“เธออยากได้อะไร บอกฉันสิ บอกฉัน” ขอแค่บอกเขาพร้อมจะหามาให้
“ความสุขสบายไง สบายทั้งกาย ทั้งใจ คนแบบคุณให้ฉันไม่ได้ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่” เสียงหวานเอ่ยประชดประชันที่เขาพูดจาคล้ายดูถูกหล่อน
“เธอกลายเป็นคนแบบนี้ได้ยังวีณา” พ่อเลี้ยงหนุ่มตัดพ้อเด็กสาว
“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละ อะไรที่ทำแล้วไม่ได้อะไรตอบแทนที่คุ้มฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันเคยโง่รักคุณมากมาย แล้วดูสิ่งที่ได้สิตำแหน่งคนใช้ ลูกจ้าง เมียลับ ๆ คนรุมด่ารุมประณามฉัน คนแบบคุณมีปัญญาออกมาทำอะไรได้บ้าง รู้แล้วใช่มั้ยว่าฉันเป็นคนแบบไหน เพราะฉะนั้นมาทางไหนก็กลับไปทางนั้น”
หล่อนร่ายยาวจนจบแล้วปิดท้ายด้วยการไล่พ่อเลี้ยงออกไปจากห้อง ที่ตอนนี้ได้แต่ยืนนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เมียเด็กของเขาพูดใส่หน้าเขา
“ไม่! ฉันไม่ไป วีณาฉันขอโทษ” เขาเอ่ยด้วยแววตาอ้อนวอน
“นี่ออกไปนะ น่ารำคาญที่สุดเลย” เด็กสาวผลักพ่อเลี้ยงให้เดินออกไปที่ประตู
“ไม่ เพราะวีณามีคน
