เพียงรักภักดิ์ใจ

ต้องทำยังไงถึงจะได้เป็นตัวจริง

“ง่วงนอนเหรอ” นายเอ่ยถามเมื่อการนั่งรถออกมานั้น ไม่มีวาจาหรือการพูดคุยกันแต่อย่างใด ดาวก็เงียบและนายก็ช่างใจอยู่นานกว่าจะกล้าเอ่ยถาม เพราะดาวนั้นเอาแต่นั่งเงียบมองออกไปนอกรถอย่างคนเหม่อลอย

“นิดหน่อยค่ะ” ดาวหันมายิ้มและพูดตอบกลับ

“แล้วนี่ดาวกินข้าวหรือยัง” สายตามองตรงไปยังท้องถนน แต่ปากก็เอ่ยถามร่ำไป

“ยังเลยค่ะ ก็กะว่าจะหากินข้างหน้า แต่ว่าก็โดนทิ้งเสียก่อน ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะที่กลบเกลื่อนความรู้สึกภายใน แม้เรียวปากจะฉีกยิ้มกว้างเพียงใด แต่ในแววตานั้นไม่ได้ร่าเริงอย่างกับที่แสดงสักนิด เมื่อหวนคิดอยู่หลายรอบต่อหลายรอบ เมื่ออีกคนนั้นมีคนเคียงกายและอยู่ด้วยกันตลอดทั้งคืน มันก็คงจะไม่มีการนั่งมองหน้ากันเพลิน ๆ หรอกมั้ง

ภาพในความทรงจำที่เคยย่ำยีหัวใจของเธอให้บอบช้ำ ก็ยังคงฉายวนซ้ำ ๆ ในเธอเจ็บปวดเล่น ๆ ภาพของชายที่เคยรักมากนอนกกก่ายแนบชิดกับผู้หญิงคนอื่น และทาบทับสัมผัสกายชายที่มันเคยเป็นของเธอมาก่อน ภาพเหล่านั้นมันยังไม่เคยจางหายจวบจนมาถึงตอนนี้  

“งั้นก็แวะกินข้าวก่อนนะ” นายหันไปส่งยิ้มและว่ากล่าว

“ได้ค่ะ” หญิงสาวหันไปยิ้มตอบรับอย่างสดใส

“แล้วดาวอยากกินอะไรล่ะ” มือหนาข้างซ้ายวางบนหัวของคนที่นั่งข้าง ๆ อย่างอ่อนโยน จนคนที่เคียงข้างนั้นเผลอหดตัวต่ำลงเพราะตกใจ ไม่คิดว่าชายคนนี้จะทำอะไรแบบนี้

“อะไรก็ได้ค่ะ ตามใจพี่นายเลย ดาวกินได้หมด ยกเว้น......”

“ของที่ไม่ชอบกับของที่ไม่อร่อย” ดาวยังพูดไม่ทันจบประโยคนายพูดสวนขึ้นทันที่อย่างรู้ใจ เมื่อประโยคแบบนี้เธอมักพูดเล่นประจำ และก็ทำคนที่ได้ฟังนั้นหัวเราะร่าด้วยความขบขัน หญิงสาวตัวเล็กเหมือนเป็นตัวสร้างรอยยิ้มให้กับเพื่อน ๆ ในกลุ่มได้แทบตลอดเวลา จนไม่รู้เลยว่าเธอนั้นมีความเครียดเหมือนกับคนอื่น ๆ หรือเปล่า

((ฮ่าฮ่าฮ่า)) เสียงหัวเราะชอบใจดังลั่นภายในรถยนต์พร้อมเพรียงกัน เมื่อสิ้นประโยคนั้นที่นายพูดออกไป

“พี่นายรู้ใจอ่ะ” ดาวพูดสวนขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะร่าอย่างสดใส เหมือนเธอนั้นลืมสีหน้าที่เศร้าหมองของตัวเองเมื่อตอนอยู่ในผับสถานที่อโคจร

“แต่ก็ไม่ได้อยู่ในใจของดาว”

“.....เอ่อ...........” และต้องมาสะดุดเมื่อประโยคนี้หลุดออกมา ความร่าเริงและเสียงหัวเราะลบเลือนหายไป ดาวหุบยิ้มแทบไม่ทันและทำได้เพียงเอ่ยติดขัดมองหน้าชายที่นั่งขับรถเท่านั้น “พี่นาย ดาว...”

“พี่ล้อเล่นน้า” เมื่อเห็นว่าอีกคนที่นั่งข้าง ๆ เริ่มสีหน้าไม่ค่อยดี จึงเบี่ยงเบนคำพูดเชิงเย้าแหย่ เพราะแค่เห็นใบหน้าที่ร่าเริงสดในเปลี่ยนไปในทางเศร้าหมอง เขาก็ไม่ชอบใจเขาชอบที่เธอสดใสเหมือนเด็กที่น่าทะนุถนอมมากกว่า

“อืม” ดาวส่งยิ้มและพนักหน้ารับรู้

โครกกกกกกกกกก ท้องเจ้ากรรมส่งเสียงครวญระหว่างการสนทนาอย่างน่าอับอาย จนคนที่ขับรถนั้นหันขวับมามองและส่ายหัวยิ้มร่า

“แฮร่ ดาวหิว” หญิงสาวส่งรอยยิ้มที่ยียวนจนตาหยีเป็นสระอิกลบเกลื่อนความอับอายขายหน้าเมื่อท้องไม่รักดี ส่งเสียงที่น่าอับอายต่อหน้าผู้ชาย แม้จะสนิทใจกันก็อายอยู่ดี

“เด็กน้อยเอ๊ย!” นายเอ่ยพร้อมส่ายหัวเบา ๆ พร้อมยื่นมือมายีหัวคนตัวเล็กอย่างน่ารัก แต่กลับทำให้ดาวนั้นหวนนึกถึงพฤติกรรมเช่นเดียวกันนี้ของใครอีกคน  ที่เคยทำแบบนี้กับเธอเช่นกัน

“ถึงแล้ว กินร้านนี้แล้วกันเนอะ เพราะเหมือนสัตว์เลี้ยงของดาวคงทนไม่ไหว”

“พี่นายอย่าแซวสิคะ ดาวอาย”

“ปะ” ชายตัวโตเดินโอบไหล่คนตัวเล็กเข้าไปในร้าน...ร้านข้ามต้มกลางคืนที่ผู้คนหนาแน่น จนแทบหาที่นั่งไม่มี แต่สายตาที่ดีและมองไกลของดาวมองเห็นอีกหนึ่งโต๊ะที่ว่าง

“โต๊ะนั้นว่างค่ะพี่นาย” ดาวมองและชี้ออกไปพร้อมเอ่ยบอกด้วยความกระตือรือร้น เพราะความหิวตอนนี้เริ่มไร้ความปรานีต่อลำไส้ของเธอแล้ว

“งั้นไปนั่งเลย” สองคนเดินมุ่งตรงไปยังที่หมาย “ดาวสั่งเลยนะ”

“พี่นายเลี้ยงนะคะ” เสียงใสๆ ของหญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“ได้อยู่แล้ว ให้เลี้ยงทั้งชีวิตก็ยังได้ ถ้าดาวต้องการ” คนตัวใหญ่ที่นั่งตรงข้าม สองมือท้าวคางแล้วพูดพร่ำพร้อมจ้องมองหน้าหญิงสาวตัวเล็ก ที่กำลังขะมักเขม้นเปิดหาเมนูอาหาร

“.....ต้องการสิคะ” ดาวชะงักชั่วครู่ เมื่ออยู่ ๆ ชายตรงหน้าเล่นหยอดคำจนเธอนั้นต้องตะลึงไม่รู้กี่รอบแล้ว คำพูดที่สื่อความหมายที่มากกว่าสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้และเธอนั้นก็รู้ดี

“จริงอ่ะ” นายย้อนถามด้วยน้ำเสียงทะเล้น พร้อมมือที่เทน้ำเปล่าลงแก้ว ก่อนจะยื่นให้กับหญิงสาวตรงหน้า

“จริงสิคะ เพราเป็นพี่ต้องเลี้ยงน้องอยู่แล้ว คิกคิก” เธอพูดจบก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหาเมนูที่ต้องการ แต่ก็เหลือบมองสังเกตสีหน้าของคนตรงหน้าว่าเป็นเช่นไร การพูดออกไปแบบนั้นก็เพื่อไม่อยากให้ความหวังใครในตอนนี้ แม้จะรู้ดีว่าเขานั้นยังคงคิดมากกว่าในสิ่งที่ปฏิบัติต่อเธอเช่นน้องสาว -ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้ เพราะไม่อยากให้ใครเจ็บ แม้กระทั่งตัวเอง- เธอกล่าวในใจพร้อมกับการอ่านเมนูอาหาร

“พี่นายเอาอะไรคะ ดาวสั่งให้” หญิงสาวก้มหน้าอ่านเมนู พร้อมกับเอ่ยถามโดยไม่รู้เลยว่าชายที่นั่งตรงข้ามนั้นไม่อยู่เสียแล้ว

“พี่นาย...อะ อ้าว ไปไหนแล้วล่ะ” เมื่อถามออกไปแต่ไร้เสียงตอบกลับ ดาวจึงได้เงยหน้ามอง และก็ต้องพบกับความว่างเปล่า สายตากลมโตกวาดมองหาแลซ้ายแลขวา แต่ว่าก็หาไม่เจอ “ไปไหนนะ? โอ๊ะ!...” ดอกกุหลาบสีแดงสดยื่นมาตรงหน้า พร้อมกับคนที่หายไปที่มาพร้อมกับดอกกุหลาบนี้

“พี่ให้”

“เนื่องในโอกาสอะไรคะ?” มือเล็กรับดอกไม้และฝังจมูกสูดดมกลิ่นหอมจากดอกกุหลาบนั้น “หอมจัง”

“อยากให้เฉย ๆ” คนให้พูดจบก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม

“ที่หายไปอย่าบอกว่าไปซื้อดอกไม้นะ” ดาวเมื่อนึกได้จึงย้อนถามกับการที่เขาหายไปโดยไม่บอกกล่าว

“เปล่าอ่ะ ไปเข้าห้องน้ำแต่เห็นเด็กเดินขายผ่านหน้าห้องน้ำเลยอุดหนุน”

“เกือบดี มีกลิ่นติดมาปะเนี้ย” แม้ปากจะพูดอย่างตำหนิแต่จมูกเล็ก ๆ ก็ยังคงไม่ถอยห่างจากดอกกุหลาบนั้น

“ดมดูอีกทีสิ” นายพูดเย้าหยอกล้อ

“อี๋ไม่อ่ะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ท่าทางดูรังเกียจที่ไม่จริงจัง มันดูน่ารักน่ามองจนทำให้นายนั้นหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ขำอะไรคะ?” ดาวถึงกลับต้องย้อนถามอะไรที่ทำให้เขาขำได้ขนาดนั้น

“ขำหมาน้อย หมากระเป๋า...ฮ่าฮ่าฮ่า”

“โอ๊ยพี่นายเปรียบซะเห็นภาพ...อาหารมาพอดีเลย”

อาหารที่สั่งถูกวางตรงหน้าพร้อมกับสีหน้าของหญิงสาวที่ดีใจเหมือนได้ของเล่นใหม่ ท่าทางที่ดูเหมือนเด็กอยู่ในสายตาของนายตลอดเวลา เขาอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ อยากหยุดเข็มนาฬิกาไม่ได้เดิน อยากมองหน้าเธอเพลิน ๆ แบบนี้ตลอดเวลา ... เขาต้องทำอย่างไรนะ ถึงจะได้ใจเธอมาครอง....

"พี่นายจะไปไหนคะ ?" เสียงเล็กใสเหมือนเด็กเอ่ยถาม  เมื่อคนที่นั่งตรงข้ามทำท่าจะลุกจากโต๊ะ ทั้งที่ยังทานอาหารไม่เสร็จ

"เดี๋ยวพี่มา" ว่าจบนายก็เดินออกไป ดาวไม่เซ้าซี้ถามต่อ แค่พยักหน้ารับรู้ และตั้งใจทานอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อมีแต่ของที่เธอนั้นชอบทั้งนั้น

ขณะที่กำลังจะจ่ออาหารเข้าปาก มือต้องชะงักเพราะเหมือนมีบางอย่างสัมผัสลงผิวจนต้องชะลอการกินแล้วหันไปมอง  แจ็คเกตหนังสีน้ำตาลถูกคลุมบนตัวเธอ

"คลุมทำไมคะ?" หญิงสาวเอ่ยถามอย่างนึกฉงนใจ

"คนมอง ..... " ชายตัวโตว่ากล่าวแต่ไม่ได้มองหน้าเธอสักนิด แล้วเดินอ้อมไปนั่งที่เดิม

".........." ดาวเงียบและหันมองรอบ ๆ ที่มีผู้คนหนาตาเต็มร้านอาหาร บางสายตามองมาที่เธอและเมื่อเธอกวาดมอง สายตาบางคู่ก็สบจ้องปะทะสายตากันพอดีจนแทบหลบสายตาไม่ทัน

"หวง" คำพูดที่แสนเบาหวิวนั้นพูดออกมา ดาวที่นั่งตรงหน้าหันกลับมาแทบไม่ทัน แต่คนที่นั่งตรงข้ามนั้นก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเขี่ยอาหาร ไม่ได้สังเกตอาการสาวสักนิดว่าเธอนั้นฉีกยิ้มกว้างเพียงใดเมื่อได้ยิน

ชิ้นปลาทอดที่ถูกแกะก้างจนเหลือแต่เนื้อพร้อมทาน ถูกวางลงบนจานข้าวของคนตัวโต ที่เอาแต่ก้มมองจานไม่สนใจอาหารหรือบรรยากาศโดยรอบแม้แต่น้อย เมื่อหลุดปากคำว่าหวงออกมา

"ปลาทอดค่ะ" หญิงสาวบอกด้วยรอยยิ้มเมื่อชายตัวโตเงยหน้ามอง

((อื้อ...คู่นั้นน่ารักอะแก)) ((ฉันล่ะอิจฉา มีหวง มีคลุมเสื้อ มีแกะปลาให้ด้วย อร้าย)) ((อยากมีโมเมนต์แบบนี้บ้าง ยิ่งมองยิ่งตาร้อน))

เสียงผู้หญิงโต๊ะข้าง ๆ ดังเข้ามาในหู ทั้งคู่ได้ยินชัดเจนและมองหน้ากันยิ้ม ๆ

"ขอบใจนะ ไม่ต้องแกะให้พี่หรอกรีบกินเถอะ"

"อยากแกะให้" ดาวบอกหน้าระรื่น ใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้ม "ขอบคุณที่พี่นายพามาเลี้ยงข้าว"

"เล็กน้อยน่า  รีบกินพี่จะได้ไปส่ง"

"ครับผม" หญิงสาวตัวเล็กตอบรับอย่างยียวน ก่อนจะรีบตักข้าวเข้าปาก

"กินเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ" ปากก็พร่ำไปพร้อมกับกุ้งตัวใหญ่ที่ถูกวางลงข้างจานของดาวทีละตัว

"ขอบคุณค่ะ" การเทคแคร์ที่อบอุ่นของชายตรงหน้าดาวสัมผัสได้ถึงความรู้สึก

"พรุ่งนี้วันหยุด ดาวไปไหนไหม" เมื่อรถยนต์ขับเคลื่อนออกจากร้านอาหารราวสิบนาที แต่ไร้วี่แววของเสียงสนทนา นายที่ตั้งใจขับรถจึงเอ่ยถามขึ้นกลบความเงียบ

"..........."

"ดาว" เมื่อถามไปแต่ไร้การตอบกลับจึงเรียกอีกครั้ง "หลับซะงั้น เด็กน้อยจริง ๆ"

สัญญาณไฟจราจรสีแดงเปล่งแสงจ้า นั่นบ่งบอกว่ารถยนต์ที่แล่นมานั้นควรหยุดนิ่ง ชายตัวโตมองหน้าหญิงตัวเล็กที่หลับใหลด้วยรอยยิ้ม สายตาอ่อนโยนมองจ้องใบหน้าอย่างเสน่หาและแสนรัก เขากดปลดเข็มขัดตัวเองออก แล้วค่อย ๆ โน้มตัวไปอีกฝั่ง กดปรับเบาะนั่งของเธอ  ให้เอนไปด้านหลังเพื่อให้เธอนั้นนอนในท่าที่สบายกว่า ใบหน้าที่ห่างกันแค่คืบ สายตาที่ได้มองใบหน้าใส ๆ ที่แต่งแต้มให้ดูสวยด้วยเครื่องสำอาง เขาอยากมองแบบนี้ อยากหยุดเข็มนาฬิกาไม่ให้เดินวน ความเสน่หาที่มีเมื่อมองใบหน้านี้ใกล้ ๆ เหมือนกับมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่าง ริมฝีปากอวบที่อมชมพูจนอย่างจะครอบครอง เขาชายตาไล่มองอย่างหลงใหล นิ้วหัวแม่มือลูบไล้เรียวปากอวบอย่างแผ่วเบา ยิ่งเห็นใกล้ ๆ ยิ่งอยากสัมผัสให้ลึกซึ้งกว่านี้ แต่ต้องข่มใจไว้ด้วยการทาบนิ้วแตะเรียวปากอวบแล้วค่อยจูบลงเรียวนิ้วของตัวเอง หลับตาพริ้มลงสัมผัสมันอย่างลึกซึ้ง  เสมือนหนึ่งว่าเขานั้นจูบปากเธอจริง ๆ....เขาทำได้เพียงเท่านี้ เพราะไม่อาจแอบทำฉวยโอกาสตอนเธอนั้นไร้สติได้