เมียลับนายสิงห์

ตอนที่ 2 สาวน้อยวีณา

สาวน้อยวีณา เด็กที่เพิ่งจบชั้นมัธยมปลายมาหมาด ๆ หล่อนอยู่บ้านกับป้าของหล่อน ฐานะทางบ้านค่อนข้างยากจนเพราะผู้เป็นป้าติดการพนัน ทำให้หล่อนนั้นไม่มีโอกาสได้เรียนต่ออย่างคนอื่นเขา ป้าไม่ค่อยชอบหลานสาวคนนี้สักเท่าไหร่นัก ที่อดทนเลี้ยงมันมาเพราะบ้านเป็นชื่อของวีณา มารดาได้ยกให้ตั้งแต่ยังมีชีวิตอยู่

ป้าของสาวน้อยถึงต้องเลี้ยงดูแต่ก็ไม่ค่อยจะใส่ใจจะดูแลมากนัก ปล่อยปละละเลยและยิ่งโตความสวยความสาวนั้นดันไปถูกตาต้องใจเจ้าหนี้ของป้า ทำให้หล่อนต้องหนีออกมาขอทำงานและอยู่ในไร่สิงห์หล แม้ว่าจะต้องทำงานเหนื่อยหน่อยแต่สำหรับคนการศึกษาน้อยแบบหล่อนก็ไม่มีทางให้เลือกมากนัก อีกอย่างคือหล่อนแอบชอบเจ้าของไร่นี้มานานหลายปีเพราะเขาเคยช่วยหล่อนเมื่อครั้งก่อน

ภาพในวันนั้นคงชัดเจนแจ่มชัดอยู่ภายในหัว ความสุภาพใจดีของสิงห์หลฝังแน่นในใจหล่อนทุกขณะ ไม่มีทางลืมเลือนรักแรกของตนเองได้

“โอ๊ย!” สาวน้อยวัยสิบห้าร้องโอดโอยเมื่อจักรยานคู่ใจทำพิษพาหล่อนลงมานอนเล่นข้างทาง

“เป็นอะไรมั้ยหนู” เสียงนั้นถาม

หล่อนหันไปตามเสียงเข้มก็พบกับใบหน้าดุเถื่อนแต่กลับหล่อเหลา ผิวของชายหนุ่มเป็นสีเข้มจากการทำไร่ตากแดด

“ไม่ค่ะ หนูไม่เป็นไร” วีณาส่ายหน้ารัว

“ระวังหน่อย เจ็บตัวมาจะไม่คุ้ม” เขามองเด็กสาวอย่างเอ็นดู

“หนูจะระวังตัวมากขึ้น ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะคะ”

“ฉันจะไปส่ง ส่วนรถทิ้งไว้นี่แหละเดี๋ยวให้คนในไร่ซ่อมให้” ชายหนุ่มอาสาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บ แม้จะไม่มากแต่เป็นเด็กผู้หญิงมาอยู่ตามลำพังก็อดห่วงไม่ได้

วีณาตกหลุมรักชายหนุ่มตั้งแต่ครั้งนั้น ตอนเขามาช่วยตอนที่จักรยานล้ม หล่อนก็เฝ้าเพ้อฝันถึงเจ้าของไร่และตำแหน่งนายหญิงของที่นี่ทุกวันคืน

สาวน้อยทำท่าเคลิ้มฝัน ทว่าเมื่อรู้สึกคล้ายกับมีคนมองอยู่ หล่อนก็สบเข้ากับดวงตาคมกริบที่มองหล่อนอยู่ ใจดวงน้อยเต้นเกือบไม่เป็นจังหวะที่เจอกับชายหนุ่มที่ตนเฝ้าฝันถึงมานาน หน้าแดงเขินอายขึ้นสี นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มเกิดความพอใจ ที่ทำให้สาวน้อยที่เขามองอยู่ดูท่าทางก็คงจะปลื้มเขาอยู่ไม่น้อย

“นังวี เอ็งรีบเด็ดเขาสิวะ ข้ารีบใช้” ยายแจ่มตะโกนเอ็ดที่เด็กสาวทำอะไรชักช้ายืดยาด

“จ้า ๆ” หล่อนขานรับก่อนรีบทำงานของตนเองให้เสร็จ หล่อนบอกตัวเองเสมอหากได้เป็นนายหญิงที่นี่หล่อนจะต้องสุขสบายและปลอดภัยจากพวกเจ้าหนี้ที่อยากได้หล่อนไปเป็นเมีย

ทุกคนในละแวกนี้ย่อมรู้ดีว่าสิงห์หลเจ้าของไร่มีอิทธิพลมากพอจะสามารถปกป้องหล่อนได้ในฐานะเจ้านาย

“ทำให้เสร็จเดี๋ยวข้าจะให้คนพาไปดูห้องพัก” ยายแจ่มหัวหน้าแม่บ้านบอกสาวน้อย

“จ้า” หล่อนรับคำเร่งทำงานที่คนโน้นใช้ทีคนนี้ใช้ทีจนเสร็จ สาวใช้ชื่อนิลจึงพาหล่อนมายังห้องพักคนใช้ใกล้ ๆ ตึกใหญ่เพราะมีเพียงห้องเดียวที่เหลืออยู่ นี่เป็นห้องของคนงานเก่าที่ถูกรถชนตายทุกคนต่างหวาดกลัวจึงไม่มีใครกล้าไปพัก นิลที่หมั่นไส้สะใจที่เห็นสาวน้อยได้มาพักห้องนี้

“อะ นี้ห้องของเอ็ง เก็บกวาดให้สะอาดละกันข้าไปละ หลังนั้นตึกใหญ่ห้ามเข้าไปวุ่นวายเด็ดขาด พวกคุณท่านเขาไม่ชอบ”

“ขอบคุณค่ะ” เสียงหวานขอบคุณสาวใช้ที่ดูท่าทางไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก ก่อนจะลงมือเก็บกวาดห้องพักจนสะอาดเอี่ยม

หล่อนยืนมองก่อนจะนั่งลงบนเตียงเหล็กสีขาวที่เพิ่งทำความสะอาดเสร็จ นั่งคิดถึงเจ้าของตาคมที่หล่อนพบเมื่อตอนช่วยงานในครัว เขายังหล่อเหลาเหมือนเดิมไม่มีผิด แม้เวลาจะผ่านมาแล้วสามปี หล่อนมักเอารูปร่างของเขาไปแอบจินตนาการถึงเสมอ