บทที่ 4 : จุดเปลี่ยน 3
803 Words
ทางด้านวันใหม่เพิ่งได้รับรู้ความจริงจากผู้เป็นแม่ว่าครอบครัวเธอนั้นกำลังจะถูกฟ้องล้มละลาย และพวกเธอก็จำต้องย้ายออกจากบ้านหลังใหญ่ที่เธอได้เกิดและเติบโตมาอย่างกะทันหันรวมทั้งมหาวิทยาลัยด้วย
แม้จะโศกเศร้าเสียใจแค่ไหนเธอก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเท่ากับการถูกกีดกันเรื่องความรัก เพราะตอนนี้ชีวิตของแฟนหนุ่มกำลังเผชิญกับมรสุมไม่ต่างจากเธอ แม้เธออยากเคียงข้างอยากไปหาอันเดรียมากแค่ไหนก็ไม่สามารถทำได้ เพราะต้องย้ายถิ่นฐานอย่างกะทันหันจนแทบไม่มีเวลาเตรียมตัวเช่นกัน
“ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นละลูก นี่ก็สามเดือนแล้วนะที่เราย้ายมาอยู่เมืองนนท์ หรือว่าลูกยังไม่คุ้นเคยกับบ้านสวนริมคลอง”
ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาว ที่ตอนนี้ทอดสายตามองน้ำคลองที่ไหลอ้อยอิ่งด้วยใบหน้าเศร้าหมอง
“เปล่าค่ะคุณแม่”
หญิงสาวหันมาปฏิเสธ เพราะเรื่องที่ตัวเองมานั่งเศร้าไม่ใช่เพราะต้องย้ายจากบ้านใหญ่หรูหราในเมืองกรุง มาอยู่บ้านสวนริมคลองเล็กๆที่ต่างจังหวัดแต่อย่างใด หากแต่เป็นเพราะยังคงคิดถึงใครบางไม่เสื่อมคลาย และดูเหมือนว่าแรมเดือนจะรู้ความรู้สึกของลูกสาวดีจึงขยับลงมานั่งข้างๆพร้อมโอบไหล่มนดึงให้โน้มมาพิงอก
“หรือว่าหนูยังคิดถึงพี่อันอยู่”
“….”
เสียงเงียบของลูกสาวเป็นคำตอบที่ชัดเจนโดยไม่จำเป็นต้องพูดมันออกมา
“แม่ขอโทษนะที่ช่วยอะไรหนูไม่ได้”
อดีตคุณนายแรมเดือนที่ตอนนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นนางแรมเดือนคนธรรมดาเพราะสถานการณ์ทางการเงินบีบบังคับ เอ่ยอย่างรู้สึกผิดที่ช่วยอะไรลูกสาวไม่ได้
“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ บางทีเราอาจจะไม่ได้เกิดมาคู่กัน”
วันใหม่พยายามมองโลกในแง่บวกไว้ และไม่อยากโทษว่าเป็นความผิดของใคร
“ถ้าอย่างนั้นลูกก็รีบไปแต่งตัวได้แล้วนะ เย็นนี้เราต้องไปงานหมั้นกัน”
เมื่อเห็นว่าลูกสาวเติบโตเป็นผู้ใหญ่ คิดอ่านโตขึ้นและไม่ทำให้เรื่องราวแย่ไปกว่าเดิมนางก็รู้สึกสบายใจ
“ค่ะคุณแม่”
วันใหม่รับคำก่อนจะเดินเข้าบ้านไป แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อผู้เป็นพ่อทักไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อนวันใหม่”
“คุณพ่อมีอะไรจะคุยกับหนูเหรอคะ”
เสียงหวานเอ่ยถามทั้งที่ไม่ยอมหันมามองหน้า ซึ่งกิริยาหลบหน้าหลบตาไม่ยอมพูดคุยกับผู้เป็นพ่อนี้ เกิดขึ้นตั้งแต่วันที่ถูกยึดโทรศัพท์และถูกสั่งให้เลิกติดต่อกับคนรักหนุ่มแล้ว
“ยังโกรธพ่ออยู่เหรอ”
“….”
ความเงียบนั้นไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าลูกตัวเองยังโกรธอยู่ ซึ่งเขาก็พยายามทำใจไว้แล้ว แต่เมื่อปล่อยไปยิ่งนานความสนิทระหว่างพ่อลูกก็ลดน้อยลงไปทุกทีจนตอนนี้สถานการณ์ดูย่ำแย่ลงไปมาก
“หลังกลับมาจากงาน พ่อจะคืนโทรศัพท์ให้”
และในที่สุดเขาก็ต้องยอมเป็นฝ่ายที่อ่อนให้กับลูกสาว เพราะไม่อยากเป็นพ่อที่ถูกลูกสาวเพียงคนเดียวเกลียดจนไม่แม้แต่อยากจะมองหน้าเหมือนทุกวันนี้
“พ่อพูดจริงเหรอคะ”วันใหม่รีบหันขวับมาหาพ่อ ย้อนถามรวดเร็วไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“พูดจริงสิลูก”
คำตอบของผู้เป็นพ่อ ทำให้เธอแทบอยากจะกระโดดด้วยความดีใจแต่ก็ต้องสงวนกิริยาตัวเองเอาไว้
“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ”
หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณผู้เป็นพ่อ เก็บซ่อนความดีใจไว้ในอกพร้อมนึกถึงใครบางคนที่เธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะรีบติดต่อเขาทันทีที่ได้รับโทรศัพท์คืน
“หนูขอโทษนะคะที่พูดจาไม่ดีกับคุณพ่อ แล้วทำกิริยาไม่น่ารักกับคุณพ่อด้วย”
เธอเสียใจกับสิ่งที่ได้แสดงกิริยาไม่ดีกับผู้เป็นพ่อ เพราะตอนนั้นเธอโกรธมากที่ท่านใจร้ายกับเธอมากจนเกินไป แม้จะรู้ดีว่าที่ท่านทำไปทั้งหมดเพราะความหวังดีก็ตามที
“พ่อเข้าใจ พ่อเองก็ต้องขอโทษหนูด้วยที่ทำร้ายจิตใจของหนู แต่ทุกอย่างที่พ่อทำก็เพราะพ่อรักลูกนะ”
“ค่ะ หนูทราบค่ะ”
“ขอบคุณที่เข้าใจพ่อ”
สองพ่อลูกสวมกอดกันด้วยความเข้าใจ ความรู้สึกดีๆระหว่างพ่อลูกกลับมาดีขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยขอตัว
“หนูขอตัวก่อนนะคะ จะรีบไปแต่งตัว”
กล่าวจบก็รีบวิ่งขึ้นบันไดด้วยความดีใจ เพราะวันนี้ถือว่าเป็นวันดีที่สุดสำหรับเธอ
- Writer
