Chapter.1

1220 Words

“ขอบคุณ ..ฮึก ขอบคุณมากค่ะ” เธอละล่ำละลักพลางใช้มือขวาดันพื้นถนนเพื่อพยุงตนเองขึ้นแทน แต่กลับเซซัดเกือบทรุดฮวบลงพื้นอีกครั้งหากเขาไม่รีบเอื้อมมือช้อนวงแขนเข้าช่วย หมั่บ “ฟู่วว” มัวแต่ถือเนื้อถือตัวจนเกือบพาลูกล้มแล้วมั้ยเล่า รังเกียจอย่างนั้นหรือ เหอะ เขาสิที่ควรจะเป็นฝ่ายรังเกียจมากกว่า “เร็วๆ” มาเฟียหนุ่มผละวงแขนออกพร้อมเดินนำหน้าไปเปิดประตูรถเบาะด้านหลังให้ก่อนขับพาเธอและลูกออกจากจุดอันตรายนี้ให้เร็วที่สุด เสียงร้องไห้โยเยของทารกน้อยกับแม่ที่พยายามกล่อมให้หยุดนั้นช่างสะท้อนถึงปัญหาสงครามในซุนดาลีได้อย่างน่าเวทนานัก อาจจะเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับความเดือดร้อนของชาวบ้านตาดำๆ ได้เห็นความทุกข์ทรมานมันกับตา จากที่รู้สึกเฉยๆกลับเกิดความเวทนาแทรกเข้ามาในหัว “ชู่วว ไม่ร้องนะลูก ไม่ร้องนะคนดี” เสียงหวานใสกล่อมลูกน้อยสะกิดใจให้เขาเผลอช้อนสายตาขึ้นมองกระจกเพื่อมองหล่อนบนเบาะหลัง Oops! ใบหน้าเข้มชะงักงันเมื่อดันเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าหล่อนกำลังงัดเต้าขาวอวบออกมาให้ลูกดื่ม มาเฟียหนุ่มขับรถไปเรื่อยๆทว่าใบหน้ากลับดูไม่จืดแววตาลอกแลกเมื่อกำลังบังคับสายตาไม่ให้มองกระจกหลัง ..ว่าแต่ แม่ลูกอ่อนอะไรป้านปทุมถึงได้เป็นวงเล็กยอดสีแดงสด.. อืม เมื่อดันเผลอคิดอะไรทะลึ่ง เขารีบสะลัดความคิดบ้าๆนั่นออกแล้วหาเรื่องคุย “อะแฮ่ม..ไปหลบอยู่ที่ไหน?” ถามเสียงเข้มต่ำ “ใต้สะพานค่ะ” “นานแค่ไหนแล้ว?” “สอง ..? น่าจะสองวัน” “หา? แล้วมีอะไรตกถึงท้องเธอบ้างหรือยัง?” เขาถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเธอเอาแต่ป้อนนมลูกทั้งที่ตัวเองอ่อนแรงขนาดนี้ “ยังค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่วคล้ายใกล้จะหมดสติในไม่ช้า “อ่ะนี่ รีบกินซะ” เขาโยนแซนวิสสองห่อที่พกไว้ติดรถเผื่อหิวขณะเดินทางพร้อมด้วยน้ำเปล่าขวดใหญ่ยื่นไปให้เธอ “ขอบคุณค่ะ” มือเล็กเปื้อนโคลนรีบแกะห่อแซนวิสเสียงดังกร็อบแกร็บก่อนกัดคำโตกลืนลงท้องแทบไม่ถึงนาทีด้วยความหิวโหย มืออีกข้างประคองลูกน้อยเข้าเต้า อีกข้างถือขวดน้ำขึ้นกระดก มาเฟียหนุ่มเหลือบมองกระจกเมื่อได้ยินเสียงเปิดฝาขวด จึงชะลอความเร็วและขับอย่างนุ่มนวลสุดเพราะห่วงว่าเธอจะสำลักน้ำ “จอดค่ะ ฉันจะลงตรงนี้” “หืม?” คิ้วหนาเลิกขึ้น หันไปมองเธอด้วยความงุนงง ..กินอิ่มแล้วจะลงเลย? “เธอจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง ตายเปล่าๆ เดี๋ยวฉันไปส่งให้ถึงโซนตอนเหนือแล้วกัน” “ไม่เป็นไรค่ะ” เมื่อกินอิ่ม สมองเริ่มไตร่ตรองได้ว่า ชายที่ช่วยเหลือเธอคงไม่ใช่นักท่องเที่ยวธรรมดาหรอก ใครกันจะกล้ามาเที่ยวซุนดาลีในช่วงสถานการณ์อันตรายเช่นนี้ นอกเสียจากเขาคือคนใหญ่คนโตฝ่ายกบฏที่เธอเกลียดแสนเกลียดเพราะพวกมันคือตัวการสร้างความวุ่นวายจนเกิดสงครามในแถบโซนภาคตะวันตกที่เธออาศัยอยู่นี้ “ฉันมาจากอิตาลี เป็นนักท่องเที่ยวหลงทางมา ไม่ใช่คนซุนดาลี และไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า” เขาตอกกลับชนิดอ่านใจเธอออกจนเธอต้องเงียบกริบ “ถ้าอย่างนั้น คุณช่วยจอดให้ฉันลงตรงทางขึ้นเขาอีกประมาณสิบห้ากิโลเมตรข้างหน้านะคะ” “หืม?” เขาตวัดหางตาเหลือบมองเธออย่างหงุดหงิด ตกลงแม่นี่ปกติไหม คนอุตส่าห์จะไปส่งในพื้นที่ปลอดภัยกลับเลือกจะพาลูกไปลำบากบนเขา มาเฟียหนุ่มเลือกที่จะไม่เสวนากับหล่อนต่อ หยิบมือถือติดต่อลูอิสเพื่อถามไถ่ถึงสถานการณ์แถบภาคกลางของซุนดาลีด้วยภาษาอิตาเลียนเพราะไม่ต้องการให้เธอทราบตัวตนเขาพาลตื่นกลัวจนกระโดดรถหนี “ที่นั่นเป็นไงบ้าง” ‘กำลังเกิดจลาจลใหญ่ครับ กบฏขับไล่ผู้นำสำเร็จ ใกล้จะเป็นเมืองร้างเหมือนทางแถบทิศตะวันตกแล้วครับนาย เดี๋ยวผมกำลังกลับ นายรีบกลับเขตรอยต่อเถอะนะครับ ตอนนี้กลุ่มกบฏกำลังวางแผนใช้ระเบิดใหญ่พังเขื่อนกะจะให้ฝั่งตะวันตกเป็นเมืองใต้น้ำเลยครับ’ “หืม? ..ตอนนี้กูกำลังไปหมู่บ้านเชิงเขา” ‘หา กลับรถเดี๋ยวนี้เลยครับนาย มันมีด่านดักยิงพวกชาวบ้านที่ยังหลงเหลืออันตรายนะครับถึงไม่ยิงนายแต่ก่อนจะเห็นหน้า รถเจ้านายโดนกระสุนต้อนรับจนเยินแน่ครับ’ “มึงก็แจ้งพวกมันไว้เซ่” ‘ยากครับนาย ตอนนี้สัญญาณขาดหายติดต่อลำบาก’ “เห้อ งั้นมึงส่งพิกัดมา” ‘โอย กลับเถอะครับ’ “หุบปาก รีบส่งพิกัดด่านนั่นแล้วขับรถออกมาหากูซะ”เสียงทุ้มตวาดลูกน้องลั่น ทำให้เธอหวาดกลัวจนตัวสั่น กอดลูกไว้แน่น ตอนนี้เธอไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ‘โอยนาย มาทำไมครับเนี่ย’ ลูกน้องคนสนิทของเขาโอดครวญแต่ยังทำตามคำสั่ง ฟรังค์โกเปิดดูพิกัดแล้วเบรกรถกะทันหันทำเอาหล่อนหลุดอุทานเสียงหลง “อุ๊ย ลูก!” “ข้างหน้ามีด่านดักยิง รีบๆล้างหน้าล้างตาให้สะอาดแล้วมานั่งเบาะข้างๆฉันซะ!” “ค่ะๆ” เธอรีบทำตามคำสั่งอย่างรนราน ขณะที่ใบหน้าเรียวยื่นออกนอกกระจกถูไถคราบสกปรกแล้วถอดผ้าคลุมศีรษะมาซับใบหน้าเกลี้ยงเกลาลวกๆ มาเฟียหนุ่มอ้าปากตะลึงราวกับถูกมนต์สะกดเมื่อมองผ่านกระจก หล่อนปล่อยผมดำขลับยาวสยาย ใบหน้าเรียวเล็ก ผิวเนียนละเอียด จมูกโด่งเชิดรับกับริมฝีปากบางกระจับได้รูป ดวงตากลมโตน่ารักราวกับหญิงสาววัยใสก็ไม่ปาน “เรียบร้อยแล้วค่ะ” เสียงหวานปลุกให้เขาหลุดจากภวังค์ความคิด “อาห์ อืม”เมื่อเพิ่งนึกได้ว่าต้องถอดแจ๊คเก็ตยีนส์ให้เธอสวม “อ้อ เดี๋ยวฉันต้องถอดเสื้อตัวนี้ให้เธอใส่นะ”เขารีบถอดทันที “สวมซะ แต่ก่อนอื่นเธอต้องถอดชุดคลุมเน่าๆออกแล้วสวมแจ็คเก็ตฉันแทน..” “เอ่อ ได้ค่ะ แต่” “เห้อ ฉันไม่มองหรอกน่า” เอ่ยอย่างรู้ทัน และเอื้อมมือไปปิดกระจกมองหลังเพื่อให้มั่นใจหล่อนจึงถอดเสื้อคลุมตัวยาวออกเผยเสื้อกล้ามสีขาวกับหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่จนล้นขอบเสื้อกล้าม สวนท่อนล่างนั้นโชคดีที่กระโปรงด้านในไม่เปื้อนมาก “เสร็จแล้วก็มานั่งเบาะข้างฉันสิ” “ค่ะ” หล่อนช้อนลูกน้อยที่กำลังหลับปุ๋ยไว้แนบอกก่อนก้าวเท้าข้ามมานั่งเบาะข้างเขา “เอาล่ะ พวกนั้นมันเลือกกำจัดเฉพาะคนซุนดาลีที่หลงเหลืออยู่ ฉันคือนักท่องเที่ยวมันไม่ทำอะไร ฉะนั้น เธอต้องแสดงว่าเป็นเมีย และนี่ก็คือลูกฉันนะ ห้ามทำหน้าตื่นกลัวเด็ดขาด โอเคไหม?” “ค่ะ” หล่อนหายใจเข้าลึกสุดก่อนผ่อนลมหายใจออกช้าๆ เมื่อด่านอันตรายนั้นเข้าใกล้ทุกขณะ เขายกฝ่ามือชูนิ้วขึ้นเป็นสัญญาณให้เธอเตรียมพร้อม “สาม สอง หนึ่ง..เริ่ม”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more