“คนซุนดาลี” รสรินครางเสียงพร่ำสั่นด้วยความสะเทือนใจ เธอค่อยๆหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตรงข้ามกับเขา อีกมือยกยาดมขึ้นสูด
..ใครกัน?
“ลองคิดดีๆนะรสริน เธอเคยมีเรื่องหมางใจกับใครที่นั่นไหม?” เขาถามเพื่อความแน่ใจ ถ้าไม่ คงต้องเบนเป้าหมายไปที่ครอบครัวอดีตสามีเธอแล้วล่ะ
“ไม่มีค่ะ ฉันมั่นใจ”
เธอเผยอริมฝีปากกำลังจะถามเขาว่าโจรพวกนั้น เขาจับไว้ที่ไหน อยากไปดูหน้าค่าตาให้ชัดๆเผื่อจะรู้จัก แต่ดันมีเสียงสั่นจากมือถือของเธอเข้าแทรกก่อน
“รสรินพูดค่ะ”
‘พี่รส ตอนนี้ฝ่ายบุคคลกำลังทำเรื่องพิจารณาส่งใบเตือนใบที่สองให้พี่แล้วนะ พี่อยู่ไหนทำไมยังไม่เข้างานอีก’
“ออ โทษทีค่ะ พี่ตกใจจนลืมโทรแจ้งคือที่บ้านพี่มี..”
‘เห้อ ถึงจะมีปัญหาเล็กใหญ่ก็ต้องแจ้งที่ทำงานนะคะ ทำอย่างนี้ไม่สมตำแหน่งเลย’
เขามองใบหน้าหวานเศร้าสลด เดาว่าที่ทำงานโทรมาตำหนิเธออยู่
“พี่ขอนะคะ อย่าให้เขาออกไปเตือนพี่เลย เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะ
