บทที่ 6 : คนใจร้าย 1
1157 Words
บนเตียงกว้างอันแสนจะนุ่นนิ่มน่าสัมผัสแต่คนที่กำลังทอดกายนอนกลับพลิกไปพลิกมาแม้จะพยายามข่มตาหลับเท่าไหร่ก็ยังนอนไม่หลับสักที ส่วนต้นเหตุคงเป็นเพราะบุรุษร่างสูงใหญ่ในสระว่ายน้ำยังคงรบกวนอยู่ในห้วงความคิดไม่ยอมหลุดออกไปไหน
ห้าปีแล้วกับการจากกันโดยไม่มีคำร่ำลา ห้าปีที่เธอพยายามจะติดต่อหาเขาหลังจากที่ได้โทรศัพท์พร้อมรหัสไลน์ใหม่ที่ถูกเปลี่ยนแปลงคืนจากบิดา แม้จะพยายามไปตามหาที่บ้านก็ไม่พบ เขาหายไปราวกับเข้าไปในกลีบเมฆจนเธอไม่รู้จะติดต่อเขายังไง ข่าวคราวของเขาเงียบหายไปจนกระทั่งเธอได้มาพบเขาอีกครั้งในวันนี้
แต่ดูเหมือนเขาจะเปลี่ยนไปมาก เขาหายไปไหน ไปทำอะไร และตอนนี้เขาทำอาชีพอะไร ทำไมต้องมีบอดี้การ์ดล้อมตัวเขาแน่นหนาแบบนั้น นั่นเป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจซึ่งวันใหม่ยังไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้
“ฉันจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว!”
วันใหม่สบถออกมาเมื่อไม่สามารถข่มตานอนหลับได้อีกต่อไป หญิงสาวดีดตัวลุกจากเตียงแล้วคว้าเสื้อคลุมมาสวมใส่ไว้ ก่อนที่จะรีบเดินออกจากห้องนอนของตัวเองตรงไปที่สระว่ายน้ำของโรงแรมอีกครั้ง
เมื่อเดินมาถึงก็พบว่าเขาและบอดี้การ์ดไม่อยู่ที่นั่นแล้ว หญิงสาวยืนครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะตัดสินใจเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง แต่เมื่อก้าวผ่านห้องพักหนึ่งก็ต้องชะงักเท้าหยุดยืนนิ่ง
“เข้าใจหน้าที่ของตัวเองดีแล้วใช่ไหม ห้ามถามอะไรเกินตัว ห้ามทำให้ท่านหงุดหงิดใจ ถ้าเสร็จธุระแล้วก็กลับออกมาพร้อมเช็ค…อ้อ แล้วรู้ไว้ด้วยว่าท่านไม่ชอบคนเจ้ากี้เจ้าการ เพราะฉะนั้นอย่าคิดฝันอะไรเกินตัว”
ชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำเอ่ยกับหญิงสาวร่างงามได้สัดส่วน ใบหน้างามแต่งเติมไปด้วยเครื่องสำอางสีเข้มจัดในชุดเดรสสั้นลายเสือรัดรูป บ่งบอกชัดเจนว่าเธอมาที่นี่เพราะอะไร
“ฉันรับทราบแล้วค่ะ จะให้เข้าไปได้หรือยัง”
สาวนางนั้นบอกอย่างรำคาญก่อนที่การ์ดจะผายมือเชิญเข้าไปในห้องพักหรู ซึ่งมีการ์ดอีกคนคอยทำหน้าที่เปิดปิดประตูให้
“เดี๋ยวก่อนนะครับ คุณผู้หญิง”
เสียงทักของการ์ดคนเดิมกับที่สระว่ายน้ำ เดินมาขวางทางไว้ ทำให้วันใหม่ที่กำลังจะก้าวเดินตรงมาหาต่อต้องหยุดชะงักเท้าไว้กับที่
“คุณผู้หญิงเป็นใครครับ”
“เอ่อ….ฉะ…ฉัน เป็น…”
วันใหม่พูดเหมือนคนติดอ่าง เมื่อคิดไม่ออกว่าจะบอกกับการ์ดยังไงดีเพื่อให้เธอได้พบกับอันเดรีย ในใจคิดกังวลถึงด้านในห้องไม่กล้าคิดเลยว่าเขาและสาวสวยคนนั้นกำลังจะทำอะไรกัน
“ว่าไงครับ คุณเป็นใคร”
ถามซ้ำเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังอ้ำอึ้ง จังหวะนั้นเองที่วันใหม่คิดอะไรออก เธอจึงรีบบอกไป
“ฉันเป็นแฟนของคุณอันเดรียเจ้านายของพวกคุณ ขอฉันไปพบเขาหน่อย”
‘ใช่แฟน! ตราบใดที่ยังไม่ได้บอกเลิกก็ยังคงเป็นแฟนได้อยู่ใช่ไหม’
วันใหม่คิดเข้าข้างตัวเองในใจ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าหลายๆสิ่งหลายๆอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขายังจำเธอได้อยู่หรือเปล่า
“แฟน!!”
การ์ดหนุ่มสองคนหันมามองหน้ากันแล้วก็ต้องกลั้นขำไม่ให้หลุดออกมา เพราะเรื่องแบบนี้เขาเคยเจอบ่อย ผู้หญิงที่มักจะมาแอบอ้างว่าเป็นแฟนกับเจ้านายตนเพื่อที่จะได้เข้าถึงตัวท่าน
“พวกผมว่า คุณผู้หญิงกลับไปก่อนดีกว่านะครับ ตอนนี้ท่านต้องการพักผ่อน”
ท่าทางผายมือเชิญกลับไปทางเดิมของการ์ดบ่งบอกชัดเจนว่าเพวกเขาไม่เชื่อสิ่งที่เธอพูดจนหญิงสาวรู้สึกหัวเสีย
“พักผ่อนบ้าอะไร เมื่อกี้ยังมีผู้หญิงเข้าไปได้เลย”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหึงหวงหรืออะไรทำให้เธอเผลอตะคอกใส่หน้าชายฉกรรจ์ทั้งสองจนลืมที่จะกลัวพวกเขาไปเสียสนิท
“นั่นเป็นคนที่ท่านนัดไว้ครับ ส่วนคุณไม่ได้นัดไว้เชิญออกไปได้แล้วครับ”
“ไม่ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันต้องคุยกับเขา พวกคุณนั่นแหละถอยไป”
ตอนนี้วันใหม่เหมือนคนบ้าคลั่งเดินพุ่งชนชายฉกรรจ์ร่างยักษ์ตรงหน้าโดยไม่สนใจอะไรแล้ว เพราะในใจร้อนรุมแทบจะระเบิด
“อย่าให้พวกเราต้องใช้กำลังเลยนะครับ คุณผู้หญิง”
การ์ดเตือนด้วยความหวังดี แต่เธอก็ไม่ยอมฟัง หญิงสาวพยายามที่จะตรงไปยังประตูห้องพัก เมื่อการ์ดเห็นท่าไม่ดีเลยต้องรีบจับเธอไว้
“ไม่นะ ปล่อย!”
วันใหม่ร้องกรี๊ด! พยายามดิ้นให้หลุดจากการถูกหิ้วปีกลากออกมาจากการ์ดทั้งสอง หญิงสาวพยายามสุดความสามารถที่จะต่อสู้ด้วยแรงอันน้อยนิด แต่มีหรือแรงผู้หญิงตัวเล็กๆจะสู้แรงของชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ถึงสองคนได้ ฉะนั้นสิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือการแหกปากเสียงดังเพื่อเรียกคนที่อยู่ด้านในให้ออกมา
“เอะอะอะไรกัน ดังไปถึงข้างใน”
คนที่โผล่ออกมาจากด้านในตะคอกถามการ์ดหน้าห้องด้วยอาการหัวเสียที่ถูกรบกวนจนไม่เป็นอันทำอะไร
“พี่อัน…”
เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มแผ่วเบา พร้อมน้ำตาคลอเป้าแทบไหลออกมาเมื่อพบว่าคนที่โผล่หน้าออกมานั้นเป็นใคร วันใหม่อยากวิ่งเข้าไปกอดเขาด้วยความคิดถึงสุดหัวใจแต่ติดที่ถูกจับไว้แน่นหนาจนไม่สามารถดิ้นหนีไปไหนได้
“ผู้หญิงคนนี้มาแอบอ้างว่าเป็นแฟนของท่านเพื่อจะขอพบท่านครับ พวกเราก็เลยจะนำตัวออกไป”
การ์ดคนหนึ่งรายงานเจ้านายหนุ่มพร้อมหันมาทางหญิงสาวในอ้อมแขน อันเดรียเหลือบมองเธอเพียงแวบเดียวก่อนที่จะออกคำสั่งเด็ดขาด! กับการ์ด
“นำตัวเธอออกไป แล้วอย่าให้ใครมารบกวนเวลาพักผ่อนของฉันอีก”
สิ้นคำสั่งเรียบเย็นเฉียบขาด ประตูห้องก็ถูกปิดลงทันที พร้อมๆกับหัวใจดวงน้อยที่แหลกสลายราวกับแก้วที่ถูกปาลงพื้นแรงๆ ร่างบางที่พยายามดิ้นรนขัดขืนในตอนแรกอ่อนแรงลงไม่มีแม้แต่แรงทรงตัว มาถึงตอนนี้วันใหม่ยอมให้การ์ดหิ้วปีกเธอออกจากบริเวณนั้นอย่างง่ายดาย
- Writer
