เมแกนพาเธอมายืนตรงหน้ารูปภาพที่เธอเคยมองมันอย่างชื่นชม แต่ตอนนี้เธอเกลียดจนแทบไม่อยากเงยขึ้นมองมัน รวมไปถึงหน้าเขาเองก็ด้วย..
“ราวห้าปีก่อน ฉันซื้อภาพเพราะหลงรักเด็กสาวคนนี้” เขาชี้นิ้วไปที่ภาพ แต่สายตาจดจ้องมองไปที่เธอ
“เลยซื้อภาพและทุ่มเงินส่งเสียเลี้ยงดูทั้งเธอและครอบครัว เลี้ยงไว้รอให้เธอโตจะได้ไม่เป็นขี้ปากใครว่าฉันพรากผู้เยาว์ แต่รู้อะไรมั้ย ว่าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นก่อนที่ฉันจะเจอเธอในซุนดาลีเพียงแค่สามวัน”
รสรินหันหน้าออกไปทางอื่น แววตาเย็นชาของเธอทำเขาหวาดหวั่นจนต้องรีบอธิบายต่อ
“ที่รัก ถ้าฉันรู้ว่าในโลกใบนี้จะมีคนที่ชื่อรสริน ฉันไม่มีทางซื้อภาพตัวปัญหานี่มาเด็ดขาด”
“ออ ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว แต่ฉันคิดถึงบ้านจัง อยากลาไปอยู่กับเอเดนและแม่สักอาทิตย์นึงนะคะ”
“ไม่ให้ไป”
เธอพยายามจะหนี เขารู้
ถ้าไปแล้ว ฝันเถอะว่าเธอจะกลับมาอีก แล้วจะให้เขารอและตามตื๊ออีกกี่สิบปีดีล่ะทีนี้
“
