แกร๊ง
“อ่าสส”
ฟรังโก เมแกนสาดวิสกี้สีทองเข้าคอรวดเดียวหมดแก้ว คืนนี้มีหนึ่งสหายมานั่งดื่มอยู่เป็นเพื่อน
“นี่พวกมึงเลิกกันกี่ครั้งแล้ววะ?” อันเดรียเอ่ยถามขณะจุดบุหรี่ขึ้นสูบพร้อมบ่นงึมงำ“ห้าปี นานเชี่ย!!”
“เหอะ เลิกเหรอ จะเรียกว่าเลิกก็อายปาก เรียกว่าคบจริงยังเถอะ จูบแทบนับครั้งได้ เซ็กส์เหรอ อย่าหวังเลย”
“หา? นี่สาบานสิว่ามึงคือไอ้แฟรงค์??” เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะมีความอดทนได้ขนาดนี้ “เห้ย แล้วมึงทำอะไรอยู่ กูไม่เข้าใจ” อันเดรียยักไหล่ยื่นใบหน้ารอฟัง
“กูก็ไม่เข้าใจ ทำไมกูรักได้ขนาดนี้วะ กูต้องทำยังไงดี คนไทยบางกลุ่มคลั่งพวกไสยศาสตร์ใช่มั้ย เธอเป็นหนึ่งในสาวกเหล่านั้นแบบว่าทำเสน่ห์ให้ผู้ชายหลงหรือเปล่า คือกูไม่เข้าใจจริงๆว่ะ” เขาสันนิฐานออกมาอย่างติดตลก แต่แววตานั้นแดงก่ำแสดงออกว่ากำลังคับข้องใจขนาดหนัก ความรักมักมาพร้อมกับความเขลาสินะ
“ฮ่าๆๆ เห้อ ไอ้นี่ .. เอ้า เดี๋ยวกูอยู่
