“เสด็จพี่อย่าได้ทรงกริ้วเลยทุกอย่างที่ลี่เอ๋อร์ทำไปก็เพราะอดสงสารพระชายาเท่านั้น พวกข้ารักเสด็จพี่เช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง หากจะทรงกริ้วก็ทรงกริ้วแต่เพียงข้าเถิดพ่ะย่ะค่ะ ที่ไม่ห้ามลี่เอ๋อร์” ฮ่องเต้ออกโรงปกป้องรับผิดแทนฮองเฮาเมียรักเมื่อเห็นพี่ชายนั้นทรงเกรี้ยวกราดได้ถึงเพียงนี้เห็นทีสิ่งที่เมียรักคิดว่าพี่ชายพระองค์ไม่รักพระชายาคงจะคิดผิดแล้ว
“สงสารเสี่ยวอิงจนต้องให้อ๋องสามพานางหนีไปงั้นหรือ พวกเจ้าให้ชายอื่นพาเมียข้าหนียังกล้าพูดว่ารักข้างั้นเหรอ” พระองค์มองน้องชายกับสตรีที่พระองค์รักดุจดั่งน้องสาวด้วยสายพระเนตรที่ตัดพ้อและผิดหวังอย่างหาที่เปรียบมิได้ ไม่คิดเลยว่าคนที่ทำให้พระชายาจากอกไปจะเป็นคนใกล้ตัวเช่นนี้
“ไม่ต้องเพคะ พี่เหยี่ยเหรินโทษแต่คนอื่นไม่เคยมองตัวเองสักนิด เสี่ยวอิงเป็นสหายรักคนเดียวที่ข้ามีนางถูกท่านขังราวกับสัตว์เลี้ยง ออกไปหาใครไม่ได้นางก็ยอมทน แต่ที่นางทนอยู่ที่นี่ไม่ได
