วันที่แสนมืดมน
1311 Words
สิรินพยายามโทรหาโรมแต่เขาก็ไม่รับสายเลย เธอจึงต้องตัดสินใจว่าจะไปตรวจที่โรงพยาบาลด้วยตัวเองเพียงลำพังไปก่อน และพยายามเข้าใจว่าโรมอาจจะไม่ว่างจริงๆ
“คุณสิรินกำลังตั้งครรภ์ค่ะ อายุครรภ์ประมาณ 8 สัปดาห์” หญิงสาวรู้สึกหน้าชา ผลการตรวจจากโรงพยาบาลยืนยันว่าเธอกำลังตั้งครรภ์จริง
เธอดำเนินการทุกอย่างตามที่หมอแนะนำ แต่ความคิดยังคงวกวนอยู่แต่กับโรม เธออยากจะบอกให้เขารู้เรื่อง จะได้คุยกันให้เข้าใจว่าจะเอาอย่างไรต่อ เขาจำเป็นต้องรู้เรื่องนี้
ในเมื่อเขาบอกว่าติดงาน และไม่ว่างที่จะมาเจอกับเธอ สิรินจึงตัดสินใจหาเขาที่ที่ทำงานของเขา เพราะเธอลางานแล้ว
สิรินเดินทางไปที่ออฟฟิศของโรม ขณะเดินเข้าไปในตึก เธอรู้สึกประหม่าและกังวล แต่ก็พยายามรวบรวมความกล้า เธอเดินเข้าไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์เพราะรู้ว่าคงเข้าไปข้างในไม่ได้
“มาติดต่อเรื่องอะไรคะ?” พนักงานประชาสัมพันธ์เอ่ยถามเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“มาหา...คุณโรมค่ะ เขาทำงานอยู่ที่นี่” เธอตอบเสียงสั่น พนักงานประชาสัมพันธ์เงยหน้ามองนาฬิกาที่ผนัง ก่อนจะหันมายิ้มแล้วตอบ
“อีกเดี๋ยวก็พักเที่ยงแล้ว นั่งรอก่อนนะคะ” สิรินยิ้มและพยักหน้าตอบ ก่อนจะเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ ตามคำแนะนำของอีกฝ่าย ระหว่างที่รอเธอก็คิดอะไรมากมาย เธอพยายามคาดเดาว่าจะทำอย่างไรต่อ หากโรมรู้เรื่องนี้แล้ว
ใจหนึ่งเธอก็อยากจะพาเขาไปแต่งงานให้ถูกต้องตามประเพณี แต่ก็ไม่รู้ว่าครอบครัวของตัวเองจะรับได้หรือไม่ เพราะถึงอย่างไรเธอก็ได้ชื่อว่าท้องก่อนแต่งไปแล้ว เธอรู้จักครอบครัวของตัวเองดี เธอรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่มีทางยอมรับได้ เรื่องที่เธอท้องก่อนแต่งแบบนี้
สิรินนั่งรออยู่นานกว่าที่จะถึงเวลาพักเที่ยง พนักงานเริ่มพากันเดินออกมาจากห้องทำงานของตัวเอง บางคนก็หันมองสิริที่นั่งรออยู่ด้วยสายตาสงสัยว่าเธอเป็นใคร ทำไมถึงได้มานั่งอยู่ตรงนี้
“โรมคะ...” เมื่อเธอเห็นชายคนรักของตัวเองเดินออกมา สิรินก็รีบเดินตรงเข้าไปหาเขา พร้อมกับเอ่ยเรียก แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะตกใจที่เห็นเธอปรากฏตัว
“สิริน” เขารีบเดินตรงเข้าไปหาเธอ ด้วยสีหน้าที่เหมือนจะไม่พอใจนัก ทั้งยังมองซ้ายมองขวาเหมือนกลัวว่าจะมีใครมาเห็น
“คุณมาทำอะไรที่นี่”
“สิรินมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ...โอ๊ย!!!” เขาดึงแขนของเธออย่างแรง แล้วรีบพาเดินหลบไปที่มุมตึก เหมือนกลัวว่าจะมีใครมาเห็น สิรินไม่ทันได้พูดอะไรก็ต้องจ้ำเท้าเดินตามเขาไป
“โรม...สิรินเจ็บ” เธอพยายามจะแกะมือของเขาออก และพยายามบอกกับเขาว่าเธอเจ็บ เขากำแขนของเธอแน่นเกินไปแล้ว
“คุณมาทำอะไรที่นี่ นี่มันที่ทำงานนะสิริน แล้วนี่ไม่ไปทำงานหรือไง” เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงและท่าทางหงุดหงิด สิรินไม่เข้าใจว่าเขาจะโกรธเธอทำไม เธอไม่ได้รบกวนเขาสักหน่อย เธอนั่งรออยู่ที่ส่วนกลางและรอเจอเขาตอนเวลาพัก
“ก็สิรินโทรหาคุณไม่รับเลย สิรินมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับคุณ คุณก็ไม่มีเวลาบ้างเลย” เธอเริ่มขึ้นเสียงอย่างไม่ยอมเช่นกัน
“เรื่องอะไร ผมบอกแล้วไงว่าผมติดงาน คุณก็เห็นนี่ แล้วนี่ผมต้องรีบกินข้าว แล้วรีบกลับไปทำงานต่อด้วย มีอะไรก็รีบพูดมาเลย” ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาวตรงหน้า เขาเพียงต้องการให้เธอพูดให้จบ แล้วเธอจะได้รีบกลับไปเสียที
“สิรินท้อง” เธอตอบอย่างรวบรัด เข้าประเด็นโดยไม่อ้อมค้อม โรมรู้สึกตัวชาเมื่อได้ยินสิ่งที่แฟนสาวของตัวเองพูด
“ว่าไงนะ”
“สิรินท้อง” เธอตอบซ้ำอีกรอบอย่างหนักแน่น
“คุณแน่ใจแล้วเหรอ ตรวจผิดหรือเปล่า”
“สิรินไปตรวจที่โรงพยาบาล แล้วก็ฝากท้องมาเรียบร้อยแล้ว” เธอพูดก่อนจะหยิบหลักฐานขึ้นมาให้เขาดู เธอดูออกอยู่หรอกว่าเขาไม่ได้ดีใจเลย ออกจะหนักไปทางเสียใจด้วยซ้ำ
“คุณ...ไม่ได้ป้องกันเหรอ แบบว่า...คุณไม่ได้คุมหรือไง” เพราะตัวเขานั้นไม่ได้ป้องกันอะไร เขาจึงต้องถามสิรินว่าเธอไม่ได้กินยาหรือฉีดยาคุมกำเนิดหรอกหรือ
“ปกติก็กินยาคุมค่ะ แต่...น่าจะมีลืมไปบ้างบางช่วง มันมีช่วงหนึ่งที่สิรินยุ่ง...”
“ลืมได้ไงวะ!!!” โรมตะคอกใส่หญิงสาวตรงหน้า เธอตกใจจนพูดอะไรไม่ออก นี่เขาหัวเสียขนาดนี้เชียวหรือ
“สิรินไม่ได้ตั้งใจ”
“ก็ควรจะตั้งใจหน่อยมั้ย แล้วจะให้ทำยังไง พอท้องขึ้นมาแล้วเนี่ย” สิรินรู้สึกผิดหวังกับสิ่งที่ได้ยินพอสมควร แต่เธอก็เข้าใจว่าเธอพลาดเองจริงๆ
“สิรินตั้งใจจะเก็บเด็กไว้ ไหนๆ เขาก็เกิดมาแล้ว” เธอตัดสินใจพูดขึ้น ก่อนหน้านี้เธอก็เคยลังเลว่าจะเก็บเด็กเอาไว้ หรือจะไปเอาออก แต่พอคิดว่าทั้งหมดมันเกิดขึ้นมาจากความผิดพลาดของเธอเอง เธอก็ควรจะรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง
“พูดบ้าอะไรของคุณ คุณจะเลี้ยงได้เหรอ ลาคลอดได้ก็จริง แต่หมดวันลาแล้วใครจะดูลูก คุณทะเลาะกับที่บ้านอยู่ไม่ใช่หรือไง คิดให้มันเยอะๆ หน่อยสิริน” เขาตะคอกใส่เธออีกครั้ง
“ถ้าคุณจะไม่รับผิดชอบสิรินก็ไม่ว่าอะไร ที่มาก็แค่อยากบอกให้รู้ และทำใจไว้แล้วว่ามันอาจจะต้องเป็นแบบนี้” พูดจบสิรินก็เดินหนีออกมาทันที เธอเคยคิดว่าเขารักเธอมาก แต่พอเจอแบบนี้มันก็ทำให้เธอเห็นอะไรชัดมากขึ้น
คำว่ารักมันก็แค่ลมปากจากผู้ชาย ที่หว่านล้อมเพื่อสิ่งที่เขาต้องการ เธอมันโง่เองที่ไม่เชื่อพ่อแม่ตั้งแต่แรก ถึงตอนนี้เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะแบกหน้ากลับไปขอโทษพ่อแม่ตัวเองด้วยซ้ำ
หญิงสาวเดินร้องไห้ออกมาเพียงลำพัง ก่อนจะขึ้นรถประจำทาง เพื่อเดินทางกลับมาที่บ้านพักของตัวเอง สิรินร้องไห้ออกมาอย่างหนัก จากที่เธอคิดว่าเตรียมใจมาแล้ว เมื่อถึงเวลาจริงๆ กลับแย่กว่าที่คิดเอาไว้มาก โรมไม่มีทีท่าที่จะรับผิดชอบเธอเลยสักนิด มีแต่จะต่อว่าเธอ แถมยังพูดเหมือนจะไม่ให้เก็บเด็กเอาไว้อีก
สิรินนั่งร้องไห้อยู่นาน เธอเห็นว่ามีสายโทรเข้ามาจากโรมหลายสาย แต่เธอก็ไม่ได้กดตอบรับ เธอไม่พร้อมจะพูดอะไรกับเขาทั้งนั้นในตอนนี้
แต่ก็มีสายหนึ่งที่โทรเข้ามาแทรกสายของโรม นั่นคือบัญชาหัวหน้าที่แสนดีของเธอ หญิงสาวตัดสินใจกดรับสาย เพราะเธอกำลังอ่อนแอ และต้องการใครสักคนมากจริงๆ
“ค่ะพี่บัญชา”
“เป็นยังไงบ้าง ไปหาหมอมาหมอบอกว่าเป็นอะไร” คำถามและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของเขา ทำให้เธอร้องไห้ออกมาจนแทบกลั้นไม่อยู่
“ไม่เป็นอะไรมากค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอตัดสินใจกดวางสาย และร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ชีวิตของเธอตอนนี้มันมืดมนไปหมด มองไม่เห็นทางออกไหนเลย มองไม่เห็นใครสักคนที่จะช่วยเธอได้
- Writer
