“ไม่ออก แต่งเป็นสามีข้าแล้วไม่คิดจะทำหน้าที่หรือเจ้าคะ ข้าไม่ยอมเด็ดขาด ถ้าพี่เหยี่ยเหรินออกจากห้องหอนี้ข้าจะป่าวประกาศไปทั่วทั้งวังหลวงว่าพี่เหยี่ยเหรินเป็นชายนิยมตัดแขนเสื้อ ทิ้งพระชายาผู้งดงามล่มเมืองไว้ในห้องหอ” สมองน้อยๆ คิดหาทางฉุดรั้งไม่ให้พระสวามีออกไปไหนได้
“ปล่อยข้า!! เจ้าบ้าไปแล้วเหรอเสี่ยวอิง” พระองค์ตรัสสุรเสียงดุดัน แต่อีกฝ่ายก็กอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยแขนน้อย
“บ้าอะไรเจ้าคะเสด็จพี่ เสด็จพี่นั่นแหละบ้าจะมาทิ้งข้าไปแบบนี้ได้ยังไงละเพคะ พี่เหยี่ยเหรินขาาาาาอยู่กับเสี่ยวอิงเถอะนะเพคะ เสี่ยวอิงไม่อยากอยู่คนเดียว” เสี่ยวอิงกอดเอวขององค์ไท่จื่อเอาไว้แน่นทำเสียงอ้อนใส่พระสวามีอย่างน่าเอ็นดู
“เฮ้อ เจ้านี่เป็นสตรีเช่นไรกันถึงได้กล้าทำได้ถึงเพียงนี้ ปล่อยข้า” พระองค์แกะมือของเสี่ยวอิงออก ก่อนจะหันหน้ามาจ้องใบหน้างดงามแบบอึ้งๆ นางช่างงดงามดังเทพธิดาเสียจริงหัวใจที่เคยสงบนิ่งพลันสั่นไหวขึ้
