วีณานั่งเกร็งอยู่บนรถตลอดระยะทางที่มายังไร่สิงห์หล คิดวนไปวนมาว่าบุพการีทั้งสองของพ่อเลี้ยงสิงห์หลจะยอมรับหล่อนได้มั้ย แล้วคนงานอีกจะยอมรับหล่อนได้จริง ๆ หรือไม่
“เป็นอะไร นั่งเงียบตลอดทางเลย” ชายหนุ่มเมื่อเห็นเด็กสาวเอาแต่เงียบมาตลอดจึงเอ่ยทักขึ้น
“หนูกลัวคุณท่านทั้งสองไม่ชอบค่ะ” หน้าสวยครุ่นคิดอย่างกังวล
“อย่ากลัวเลย ท่านทั้งสองใจดีจะตาย รับรองท่านต้องรักหนูเหมือนที่ฉันรัก” เสียงเข้มพยายามปลอบใจเมียเด็กของเขา
“แล้วถ้าท่านไม่ชอบละคะ หนูกังวลจัง”
“เอาน่า อย่าเพิ่งคิดในแง่ร้ายสิ ยิ้มสวย ๆ เข้าไว้”
“ค่ะ” หน้าหวานยิ้มให้คนรักรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง รถแล่นมาได้สักพักก็มาถึงตึกใหญ่ที่คนในไร่ต่างพากันรู้จักเป็นอย่างดี เพราะมันเคยเป็นเขตต้องห้ามของคนงานในไร่ไม่ให้เข้ามายุ่งวุ่นวายที่เขตบริเวณนี้ ไม่คิดไม่ฝันว่าวันหนึ่งหล่อนจะได้สิทธิ์ก้าวเข้ามาตรงนี้อย่างไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ คล้ายอย่างเคย
