ชายาจอมป่วน

ตอนที่ 5 สมรสพระราชทาน

นับแต่วันที่ฮองเฮาขอตำหนักเหมยกุยให้นาง นางก็ไม่ได้ไปไหนอีกเลยนอกจากไปดูแลกิจการร้านเหล้าฮองเฮาเพื่อนรักให้กิจการมันเจริญงอกงามเพิ่มมากขึ้น เสี่ยวอิงรู้สึกมีความสุขกับการทำงานอย่างมาก รวมทั้งการแอบลอบมองไปยังตำหนักขององค์ไท่จื่อที่อยู่ติดกันทุกเมื่อเชื่อวัน ยิ่งเวลาที่ร่างสูงสง่านั่งจิบชาที่ข้างบ่อปลาคราฟนานาพันธุ์อย่างสุขใจ นางก็มองด้วยความเปี่ยมสุขไม่ต่างกันเท่าใดนัก // คนอะไรหล่อได้หล่อดี อย่างกับพระเอกหนังแหนะ เสี่ยวอิงคิดพร้อมกับเดินเข้าไปมองหน้าหล่อเรื่อยๆ ก่อนที่เท้าน้อยๆ จะเหยียบเข้ากับกิ่งไม้แห้ง

แกร๊กๆ

“ใคร!! ออกมาเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงดุดันตรัสขึ้นอย่างไม่พอพระทัยที่มีคนมาขัดเวลาจิบชาของพระองค์ให้สะดุดลง

“ขะ ข้าเองเพคะ” เสี่ยวอิงเอ่ยเสียงสั่นๆ เมื่อเจอเข้ากับสายตาดุดันที่จ้องมองมาที่ร่างของนาง

“เข้ามาที่ตำหนักข้าด้วยเหตุใด ตำหนักเจ้าอยู่ติดข้าก็จริง แต่มิใช่เจ้าจักแอบเข้ามาตามอำเภอใจได้” องค์ไท่จื่อเหยี่ยเหรินกล่าวตำหนินางกำนัลเพื่อนสนิทของฮองเฮาอย่างไม่ชอบใจนัก นอกจากนางจะแอบเข้ามาแล้วไหนจะสายตาเป็นประกายที่นางจ้องมองมาที่พระองค์อีก นางมิรู้เลยหรืออย่างไรว่ามิควรใช้สายตาเช่นนี้มองบุรุษผู้ใด // น่าตายนักมองข้าราวกับจะจับกินเสียให้ได้

“ข้าเดินเล่นเพลินไปหน่อย ต้องขออภัยเพคะ ว่าแต่พระองค์ทำสิ่งใดอยู่เพคะ ข้านั่งเล่นด้วยได้หรือไม่” นางกล่าวขออย่างไม่นุกเกรงกลัวคนตรงหน้าที่แสนดุดันเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับหลงไหลใบหน้าเรียบนิ่งนั้นยิ่งกว่าเก่าอีก // เย็นชามาก แบบอิงอิงชอบ อร๊ายยยย สามีของอิงอิง เสี่ยวอิงคิดในใจอย่างขัดเขิน

“อืม จะมานั่งเล่นก็เงียบๆ ข้ามิชอบเสียงดัง” แม้อยากจะเอ่ยปฏิเสธแต่ดวงตากลมโตอ้อนวอนนั้นก็ทำให้พระองค์ตรัสมันออกไปไม่ได้นอกจากอนุญาติให้นางเข้ามานั่งข้างๆ ด้วยท่าทางดีใจอย่างล้นเหลือ // ช่างทำตัวราวกับเด็กมิรู้ความทั้งที่นางนั้นเป็นดรุณีน้อยที่แสนงดงามและยั่วยวนตัณหาของคนที่อยู่ใกล้ๆ ได้ไม่ยาก

“ขอบพระทัยเพคะ เออ พระองค์ชอบปลาคราฟเหรอเพคะ” เงียบได้ไม่นานเสียงหวานสดใสก็เริ่มดังขึ้นถามคนหน้านิ่งที่เหลือบมองนางเพียงนิดก่อนจะกลับไปมองปลาในสระเช่นเดิม

“อืม” พระองค์ตอบเพียงเท่านั้น ทำเอาเสี่ยวอิงถึงกับแอบเบะปากกับความขี้เก็กของว่าที่สามี

“ขออภัยพะยะคะ ที่มาขัดเวลาของพระองค์ ข้ามีราชโองการจากฮ่องเต้มาพะยะคะ” ขันทีเอ่ยเสียงเล็กพร้อมกับทำความเคารพองค์ไท่จื่อ

“อืม” องค์ไท่จื่อตรัสเท่านั้นก่อนจะคุกเข่าลงรับฟังราชโองการ มอรู้น้องชายคิดทำอะไรอีกถึงได้ออกราชโองการมาถึงพระองค์ คราก่อนก็นางสนมมากมาย มิรู้จะหวงฮองเฮาไปถึงไหนกัน

“มีด้วยความดีความชอบที่องค์ไท่จื่อช่วยเหลือย้านเมืองมาหลายคราองค์ฮ่องเต้จึงได้ยกนางกำนัลเสี่ยวอิงให้เป็นพระชายาขององค์ไท่จื่อเหยี่ยเหรินและจะมีงานเฉลิมฉลองอีกสิบห้าวัน จบราชโองการ” เสียงขันทีจบลงพร้อมกับความตกใจของเสี่ยวอิง ที่หันไปมองหน้าว่าที่เจ้าบ่าวแบบลุ้นๆ

“น้อมรับราชโองการ” เสียงราบเรียบตรัสอย่างไร้อารมณ์