“บังอาจ!!!!! เมียข้าหายไปทั้งคนพวกเจ้าบอกมาได้อย่างไรว่าไม่รู้ หัวที่มีอยู่บนบ่าคงไม่อยากมีกันแล้วใช่หรือไม่” องค์ไท่จื่อชี้หน้าทหารที่เฝ้าพระชายาด้วยพระทัยที่ลุกโชนดังเปลวเพลิง พระองค์ในตอนนี้แทบจะเอากระบี่ปลิดชีวิตทหารที่เฝ้าพระชายาให้ตายไปตามๆ กัน
“ขอประทานอภัย พวกกระหม่อมเฝ้าอยู่ไม่ได้ขาดและไม่เห็นทางว่าพระชายาจะออกไปทางไหนได้จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ แล้วช่วงสองวันมานี้ก็ไม่มีใครมาเยี่ยมพระชายาเลยสักคน” ทหารกล่าวรายงานแบบกล้าๆ กลัวๆ คราแรกพวกเขาไม่คิดว่าองค์ไท่จื่อจะกริ้วโกรธได้ถึงเพียงนี้
“สตรีตัวเล็กๆ นิดเดียว พวกเจ้ายังคุ้มกันไม่ได้ ออกไป! ออกไปตามหาเมียข้าให้หมด ถ้าไม่เจอก็ไม่ต้องกลับมา ไป!!” องค์ไท่จื่อตวาดทหารจนทุกคนรีบก้มหน้าทำความเคารพแล้วรีบหนีออกไปโดยไม่รั้งรอสิ่งใด เพราะไม่มีใครเคยเห็นองค์ไท่จื่อเกรี้ยวกราดได้มากมายถึงเพียงนี้มาก่อน
“เจ้าจะหนีเปิ่นหวางไปไม่ได้นะเสี่ยวเอ๋อร์ เปิ่นห
