“พี่เหยี่ยเหริน ปล่อยนะเพคะจะลากไปถึงไหน ปล่อย!” ร่างบอบบางสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมพร้อมกับใช้น้ำเสียงที่ห้วนขึ้นตามแรงอารมณ์// ลากอย่างกับกูเป็นวัวเป็นควายเลย อิงชักจะหงุดหงิดแล้วนะ
“นี่เจ้ากล้าขึ้นเสียงใส่ข้างั้นเหรอหวางเฟย” องค์ไท่จื่อมองพระชายาด้วยความโกรธที่นางกล้าขึ้นเสียงใส่พระองค์นับตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครกล้าพูดเช่นนี้กับพระองค์เลยสักคน
“ทีพี่เหยี่ยเหรินมีเมียเพิ่มยังกล้า แค่นี้ทำไมข้าจะไม่กล้าล่ะ มีอะไรจะเถียงมั้ยเพคะ” ความหวงแหนของเสี่ยวอิงเริ่มปะทุขึ้นเรื่อยๆ // หอก็ไม่ยอมเข้าเพราะแบบนี้นี่เอง ค่อยดูคืนนี้แหละยังไงก็ต้องจับทำผัวจริงๆ ให้ได้ ไม่งั้นอายอีเจ้จูตายเลย
“นั่นมันหน้าที่ข้าหาได้เต็มใจรับนางเข้ามาเป็นสนมไม่หากเจ้าไม่พอใจก็เพียงแค่บอกตรงๆ เท่านั้น แต่เจ้านั้นผิดเป็นสตรีออกเรือนไปนั่งให้บุรุษอื่นป้อนข้าว สมควรแล้วหรืออย่างไร” ใช่เพียงแค่นางที่ในใจร้อนรุ่มแต่พระองค
