“เป็นอะไรของเอ็ง โดนคนนิทาจนเพี้ยนหรือไงวะ” ยายแจ่มเอ่ยถาม
“เปล่าจ๊ะยาย หนูแค่คิดอะไรได้” หล่อนยิ้มให้ยายแจ่ม ที่หล่อนเคารพรักดังยายแท้ ๆ
“อย่าหาว่าข้าเสือกเลยนะ ข้าหวังดีกับเอ็งสาว ๆ สวย ๆ อย่างเอ็งมาทนทุกข์ให้ชาวบ้านเขาด่าอยู่ทำไมนังวีเอ๊ย เอ็งยังมีโอกาสเริ่มต้นใหม่อีกมากนัก ไม่ได้แก่หนังเหี่ยวอย่างข้าเสียหน่อย”
เสียงแก่สั่น ๆ เอ่ยเตือนอย่างจริงใจจนสาวน้อยน้ำตารื้น
วีณาโผเข้าไปกอดร่างท้วมร้องไห้อย่างอดกลั้นไม่อยู่ มือเหี่ยวย่นตามกาลเวลายกขึ้นมาลูบหัวเด็กสาวอย่างสงสาร หล่อนรู้สึกรักและเอ็นดูเด็กสาวคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่มาขอทำงาน แม้คนจะว่าร้ายเช่นไรหล่อนก็ไม่เคยเกลียดเด็กสาวได้ลงสักครั้งมีแค่บ่นด่าไปตามประสาคนแก่
“ฮือ ๆ ๆ หนูเจ็บยาย หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” ตอนแรกมีความสุขดี ทว่าเมื่อนานวันเข้าวีณาถึงได้เข้าใจว่าสถานะที่ได้รับนี้ไม่มีโอกาสได้พัฒนาต่อ
“เองค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ตัด
