คุณคะ ช่วยรับรักด้วย

เป็นคนดี ไว้ใจได้

รถวิ่งเข้าไปทางลูกรังเล็กๆ ก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในวัดป่าแห่งหนึ่ง

"อาจารย์ผมเอง ท่านมาจำวัดที่นี่ได้หลายปีแล้ว ต่อไปมาบ่อยๆคงจะคุ้นเคย ที่บ้านมาบ่อย "

ท่านนายพลบอก ขยายความให้ฟัง มือหนาจับตระกร้าอาหารคาวหวานที่เตรียมมา ลงจากรถ เด็กวัดวิ่งลงมารับ อย่างดีใจ เมื่อพบท่านก็ทำความเคารพอย่างเรียบร้อย แล้ววิ่งไปช่วยคนขับรถท่าทางหล่อเหมือนนายแบบ ยกของลงอย่างดีใจ หลวงตาวัยเกือบแปดสิบปี มองครอบครัวลูกศิษย์ด้วยความเมตตา เอ่ยทักทายอย่างสนิทสนม สายตาที่ท่านมองเปี่ยมไปด้วยความเมตตาปรานี

อาทิตย์ก้มลงกราบอย่างนอบน้อม

"ลูกน้องครับ อาจารย์ ชื่ออาทิตย์ "

หลวงตามองหน้าแล้วก็เอ่ยออกมา

"เป็นคนดีไว้ใจได้ ขยัน อดทน ทำงานเอกสารจะดี "

ท่านนายพลยิ้มกว้างอย่างชื่นใจ ที่ลูกน้องคนใหม่ผ่านสายตาอาจารย์ที่ท่านนับถือ แล้วท่านบอกว่าดี คุณนายแอบแถมเบาๆอยากอย่างรู้

"ลูกสาวนะคะ จะได้แต่งงานเมื่อไหร่คะ"

ท่านนายพลแอบส่งสายตาดุภรรยา ลูกสาวหน้างอทันที อาทิตย์เสียวหลังวาบ ลุ้นคำตอบใจจะขาด

" อีกไม่นานจะได้แต่ง ถ้าเค้าจะแต่งอย่าขัดใจเค้าหละ "

ท่านบอกอย่างติดตลก "จะได้คู่เป็นคนดี มีฐานะใช่ไหมคะ" คนเป็นแม่แอบห่วงลูกสาวไม่ได้

"เป็นคนดี จิตใจหนักแน่นมั่นคง พอไหมโยม เงินทองต้องมากมายแค่ไหนถึงจะเรียกว่ามีฐานะ ถ้ามีมากแล้วไม่พอก็เรียกว่าไม่มีฐานะสินะ "

ท่านเอ่ยสอนออกมา ลูกสาวยิ้มกว้างออกมาทันที อาทิตย์ฟังแล้วใจหายวาบ อีกไม่นานเธอจะแต่งงาน เธอจะจับมือคนอื่น เค้าจะทนมองได้ยังไง ความรักที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง มาได้เกิดขึ้น ก็เจองานหิน งานยาก คุณทิชา ลูกสาวของนาย เธอกับเค้า ต่างกันมากเหลือเกิน

เลี้ยงอาหารเพลเสร็จสิ้น ทั้งหมดจึงลากลับ ลูกสาวเกาะแขนพ่อลงมาจากศาลา

"ทิชายังไม่มีวี่แววว่าจะแต่งเลยค่ะ คุณพ่อวางใจได้"

เสียงหวานออดอ้อน คนเป็นพ่อมองลูกสาวด้วยสายตารักใคร่ ขากลับ ลูกสาวนั่งคู่กับคนขับ เพราะคนเป็นพ่ออยากจะงีบหลับสักนิด นั่งเบาะหน้าคล้ายจะหลับไม่ค่อยสบาย จึงย้ายลงมานั่งข้างหลัง อาทิตย์เปิดประตูรถให้สาวน้อยของเค้า เธอเอ่ยขอบคุณเบาๆ อาทิตย์ออกรถด้วยความระมัดระวัง สายตาคอยแต่จะเหลือบมองคนข้างๆ เธอเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ มีโทรศัพท์เข้ามาสองสาย ชวนเธอไปทานข้าว หญิงสาวปฎิเสธไปว่า ไม่ได้อยู่กรุงเทพ มาต่างจังหวัดกับคุณพ่อคุณแม่

คนขับนิ่งฟังแล้วแอบขำกับการปฎิเสธของเธอ อย่างน่ารัก เสียงคุย เสียงหัวเราะ ถูกใจเค้าไปหมด มาต่างจังหวัด นครนายกก็ไม่ใช่กรุงเทพ แล้วเธอไม่ได้บอกนะ ว่าจะกลับวันไหน เธอไม่ผิดนี่หน่า

ทิชาน่ารักจริงๆอาทิตย์อมยิ้ม เธอแอบมองเค้า เค้าหัวเราะเธอ ทิชาแอบค้อนเค้า คุณนายเรียกลูกสาว

"ทิชาเอาผ้าห่มไหมลูก"

ลูกสาวหันไปรับผ้าห่มผืนเล็ก มาไว้แนบอก อาทิตย์มองเธอแล้วอยากจะห่มผ้าให้เธอแนบอกอยากจะประคองกอดร่างบาง แต่คงได้แค่คิดฝันเท่านั้นเอง เค้าอดคิดเจ็บแปลบในใจไม่ได้ ถ้าเธอมีแฟนจริงๆเค้าจะทนได้ไหม มือหนาบีบพวงมาลัยแน่น

สายตาเฝ้าวนเวียนแต่คนข้างๆที่หลับสนิท เค้าอยากให้ระยะทางไกลออกไปเรื่อยๆ

ท่านนายพลและคุณนายหลับสนิทแล้ว ผ้าห่มผืนบางคลุมร่างกายให้ความอบอุ่น แก้มขาวเนียนพิงกับเบาะรถ

อาทิตย์อยากจะคว้าเธอมากอดแนบอก แล้วประคองเธอไว้ มือหนาอยากจะลูบไล้แก้มขาว แต่ก็ทำไม่ได้ เค้าละสายตาไปมองหน้ารถ ทิชาลืมตามองเค้า มุมนี้เธอมองด้านข้างได้อย่างชัดเจน แก้มขาวมีหนวดขึ้นเป็นตอนิดๆอยากจะรู้จังเลยว่า ถ้าหนวดแบบนี้มาโดนแก้มเธอจะให้ความรู้สึกยังไง

เธอยิ้มออกมา คนขับมองมาที่คนข้างๆ สายตาสบกัน เธอยิ้มเค้ายิ้ม สองสายตาสบตากันอย่างมีความหมาย เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น ไม่มีคำพูด ไม่มีการสัมผัสใดๆ แต่สองหัวใจส่งสายตาถึงกันอย่างมีความหมาย เธอกับเค้าใจตรงกันใช่ไหม ทิชาคิดในใจ อาทิตย์ยิ้มให้เธอ เค้าอดใจไม่ไหวอีกแล้ว เค้าแค่อยากมอง อยากยิ้มให้เธอ แค่เธอเท่านั้นที่จะได้รอยยิ้มของเค้าไป

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมา เพียงไม่นาน แต่มันอ่อนหวาน อบอวลอยู่ในหัวใจ ของคนสองคน