--พักตร์สิริเพ็ญ--
...ฉันยังคงทำหน้าที่ดูแลคนที่เจ็บป่วยอยู่ต่อเนื่องไม่ว่างเว้น แม้เขาจะแสดงความเย็นชาเมินเฉย แต่ฉันก็ไม่เคยละเลยในหน้าที่ของตัวเอง ย้ำทำเสมออย่างไม่คิดอิดออด ด้วยเม็ดเงินที่เขานั้นว่าจ้างฉันมา ซึ่งเขาคงตราหน้าฉันไว้มากโขคิดว่าฉันนั้นคงเห็นแก่ได้ อยากจะได้เงินตราของเขามากมาย แต่เขาจะรู้ไหมว่าที่ฉันนั้นทำไปทั้งหมดเพียงแค่ได้อยู่ใกล้และห่วงใยเขาจากใจ
ไม่ใช่เพราะเงิน!
“วันนี้มีนัดไปโรงพยาบาลทำกายภาพนะคะ” ฉันกำลังจัดระเบียบเตียงนอนและผ้าห่มที่คลุมกายของเขาให้เข้าที่สวยงาม ปากพร่ำพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ บอกกล่าวให้เขานั้นรับรู้ในสิ่งที่ต้องกระทำในวันนี้
ไร้การมองไปที่คนนอนป่วยเพราะฉันกลัวใจตัวเองเพียงเพราะแค่มองหน้ามันก็สามารถเรียกน้ำตาของฉันให้ไหลรินได้ไม่ยาก ฉันจึงเลี่ยงที่จะมองหน้าเขา กลัวพลั้งเผลอไปสบสายตามองเข้า แล้วเราก็คงจะต้องมีปากเสียงกันไม่รู้จบ
สุดท้ายแล
