆ คำหลังที่ถูกเว้นช่องว่างไว้และเอ่ยตามหลัง เสียงนุ่มพร้อมสบตาโตคู่นั้น  เธอมองหน้าเข้าไม่วางตา ฟังชัดทุกคำที่เปล่งออกมาอย่างชัดเจน นั่งฟังอย่างตั้งใจ  "คบกับพี่นะ" มือหนากุมมือเล็กสองข้างวางบนตัก และเอ่ยคำหวานที่แสนเสนาะหู จนคนฟังนั้นซึ้งน้ำตาคลอ...ตั้งแต่หัวใจถูกย่ำยีแทบแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะมีคนซ่อมแซมต่อเติม

"..........." หญิงสาวเงียบและมองหน้าอย่างจับจ้อง ผู้ชายที่ดีกับเธอมาตลอด อยู่เคียงข้างแม้ยามเธออ้างว้างโดดเดี่ยว...ตอนนี้ขอคบกันหาดูใจ การกระทำที่ผ่านมาคงไม่มีทางปฏิเสธได้แล้ว แต่ก็ต้องเผื่อใจเพราะอะไร ๆ มันก็ไม่แน่นอน

"นะครับ" นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตาที่รินไหลแผ่วเบา น้ำตาแห่งความซาบซึ้งและยินดีเป็นของเขาในคืนที่ผ่านมารอบแล้วรอบเล่า

"อืม" หญิงสาวพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่ายทั้งน้ำตา  ชายร่างหนาโผเข้ากอดด้วยความดีใจ เวลาที่เขารอคอยได้ครอบครองเธอทั้งตัวและหัวใจเป็นจริงเสียที ความพยายามที่มีไม่สูญเปล่า

"ขอบคุณนะดาว" ชายหนุ่มพูดชิดหู กอดรัดเธอแนบชิดอย่างรักใคร่

"ขอบคุณที่ไม่รังเกียจดาว" คำพูดแสนหวานน้ำเสียงที่สั่นเครือตอบกลับ และกอดตอบรับอย่างสื่อความหมาย ว่ายินดีให้ชายคนนี้ดูแลรักษาหัวใจที่เคยแหลกละเอียดให้กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง

"ไม่เคยเลย พี่ไม่เคยคิดแบบนั้น" ชายหนุ่มบอกกล่าวเสียงนุ่ม พร้อมแววตาที่อ่อนโยน

"ขอบคุณนะคะ" คำตอบกลับที่ซาบซึ้ง เมื่อชายคนหนึ่งนั้นไม่ได้รังเกียจผู้หญิงมือสองแบบเธอ ผู้หญิงที่มีตำหนิผ่านมือชายมาก่อนแล้ว ทั้งที่ภายในใจนั้นคิดย้ำกับตัวเองว่าคงไม่มีใครต้องการด้วยปมที่ตัวเองเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองเพียงเพราะความคิดด้านลบ

"ดาวหิวข้าวไหม พี่ไปซื้อให้" ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อละอ้อมกอดออกจากกัน มื้อเช้าที่ไม่ได้กินข้าว แต่เป็นการกินกันเองจนอ่อนแรงต้องนอนหลับใหลและตื่นมาอีกทีก็บ่ายแล้ว

"หิวค่ะแต่ไม่ซื้อ" หญิงสาวส่งยิ้มและปฏิเสธ

"ดาวไม่หิวเหรอ" ชายหนุ่มย้อนถาม

"เดี๋ยวดาวทำให้กิน" หญิงสาวบอกกล่าวด้วยรอยยิ้มสดใส มือก็จับผ้าเช็ดผมที่เปียกน้ำไปด้วย

"พี่จะเป็นอะไรไหม?" ชายหนุ่มพูดแซวอย่างยียวนหยอกเย้า มือใหญ่วางลงบนหัวทุยเล็กมองหน้าและยิ้มให้อย่างกวน ๆ

"งั้นก็ไม่ต้องกิน!" หญิงสาวปัดมือนั้นออกอย่างเง้างอน มองหน้าชายหนุ่มตาเขียว

"ล้อเล่นครับ...หื้ม ขี้งอนจัง" ปากพร่ำเย้าแหย่และมือก็บีบปลายจมูกเล็กนั้นส่ายไปมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

"อื้อ พี่นายดาวเจ็บนะ...แป๊บนะ เดี๋ยวเช็ดผมก่อน" เสียงเล็กต่อว่าและประโยคถัดมาบอกกล่าวให้รับรู้กับสิ่งที่ต้องทำให้แล้วเสร็จ

"เดี๋ยวเช็ดให้" ชายตัวใหญ่แย่งผ้าเช็ดผมจากมือเล็ก จัดการเช็ดผมของหญิงสาวที่เปียกน้ำ

"ไม่ต้องค่ะ ดาวเช็ดเอง" แต่เธอก็คัดค้านและพยายามแย่งกลับ แต่ชายตัวใหญ่ชักผ้าให้หนีห่างพ้นมือเธอเบี่ยงไปด้านหลัง

"อยากทำให้" ผ้าสีขาวถูกวางบนหัวทุยเล็กอีกครั้ง ชายผ้าปิดคลุมลงมาถึงกลางใบหน้า สายตาชายหนุ่มที่จ้องมองหน้าหญิงสาว เรียวปากอวบที่เขานั้นได้ลิ้มลองมาแล้ว แต่สายตาที่เห็นก็เรียกร้องต้องการจะชิมอีกครั้ง มือที่สารวนเช็ดผมที่ชุ่มน้ำค่อย ๆ เช็ดแผ่วเบา ใบหน้าเริ่มเคลื่อนคล้อยเข้าใกล้เรียวปากอวบน่าจูบนั้นเรื่อย ๆ

"จะดีได้สักกี่น้ำน้อพี่นาย" สายตาที่ถูกผ้าปิดบังไว้ ไม่ได้รับรู้เลยว่าตอนนี้เรียวปากอวบนั้นกำลังจะถูกชายตรงหน้าเชยชมเสียแล้ว

"ตลอดไป" เสียงพูดแผ่วเบาที่เปล่งออกมา และใบหน้านั้นก็ค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้ มองเรียวปากอวบนั้นอย่างลึกซึ้ง

"แค่เห่อใหม่ ๆ หรือเปล่า" หญิงสาวยังคงว่ากล่าวต่อไป

"ดาวอย่าดูถูกพี่นะ...จุ๊บ" คำตอบกลับในถัดมา พร้อมกับเรียวปากหนาที่ประกบจูบในบัดดล จนคนที่ไม่รู้อะไรเพราะถูกปิดบังใบหน้าไว้ ไม่ได้ตั้งหลักร่างกายเซถลาเอนหลัง แต่ก็ค้ำมือยั้งไว้ได้ทัน และแขนแกร่งก็ประคองโอบรัดไว้อีกทาง

"อื้อ..." เสียงเค้นครางในลำคอเมื่อถูกปิดปากสนิทด้วยปากหนา อากาศในปอดแทบเหือดหาย เมื่อชายตัวใหญ่นั้นปิดปากมิดชิดแทบไม่เว้นช่องว่างให้เธอได้สูดอากาศเข้าปอดสักนิด เรียวลิ้นพยายามผลักดันสู่โพรงปากเล็ก เกี่ยวลิ้นตวัดเป็นพัลวัน ควานหาความหวานทุกซอกมุมปากจนอิ่มพลีจึงถอดถอนปากออกห่างเพียงนิดแค่กระดาษบางกั้น

"กี่รอบก็ยังรสชาติดี" เมื่ออิ่มพลีในรสปากหวาน กลีบปากนั้นจึงละออกห่างในระยะประชิดพร้อมเอ่ยแซว

"คนฉวยโอกาส" ดาวต่อว่าและฟาดฝ่ามือลงต้นแขนแกร่งแข็งแรงนั้นอย่างเคอะเขิน

"ก็ดาวน่ากิน" ชายหนุ่มแซวหนัก เมื่อเห็นท่าทางคนรักตัวเล็กที่เขินอายจนพวงแก้มเปลี่ยนสีแดงระเรื่อเหมือนลูกตำลึง

"วุ๊ย ไม่คุยกับพี่นายแล้ว"

พูดจบหญิงสาวก็ก้าวขาเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่เหมาะกับครัวเล็กสำหรับการอยู่คนเดียว สมองก็ย้อนคิดถึงภาพที่เขานั้นจูบเธออย่างเอาแต่ใจ แม้ปากจะพร่ำตำหนิต่อว่า แต่การกระทำนั้นมันก็สร้างรอยยิ้มให้เธอได้....

วันหยุดที่แสนหวานผ่านพ้นไป ชายหนุ่มที่เพิ่งตกลงปลงใจคบกับหญิงสาวเป็นแฟน แทบไม่อยากพาตัวเองออกห่างเธอ ไม่รู้ว่าเห่อของใหม่หรืออะไรกันแน่ แค่ไม่อย่างจากไปไหนเลยในเวลานี้ ไม่อยากกลับบ้านตัวเองเสียอย่างนั้นแม้เธอจะพูดบอกกี่ครั้งก็ยังอยู่ที่เดิม

"มืดแล้วนะพี่นาย พรุ่งนี้ต้องทำงาน" หญิงสาวบอกกล่าว เมื่อชายหนุ่มนั้นนอนหนุนตักเธอเนิ่นนาน ไม่ยอมกลับบ้านเสียที จะมาอยู่แบบนี้โดยไม่กลับบ้านกลับช่องไม่ได้

"ไม่อยากกลับอะ" ชายหนุ่มตอบกลับและซุกใบหน้ามุดกับหน้าท้องแบนราบนั้น

"ไม่ได้ค่ะ ต้องกลับจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่ไปทำงาน" หญิงสาวแย้งถาม มือบางก็ลูบหัวคนที่นอนหนุนเบา ๆ

"กลับบ้านแล้วเอาเสื้อผ้ามานอนกับดาวได้ไหมล่ะ" ชายหนุ่มเงยหน้าย้อนถามอย่างคนเอาแต่ใจ

"ทำไมดื้อแบบนี้ล่ะคะ" หญิงสาวกล่าวตำหนิเมื่อพูดยังไงเขาก็ไม่ยอมทำตาม

"ก็คนไม่อยากกลับบังคับอยู่ได้" วงแขนแกร่งโอบรอบรอบเอวเล็ก ใบหน้าก็ซุกแนบชิดอีกครั้งกับหน้าท้องของดาว

"มันมืดแล้วขับรถกลางคืนมันอันตรายค่ะ" หญิงสาวพูดออกไปด้วยความห่วงใยที่มี ค่ำมืดแบบนี้วิสัยทัศน์ในการมองเห็นย่อมลดลง ความอันตรายก็ย่อมมี

"อันตรายก็ให้นอนที่นี่สิ" ชายหนุ่มแย้งขึ้นอย่างคนเจ้าเล่ห์

"แนะ!! มีต่อรองอีก...ทำไมพี่นายดื้ออ่ะ" หญิงสาวเปลี่ยนน้ำเสียงในการพูดคุยเป็นหนักขึ้น สีหน้าที่ก้มมองคนตัวโตที่นอนหนุนตักขึงขัง เมื่อพูดยังไงเขาก็ดื้อเหมือนเด็ก และไม่ยอมฟังสิ่งที่เธอนั้นพูดสักนิด

"ก็คนมันคิดถึงนี่นา" คนตัวโตลุกนั่งตัวตรง โอบรัดหญิงสาวเข้าสู่อ้อมแขน ใบหน้าก็ซบลงไหล่มนนั้นอย่างออดอ้อน

"คนแก่เอาแต่ใจ" หญิงสาวว่ากล่าวแต่ก็ยังอ่อนโยนต่อเขา มือเล็กลูบไล้ใบหน้านั้นอย่างแผ่วเบา หันมองหน้าคนที่อายุมากกว่าแต่ท่าทางตอนนี้ช่างเหมือนกับเด็กน้อยที่ขาดแม่ไม่ได้

"เดี๋ยวตบปาก แกที่ไหนนี่เรียกวัยคลาสสิค" ชายหนุ่มโต้แย้งพร้อมกับบีบกำทรวงอกอย่างหมั่นเขี้ยว

"พี่นาย! มันเจ็บนะ" ดาวตีมือหนานั้นเต็มแรงเมื่อเขานั้นออกแรงบีบทรวงอกของเธอเหมือนเป็นการลงโทษที่เธอนั้นกล่าวเรื่องอายุ

"เจ็บเหรองั้นต้องใช้ลิ้นแทน" ชายหนุ่มเสนออย่างหยอกล้อ

"คิดได้เนาะ....แล้วก็มัวแต่เถียงดาว เมื่อไหร่จะได้กลับมันก็ยิ่งดึกขึ้นเรื่อย ๆ สิคะ"

"ดีจะได้ไม่ต้องกลับ" ชายหนุ่มพูดเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

"เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ" หญิงสาวย้อนถามอีกครั้งกับสิ่งที่เขานั้นพึมพำเสียงแผ่ว

"เปล่าครับ"

"ลุกขึ้นแล้วกลับบ้านค่ะ...เร็ว ๆ"

"อีกแป๊บนึง"

"หนึ่ง"

"..........."

"สอง"

"..........."

"สาม!"

"..........."

"อยากนอนที่นี่ใช่ไหม?"

"ดาวให้พี่นอนนี่เหรอ" ชายหนุ่มที่นอนหนุนตัก เงยหน้ามองและเอ่ยย้อนถามด้วยท่าทางตื่นเต้น

"ค่ะ พี่นายนอนได้ตามสบาย"

"จริงเหรอ....หื้ม ดาวน่ารักที่สุด"

"แต่ไม่ต้องมาหา ไม่ต้องคุยกับดาวสามวัน...โอเคไหม?"

"ไม่โอเค! .... ใจร้าย กลับก็ได้"

"เดี๋ยวดาวเดินไปส่งนะคะ"

"เหอะ"

"ขอเข้าไปได้ไหม?" ไอพูดขออนุญาตด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สายตาที่มองหญิงสาวตัวเล็กดูมีอะไรบางอย่างหลบซ่อนอยู่ แต่เธอไม่สามารถรู้ได้ว่าสื่อถึงอะไร

".........." หญิงสาวได้แต่พยักหน้าให้เป็นการอนุญาต แต่ก็ไม่ได้ปิดประตูสนิท ภายในใจนั้นก็กังวล เพราะสีหน้าของคนมาใหม่นั้นดูผิดแปลกจากที่เคยเป็น เขาดูนิ่ง เขาดูว่างเปล่า จนเดาแทบไม่ออกกับสิ่งที่กำลังมีภายในใจ ก้าวขาเดินช้า ๆ และสายตาของคนตัวใหญ่ไล่กวาดมองโดยรอบห้อง

"กินข้าวหรือยัง" จากที่เงียบอยู่นานอยู่ ๆ เขาก็ถามขึ้น

"กินแล้วค่ะ" หญิงสาวตอบกลับเรียงเรียบพร้อมจ้องมองทุกการกระทำของเขาในตอนนี้

"คงจะอิ่มแล้วสินะ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับหย่อนก้นนั่งลงปลายเตียง ก้มหน้ามองพื้นเหยียดยิ้มมุมปาก ก่อนจะชายตาขึ้นมองหญิงสาวที่ยืนออกห่างแทบชิดผนังอีกฝั่ง

เธอไม่ไว้ใจ!

"..........." หญิงสาวนิ่งเงียบไม่โต้ตอบกลับแต่อย่างใด แค่มองหน้าคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงเท่านั้น

คนตัวสูงลุกขึ้นยืนแล้วค่อยก้าวขาเดินเข้ามาช้า ๆ หญิงสาวที่เห็นสีหน้าที่จ้องมองเธออย่างไม่วางตา ขาเรียวเล็กค่อย ๆ ก้าวถอยหลังจนแผ่นหลังบางชนติดกับผนังห้อง

"เป็นอะไร" ชายตัวสูงเอ่ยถามสายตาที่จ้องมองเธอนั้นสื่อความหมาย ความหมายที่หญิงสาวไม่อาจรู้ได้

"เปล่าค่ะ...พี่ไอมีธุระอะไรมามืดแบบนี้" ปากพร่ำถามแต่สายตาจ้องมองคนตรงหน้าที่ก้าวขาเข้ามาช้า ๆ

"คงต้องมีธุระสินะ พี่ถึงมาหาดาวได้"

"ดาวแค่แปลกในเฉย ๆ...อ๊ะ!!" หญิงสาวตอบออกไปและจะเบี่ยงตัวเดินหนี แต่ชายมือดีก็กระชากอย่างแรง จนร่างบางนั้นหลังกระทบกับผนัง

ข้อมือเล็กถูกจับแน่นจนเริ่มเจ็บร้าว คนตัวสูงที่ใช้สายตามองอย่างไม่ลดละ ขบกรามแน่นจนได้เสียงของฟันที่กระทบกัน

"แล้วไอ้นายล่ะ มันก็คงจะมีธุระเหมือนกันสินะ" น้ำเสียงที่ชายตัวสูงพูดออกมานั้นแสนยะเยือก สายตาที่จ้องมองลุกวาวและเริ่มแดงก่ำอย่างคนที่กำลังโกรธ ข้อมือเล็กถูกบีบรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม

"ดาวเจ็บ!" หญิงสาวพยายามบิดข้อมือที่ถูกพันธนาการไว้ ด้วยแรงชายที่มีมากโข เพื่อให้หลุดพ้นแต่ยิ่งฝืนแรงเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกกำแน่นขึ้นเท่านั้น "พี่ไอ ปล่อย!"

"ทำไม!!" ชายตัวใหญ่ตะเบ็งถามเสียงแข็ง

"พี่ไอ ดาวเจ็บ...อ๊ะ!!!" หญิงร่างเล็กถูกกระชากด้วยแรงชายตัวสูงจนร่างกายนั้นกระทบแนบชิดกับแผงหน้าอกแน่น วงแขนแกร่งโอบรัดเอวบางอย่างกักกั้นไว้ ไม่ให้หลีกหนี แขนเล็กที่หลุดพ้นจากการจับกั้นขวางระหว่างเนื้อสาวกับกายแกร่ง  

"................" คนตัวใหญ่เงียบกริบ วงแขนแกร่งกอดรัดแน่นจนร่างเล็กนั้นแทบไม่ไหวติง ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรัดแน่น ชายร่างใหญ่สูงราวหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรที่แข็งแรง กับหญิงร่างเล็กกะทัดรัดมีหรือที่เธอจะทัดทานความแรงนั้นให้หลุดพ้นได้

"พี่ไอ ปล่อยดาว...ดาวเจ็บ" แรงกอดรัดจนหญิงสาวนั้นทนไม่ไหว เริ่มหวาดกลัวต่อการกระทำของคนตัวใหญ่ เมื่อรั้นพยายามดิ้นหนีเท่าไหร่แต่ก็ไม่เป็นผล

...ใบหน้าที่ดูราวโกรธค่อย ๆ โน้มต่ำลงมาใกล้ หญิงสาวร่างกายเริ่มสั่นเทาเพราะความกลัว ไออุ่นของลมหายใจกระทบเข้ากับผิวแก้มยิ่งสร้างความหวาดกลัวแก่เธอ

"พี่ไอ อย่าทำแบบนี้ ปล่อย!" สองขาพยายามเตะแบบสะเปะสะปะแต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านชายร่างสูงแต่อย่างใด

"ทำไมล่ะ?" เสียงแผ่วเบาดังชิดหู ลมหายใจอุ่นพ่นกระทบผิวคอหญิงสาว

"อ๊ะ!! พี่ไอ ปล่อย!....อื้อ" ดาวพยายามดิ้นและส่งเสียงห้ามปราม และกลับถูกมือหนานั้นปิดปากไว้สนิท มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มอย่างคนหวาดกลัว

"เงียบ!!" ชายตัวใหญ่ตวาดเสียงดังจนหญิงสาวนั้นสะดุ้งตัวอย่างตกใจ เมื่อที่ผ่านที่เคยรู้จักและได้ใกล้ชิดกันเขาไม่ค่อยแสดงทีท่าแบบนี้ต่อหน้าเธอ...ตอนนี้เขาดูหน้ากลัว!

"อึก ฮึก" หญิงสาวสะอื้นร่ำไห้ ปล่อยให้น้ำตารินไหลลงอาบแก้มและร่วงหล่นใส่มือหนาที่ปิดปากเธอไว้ สายตาจ้องมองคนตัวใหญ่ผ่านม่านน้ำตาที่ปกคลุมอย่างอ้อนวอน

ใบหน้าที่แสดงความโกรธค่อย ๆ คลายอย่างเห็นได้ชัด จากแววตาที่แทบลุกเป็นไฟก่อนหน้าค่อย ๆ มอดหายไป อ้อมแขนแกร่งค่อย ๆ คลายออกที่ละนิดเมื่อเห็นน้ำตาของเธอที่ไหลรินไม่ขาดสาย แววตาที่เธอมองเขานั้นมันทำให้สติของเขากลับมา

ความหวาดกลัวที่เขาสร้างมาทำให้ใบหน้าที่ดูสดใสของดาวแปดเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่นองหน้า ขาเล็กค่อย ๆ ทรุดนั่งลงกับพื้นห้อง สองมือบางปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นจนร่างเล็กสั่นเทา ชายตัวสูงรับร่างบางที่โอนอ่อน คุกเข่าลงตามและดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด มือหนาลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบใจ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่ทำไปนั้นทำให้เธอหวาดกลัว

"ไม่ร้องนะ" จากน้ำเสียงที่แข็งกร้าวแปรเปลี่ยนไปทันที เมื่อคนในอ้อมกอดนั้นเอาแต่สะอื้นร้องไห้ไม่มีทีท่าจะหยุด

"ฮึก อึก..."

"ขอโทษได้ไหม?" แม้จะพร่ำเอ่ยเพียงใดแต่ก็ยังไร้เสียงตอบกลับ ร่างเล็กเอาแต่ร้องไห้ก้มหน้าเท่านั้น

"ฮึก ฮือ..."

"ดาว...พี่ขอโทษ" มือหนาดันร่างเล็กละออกจากอ้อมกอดเบา ๆ ประคองใบหน้าที่อาบชื้นด้วยน้ำตา ก่อนจะใช้นิ้วหนาปาดเช็ดคราบน้ำตาอย่างอ่อนโยน

ดวงตากลมโตแดงก่ำ ในดวงตาคลอเอ่อล้นด้วยน้ำตา ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด แรงสะอื้นที่เหมือนเจ็บปวดยิ่งทำให้หัวใจของเขานั้นวูบไหว แววตาที่เธอนั้นมองมาที่เขาเหมือนผิดหวังหรือตัดพ้อแต่ก็แอบแฝงความกลัว

แขนแกร่งพยุงร่างเล็กที่ยังคงร้องไห้ ให้ลุกยืนและพาไปนั่งยังเตียงนอน คนตัวสูงนั่งลงเบื้องล่างสองมือกอบกุมสองมือเล็กในอุ้งมือใหญ่ ซบใบหน้าลงตักของดาว

"ให้อภัยได้ไหม?" ปากก็พร่ำขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อนและขอให้เธอให้อภัยในสิ่งที่เขานั้นทำลงไป

"........................" ดาวเงียบไม่ตอบกลับมีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นเท่านั้น

"อย่าโกรธได้ไหม?" น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยพร่ำอีกครั้ง

"..................." เธอยังคงเงียบเหมือนเดิม

"หยุดร้องเถอะนะ" เขาเงยหน้ามองคนที่กำลังร้องไห้ มือหนาเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่ยังคงไหลไม่หยุด... สายตาสองคู่สบจ้องมองกันไม่วางตา ใบหน้าหล่อนั้นค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้ มือหนาประคองใบหน้าที่อาบชื้นด้วยน้ำตา เอียงใบหน้าจนได้มุมพอดี สายตาจ้องมองกลีบปากอวบนั้นอย่างเผลอลืมตัว ลมหายใจอุ่นกระทบกับผิวหน้าสาว

".......พี่กลับไปเถอะ" ดาวเบือนหน้าหนีออกด้านข้างสื่อถึงการปฏิเสธในการกระทำ พร้อมเอ่ยย้ำชัดเจนให้เขานั้นรับรู้และหวังให้ทำตามสิ่งที่เธอนั้นบอกกล่าว

"ก็ได้" ชายหนุ่มหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สายตามองคนตัวเล็กที่เบือนหน้าหนี ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาสักนิด

"ขอโทษ" สิ้นคำกล่าวอย่างคนรู้สึกผิด จึงหันหลังให้เธอและเดินออกจากห้องไป สายตาก็ยังคงอาทรมองเธอในสายตาสุดท้ายก่อนประตูจะถูกปิดลงด้วยมือของเขาเอง

วันต่อมากับการไปทำงานที่หญิงสาวนั้นไม่ค่อยสดใส เพราะมีเรื่องให้ต้องกลุ้มใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากมายในวันหยุดที่ผ่านมา ทั้งสุข ทั้งหวาน และทั้งขมขื่นหวาดกลัว

รถยนต์ของชายหนุ่มที่รับปากจะมารับ ขับเคลื่อนออกมาท่ามกลางการจราจรที่คับแน่นในวันทำงานแรกของสัปดาห์ ผู้คนพลุกพล่านหนาตารถราติดขัด จนแทบไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

"ดาว" เสียงนุ่มที่คุ้นชินเอ่ยขึ้น เมื่อหญิงสาวนั้นเอาแต่นั่งเงียบดูเหม่อลอย

"............"

"ดาวครับ" เมื่อเรียกครั้งแรกยังคงนิ่งเงียบ รถยนต์จอดสนิทติดไฟแดง เขาจึงเอื้อมมือจับมือเธอที่วางบนตักเพื่อเรียกสติ

"คะ?" แรงสัมผัสจากมือหนาจนทำให้เธอนั้นหลุดจากภวังค์ความคิดที่มี

"เป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่า" ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างห่วง ๆ เมื่อคนที่เคยสดใสดูผิดแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด

"เปล่าค่ะ" หญิงสาวหันหน้าตอบกลับพร้อมส่งยิ้มให้ รอยยิ้มฝืนๆ ที่ไม่ค่อยสดใสในแบบที่เคยเป็น

"เห็นดาวเงียบ ๆ ไม่พอใจอะไรพี่หรือเปล่า บอกพี่ได้นะ" มือหนาเอื้อมจับมือบางสองข้างกุมในอุ้งมือใหญ่ ท่าทางที่เธอดูผิดแปลกไป จนเขานั้นกังวลใจ ว่าได้ทำอะไรให้เธอนั้นไม่พอใจหรือเปล่า "พี่ขอโทษนะดาว ถ้าพี่...."

"ชู่ว~~~ไม่ใช่ค่ะ ขอโทษทำไมคะ ดาวไม่ได้เป็นอะไรเลย และพี่นายก็ไม่ได้ทำอะไรให้ดาวไม่พอใจด้วย อย่าคิดเองสิคะ" นิ้วเรียวเล็กแตะลงกลีบปากหนานั้นอย่างห้ามปราม เมื่อเขานั้นเอาแต่พร่ำพรรณนาเหมือนจะตำหนิตัวเอง ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าเธอกังวลใจหรือคิดเรื่องอะไรอยู่

"ก็พี่เห็นดาวเงียบผิดปกติ" ชายหนุ่มจูบซับลงนิ้วเรียวนั้น แล้วกุมไว้ในอุ้งมือและเอ่ยบอกไปตามสิ่งที่ตนคิดเเละเห็น

"ดาวไม่เป็นอะไรค่ะ เตรียมตัวออกรถเถอะจะไฟเขียวแล้วนะ" หญิงสาวเตือนเมื่อสัญญาณไฟจราจรกำลังเปลี่ยนสีจากแดงเป็นเขียว

มือหนาจับมือบางวางบนตักไม่ยอมให้ห่างกาย อีกมือก็บังคับพวงมาลัยขับเคลื่อนรถยนต์ไปตามทาง

"พี่นายปล่อยมือก่อนไหม ดาวว่ามันอันตราย" หญิงสาวพูดขึ้นอย่างเตือนสติ

"จะถึงแล้ว เดี๋ยวเราก็ต้องแยกย้ายทำงาน" ชายหนุ่มอ้างถึงเหตุผลของตัวเองที่แสนจะน่ารักเพราะความคิดนั้นไม่อยากห่างกายจากเธอ

"เว่อมากมาย" หญิงสาวเอ่ยแซวพร้อมหัวเราะเบา ๆ

"ก็คนมันไม่อยากห่างนี่นา" ชายหนุ่มตอบกลับมา พร้อมกับจับมือเล็กขึ้นสูดดม ทำเอาเจ้าของมือแทบบิดเป็นเกรียวเพราะเขินอาย ไม่รู้ผู้ชายคนนี้จะต้องทำให้เธอเขินไปถึงไหน

รถยนต์จอดนิ่งเมื่อถึงที่หมาย หนึ่งหญิงหนึ่งชายก้าวลงจากรถพร้อมกัน

"เจอกันตอนเที่ยงนะคะ" ดาวบอกกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

"ครับ" ชายหนุ่มตอบกลับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน "เดี๋ยวเดินไปส่ง"

"ไม่ต้องก็ได้มั้ง" หญิงสาวโต้แย้งกลับทันควัน

"อยากไป" ชายหนุ่มตอบกลับเร็วพลัน พร้อมจับมือดาวเดินเข้าไปในอาคารที่เป็นสถานที่ทำงานของคนทั้งคู่ คู่รักข้าวใหม่ปลามันเดินขนาบข้างเคียงกันเมื่อเข้าสู่กลางตัวอาคารที่มีผู้คนพลุกพล่าน เมื่อเริ่มใกล้ถึงเวลาทำงานปกติ สายตาที่มองมาทางคนทั้งสองทั้งยิ้มอ่อน บางสายตาก็แน่นิ่ง บางสายตาก็อิจฉา และบางสายตาก็ดูนิ่งเรียบราวกับผิดหวัง

"อ้าวไอ้ไอ ทำไมวันนี้มาเช้าได้วะ" เสียงของนายเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสนิทนั้นกำลังเดินสวนทางตรงทางเดินระหว่างอาคาร

...หญิงสาวที่เคียงข้างนาย มองเห็นชายอีกคนที่กระทำรุนแรงและใช้กำลังกับเธอในคืนที่ผ่านมา สบสายตามองกันเมื่อประจันหน้า จนดาวเองที่ต้องก้มหน้าหลบ ภาพเหตุการณ์ย้อนเข้ามาในความคิด ความเจ็บปวดจากการที่เขากำข้อมือเธอแน่นจนแทบแหลกละเอียดด้วยแรงชาย แววตาที่เกรี้ยวกราดแทบลุกเป็นไฟ มันทำให้เธอรู้สึกไม่อยากเข้าใกล้ มือเล็กค่อย ๆ เอื้อมจับเสื้อของนาย และก้าวขาเบี่ยงตัวหลบหลีกอยู่ด้านหลังแผ่นหลังหนาที่คิดว่าปกป้องเธอได้ อีกมือจับสายกระเป๋าสะพายมั่นอย่างหวาดระแวง

"กูก็มาเช้าปกติ" ปากตอบเพื่อนสนิทพร้อมสายตาที่มองทะลุไปด้านหลังที่มีหญิงร่างเล็กยืนก้มหน้าไม่ยอมมองหน้าเขา สายตาของไอมองหญิงสาวนั้นสื่อความหมายของการรู้สึกผิด หากเขาคิดสักนิดเธอคงไม่มีกิริยาหวาดแวงเขาแบบนี้...เขารู้สึกเจ็บปวด "กูไปก่อนนะ จะไปซื้อกาแฟหน่อย" บอกแค่นั้นเขาก็เดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่รีรอ และต้องหันกลับหลังไปมองอีกครั้ง อีกคนก็เพื่อนสนิท อีกคนก็ผู้หญิงที่ตนมีใจ ที่กำลังเดินเข้าไปในตัวอาคาร ด้วยสายตาที่อาทร ก่อนจะสลัดความรู้สึกแล้วเดินจากมา...เพราะรู้แล้วว่าทั้งสองคนนั้นคงลึกซึ้งกันมากกว่าที่เคยเป็น

...แก้วกาแฟเย็นแก้วใหญ่ถูกวางลงบนโต๊ะของหญิงสาว กาแฟเย็นรสชาติที่หญิงสาวเคยชอบและมักจะฝากให้เขาซื้อมาให้เป็นประจำในทุกเช้าของวัน แต่ตอนนี้กลับนิ่งเฉย ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างขะมักเขม้นไม่ได้สนใจสิ่งรอบกาย จากสายตาที่มองเพียงเอกสารต้องเงยขึ้นมองอย่างสงสัย

"ซื้อมาฝาก" ชายหนุ่มบอกกล่าวก่อนจะเดินอ้อมมานั่งทำงานตรงหน้าในโต๊ะทำงานประจำ

"............" หญิงสาวไม่ตอบกลับอะไรแค่พยักหน้า สื่อว่ารับรู้แล้ว และมีเพียงรอยยิ้มบางเบาแสดงถึงความขอบคุณเท่านั้นที่ส่งให้ ไร้น้ำเสียงของการพูดจาที่เขานั้นมักจะได้ยินในทุกครั้งในการกระทำแบบเดียวกันนี้

...วันทำงานที่ไร้สีสัน บรรยากาศการทำงานที่แสนอึมครึม ชายหนุ่มแทบไม่มีกระจิตกระใจจะทำงานเลยสักนิด แม้โต๊ะทำงานที่แทบติดกัน จนผ่านมาครึ่งค่อนวันก็ยังไม่มีน้ำเสียงสดใสที่คุ้นเคยพูดกับเขาสักคำ  เหมือนชีวิตของเขานั้นขาดสีสันไปเมื่อไร้เสียงใส ๆ น่ารักที่เคยพูดคุยกับเขาอย่างเช่นทุกวันที่ผ่านมา จะชวนคุยหรือเอ่ยถามก็ไม่กล้า เมื่อสีหน้าของเธอนั้นนิ่งเรียบและดูเฉยชา  ไม่ได้สนใจในการกระทำของเขามากนัก แม้จะกระตุ้นด้วยการกระทำใด ๆ ก็ตาม  เธอก็ไม่สนใจ  ไม่แม้จะหันมามอง เขาจึงทำได้แค่เพียงนั่งจ้องหน้าเธอด้วยสายตาละห้อยเท่านั้น...มองเธอแค่เพียงฝ่ายเดียวอย่างเคว้งคว้าง