เพลิงรักเพลิงแค้น

5

“กรี๊ดด อา อา กรี๊ดด อือ”

เสียงใสกรีดร้องสลับกับร้องครวญคราง เมื่อเธอก้าวผ่านไปยังวิมานอันไกลโพ้นนั้นอีกครั้ง ส่วนคมน์ยังตั้งหน้าตั้งตากับการดื่นน้ำทิพย์หวานฉ่ำที่หลั่งรินออกมาเป็นสาย รสชาตินั้นหวานเกินพรรณนา เขามอบความสุขให้กระต่ายน้อยหลายครั้งแล้ว นับจากนี้เขาจะตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอบ้าง

“ถึงเวลาของฉันแล้ว...หนูนา”

เขาเลื่อนตัวขึ้นมากระซิบที่ใบหูของรุจิเรศ กัดเบาๆ ที่ติ่งหูเธอถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว อาการหวาดหวั่นแน่นในอก วินาทีแห่งความน่าสะพรึงกลัวของสาวน้อยกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว เขาก้าวลงจากเตียงก่อนจะปลดผ้าขนหนูออกไปให้พ้นร่างกาย ดวงตาหวานฉ่ำเบิกกว้าง ตื่นตระหนกกับสิ่งที่ได้เห็น สิ่งที่ทำให้กระต่ายน้อยหวาดกลัว ความเป็นชายชาตรีอันสมบูรณ์เธอมองเห็นแล้วอยากจะเป็นลม กระเถิบตัวหนีชายร่างสูงที่กำลังก้าวขึ้นมาบนเตียง

“ไม่เอา ไม่เอา หนูนากลัว ไม่เอา” เธอส่ายหน้าจนเส้นผมสะบัด ดวงหน้าขาวซีดราวกับไข่ต้ม ดวงตามีเพียงอย่างเดียวที่คมน์เห็นคือ ความกลัว ใช่ เธอกลัวไม่ได้กลัวธรรมดาด้วย กลัวจับขั้วหัวใจ คมน์ยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของกระต่ายน้อย

“ไม่ อย่า ไม่เอา หนูนากลัว ฮือ”

มือเล็กตีมือใหญ่ที่คว้าจับข้อเท้าของเธอ ออกแรงลากร่างบางให้มาเข้าใกล้ร่างของเขา ก่อนที่จะทาบทับเธอทั้งตัว ตอนนี้ร่างอรชรจมอยู่กับที่นอนก็ว่าได้ รุจิเรศทั้งดิ้นทั้งร้องทั้งตี ทำสารพัดที่จะให้ตัวเองได้รับอิสรภาพ แต่ดูว่ามันคงไม่มีโอกาสเสียแล้ว เนื่องจากตอนนี้เรียวขาทั้งสองข้างของเธอถูกบังคับให้แยกออกจากกันด้วยเข่าแกร่งทั้งสองข้าง มือนุ่มที่ทุบตีถูกรวบด้วยมือใหญ่ จับตรึงไว้เหนือศีรษะ

“เธอไม่มีวันหนีฉันพ้นหรอก ไม่มันวันหนีพ้น ยังไงวันนี้เธอก็ต้องเป็นของฉัน” เขาพูดเสียงเข้ม รอยยิ้มหยันผุดขึ้นบนใบหน้าของคนที่พูด

“ไม่เอา หนู หนูนากลัว ฮือ”

เธอยังร้องคำเดิม ยืนยันเสียงหนักกับความรู้สึกที่อยู่ในใจ คมน์ไม่ฟังเสียงร้องขอของกระต่ายน้อย จดจ่อความร้อนผ่าวอันยิ่งใหญ่ตรงประตูสวรรค์ทันที

“อือ เจ็บ เจ็บ ฮือ”

เธอร้องออกมาจากความรู้สึกภายในใจ กายแกร่งของเขากำลังเดินทางเข้ามาในร่างสาวทีละนิดๆ ทว่าขนาดของสิ่งนั้นทำให้ไม่สามารถคืบคลานเข้าไปได้ง่ายๆ ปากถ้ำสวรรค์ของรุจิเรศเล็กและคับแคบ ไม่สมดุลกับขนาดเกินมาตรฐานของเขา ไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ แค่ขนาดร่างกายก็ต่างกันลิบลับแล้ว คมน์มีความสูงถึง 197 เซนติเมตร รุจิเรศมีความสูงเพียง 157 เซนติเมตรเท่านั้น คมน์มีร่างกายบึกบึน กล้ามเนื้อเป็นมัด แผงอกกว้างแข็งแกร่ง ส่วนร่างกายของกระต่ายน้อยนั้น บอบบางน่าทะนุถนอม

“ฮือ คุณคมน์ หนู หนูนาเจ็บ ฮือ”

น้ำตาของรุจิเรศหลั่งรินลงมาเป็นสาย ความเจ็บร้าววิ่งแล่นเข้ามาในหัวใจ โดยเฉพาะกลีบดอกไม้สาวแรกแย้มแทบจะฉีกขาดออกมาเป็นเสี่ยงๆ คมน์ค่อยๆ ขยับร่างกายอย่างช้าๆ ปล่อยมือจากข้อมือบาง ก่อนจะแยกเรียวขาของเธอให้มากขึ้นกว่าเดิม ยกสะโพกมนขึ้นสูงสอดหมอนอิงเข้าไปรองบั้นท้ายอีกครั้ง เพื่อให้กลีบดอกไม้สาวลอยเด่นขึ้น หัวใจสาวเต้นระทึก มือนุ่มกำเข้าหากันแน่น ทุบไปบนที่นอนหลายครั้ง ลำตัวส่ายไปมาหนีความยิ่งใหญ่ที่ยังคงเดินเครื่องล่วงล้ำเข้ามาในร่างกายของเธอ

“กรี๊ดดดดด เจ็บ เจ็บ ฮือ คุณคมน์ใจร้าย เจ็บ เอาออกไป ฮือ”

เสียงสาวน้อยยังคงร้องด้วยความเจ็บปวดต่อไป สำหรับคมน์แล้วเขาไม่สามารถหันหลังกลับได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือ เดินหน้าต่อไปอย่าได้หยุด ความแข็งแกร่งของเขาเข้าไปในกายสาวได้เพียงแค่ส่วนปลายเท่านั้น เพราะความคับแน่นที่มีอยู่อย่างมากมายมหาศาลในกลีบสาวกำลังบีบหัวใจของเขา จนต้องหยุดเคลื่อนไหวชั่วคราว งานนี้เขาต้องใช้การกระตุ้นเข้าช่วย

คมน์ก้มลงจูบเรียวปากสั่นของรุจิเรศเบี่ยงเบนให้เธอได้เคลิบเคลิ้มกับจูบที่อ่อนหวาน ได้ผลเธอผ่อนปรนเสียงสะอื้นลง ร่างกายหยุดสั่น เขาถอนริมฝีปากออก ยึดตัวขึ้นก่อนจะก้มมองความยิ่งใหญ่ที่เข้าไปในกลีบสาวยังไม่ถึงหนึ่งในสี่ ครางนี้เขาคงต้องกระตุ้นเธอให้หนักกว่าเดิม

“อืม อา คุณคมน์ คุณคมน์”

มือใหญ่เอื้อมมาบีบนวดทรวงอกอวบทั้งสองข้างพร้อมๆ กัน นวดเฟ้นอย่างมันมือ ขยำสลับกับคลึงเคล้า คมน์เขยื้อนกายทีละนิดเธอสะดุ้งเมื่อเขาขยับร่าง ร้องอือบ้างแต่ไม่มากเหมือนครั้งก่อน อาจเป็นเพราะเขาเบี่ยงเบนให้กระต่ายน้อยเกิดความรู้สึกอย่างอื่น ความเสียวสยิว กลีบพฤกษาสาวค่อยๆ ขยายตัวออกทีละน้อย ขยายตัวรับความยิ่งใหญ่ของเขาเข้าไปทีละนิดๆ

หนึ่งในสี่ของกายแกร่งเดินทางเข้าไปแล้ว เหลืออีกเพียงสามเท่านั้น มืออีกข้างของคมน์เลื่อนมาหยุดนิ่งที่กลางเนินสวาท ดึงรั้งพลอยสีชมพูสดก่อนจะสะกิดและบดขยี้ ครางนี้เธอร้องครางซี้ดแอ่นสะโพกสูงโดยไม่รู้ตัว รุจิเรศเสียวเพราะความแน่นและการกระตุ้นอารมณ์ของเขา คมน์เองเสียวเพราะความฟิตแน่นของกลีบสาวที่ไม่เคยได้รับจากใครมากมายขนาดนี้มาก่อน เสียงครางห้าวต่ำจึงเล็ดรอดออกมาจากปากของเขา

“โอ๊ย อือ”

รุจิเรศร้องและสะดุ้งเมื่อตัวเองรู้สึกว่ากลีบสาวของเธอตึงแน่นไปหมด มันอึดอัดกับสิ่งที่ค้างคาอยู่ภายใน ความเจ็บเข้ามาในหัวใจเธออีกครั้ง เขาจึงสะกิดตรงจุดนั้นให้เร็วถี่กว่าเดิม มืออีกข้างยังคงเคล้นที่ทรวงอกไปด้วย

“เจ็บ เจ็บคุณคมน์”

ความเจ็บปวดของสาวน้อยดูจะยังมีมากเท่าเดิม เนื่องจากส่วนที่สี่ของกายแกร่งอวบใหญ่มากที่สุด การเข้ารุกล้ำที่จะประสานไปจนสุดเป็นเรื่องที่ยาก

“แค่ครั้งเดียว อีกนิดเดียว” เขากัดฟันพูด ใบหน้าบ่งบอกถึงความทุกข์ทรมาน เจ็บปวดไม่แพ้กับเธอเลย

“กรี๊ดดดดดด”

เสียงกรีดร้องของสาวร่างเล็กดังลั่นห้อง สาเหตุของเสียงมาจากเขาตัดสินใจกระแทกร่างเข้าไปจนสุดโคน ประสานร่างกายเป็นหนึ่งได้สำเร็จ เขาผ่อนลมหายใจออกมาทันที สีหน้าคลายความทรมานลงบ้าง รุจิเรศไม่ต้องพูดถึงร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด เจ็บปวดมากที่สุดในชีวิต