“จะไปบำบัดตอนไหน?”
รสรินนั่งมองร่างใหญ่ผ่านกระจกเงาตรงหน้า เขานอนเอกเขนกสวมเพียงกางเกงนอนขายาวสองมือจับสมาร์ทโฟนสายตาจดจ้องอยู่กับเกมส์อย่างจริงจังออกทางสีหน้า
“โจว์”
เธอเค้นน้ำเสียงต่ำ จังหวะหวีผมที่เนิบช้าลง
“อืมน่า พร้อมวันไหนจะไปเองไม่ต้องบอก ไม่เห็นเหรอตอนนี้กินเยอะมาก”
“ใช่ นอนเยอะด้วย”
“ก็ต้องพักฟื้นร่างกายไง ต่อไปนี้อะไรๆก็ตื่นตัวง่ายด้วย..อะฮึ่ม”
ตัดใจวางมือถือและเดินมาคลอเคลียร่างบางในชุดนอนบางเบาที่กำลังนั่งหวีผมหน้ากระจก ตั้งแต่งดเว้นสารเสพติดแล้ว ภรรยาที่ดูน่าเบื่อ เปลี่ยนเป็นภาพเย้ายวนขึ้นมาถนัดตา
ฝ่ามือลูบไล้วนหัวไหล่ ริมฝีปากจรดจูบกลางศีรษะหอมละมุน
“นี่ใช่เธอจริงๆหรือเนี่ย”
เสียงเล็กถามด้วยความแปลกใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกพิศวาสในตัวเธอ ครั้งแรกในรอบสองปีเห็นจะได้
“น่า ไม่ได้มีอะไรกันมาเป็นชาติละ” เสียงกระเส่าปลุกเร้าให้เธอพยักหน้าตอบ หลับตาพริ้มเพรา
