“ขออภัย ข้าเพียงแต่ตกใจ เป็นอย่างไรบ้าง” ร่างสูงสง่ารีบเข้าไปอุ้มประคองเอาคนงามขึ้นมานั่งบนเตียง พร้อมกับส่งสารตาสำนึกผิดไปให้ ถึงพระองค์จะไม่ได้รักใคร่นางนักแต่ครั้งนี้ก็เผลอรุนแรงเกินไป ใครจะคิดว่านางจะมาก้มหน้าปล่อยผมยาวสยายแบบนี้ พระองค์ถึงได้ตกพระทัยแบบนี้
“ปล่อยข้า!! หึย!! ถีบมาได้นะเพคะ” เสี่ยวอิงสะบัดตัวออกจากการประคองอย่างโมโห โอ๊ย! เจ็บก็เจ็บถีบมาได้ตีนหนักเหลือเกินผัวกู
“เจ้าเจ็บมากเลยหรือ” องค์ไท่จื่อเสียงอ่อนโยนลงเมื่อเห็นว่าพระชายาของพระองค์นั้นไม่พอใจพระองค์อย่างที่พระองค์ไม่เคยเจอท่าทีเช่นนี้มาก่อน
"ลองโดนดูบ้างมั้ยละเพคะจะได้รู้" ใบหน้างดงามสะบัดนี้ไปที่ทางด้วยความหงุดหงิดในใจ ความเจ็บแปลบที่สะโพกยังไม่ลดหายไป
"โกรธข้าหรือ" สุรเสียงของพระองค์ตรัสถามด้วยความกังวลใจและรู้สึกผิด ทั้งใจของพระองค์ยังรู้สึกใจหวิวๆ เวลาที่เห็นแม่คนงามแสดงสีหน้าแง่งอนใส่พระองค์
"ข้าโกรธท่านได
